คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1641

พวกเขาไม่รู้ว่าแดร์ริลได้ซ่อนเร้นความสามารถที่แท้จริงของเขาเอาไว้ แดร์ริลเลยได้ยินบทสนทนาของพวกเธอได้อย่างชัดเจน

จูปาเจี๋ยเป็นผู้บ่มเพาะระดับเทพยุทธ์ เขาเองก็ได้ยินพวกเธอเช่นกัน

เขาขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย “บ้าชิบ! นี่พวกหล่อนเกิดมาพร้อมกับความสวยนะ แต่คำพูดของพวกหล่อนมันช่างแย่มาก น้องแดร์ริล ให้ข้าได้ช่วยเจ้าสั่งสอนบทเรียนให้พวกหล่อนหน่อยเถอะ!”

จูปาเจี๋ยกำลังที่จะเดินเข้าไป ‘แม้ว่าศิษย์หญิงพวกนี้จะงดงามเพียงไหน แต่ข้าจะไม่อาจยอมให้พวกหล่อนพูดถึงน้องชายของข้าในทางที่ไม่ดีลับหลังได้เช่นนี้!’

แดร์ริลหยุดเขาไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดว่า “พี่จู! นี่แค่เรื่องเล็กน้อยเอง ผมไม่ต้องการให้คุณเข้ามาช่วยหรอก ผมจัดการเองได้”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น แดร์ริลก็โบกมือให้ทีน่าและคนที่เหลือ “ทุกคน มาทางนี้หน่อยสิ” แม้ว่าเสียงของเขาจะไม่ดังมาก แต่ก็มีกลิ่นอายของความหนักแน่นและแข็งแกร่ง

ทีน่าและศิษย์หญิงสองสามคนก็มองหน้ากันแล้วเดินเข้าไปหาในทันที

เมื่อพวกเธอเดินเข้าไปถึงตัวแดร์ริล ทีน่าก็เลิกคิ้วขึ้น “ท่านต้องการอะไรเหรอคะ?”

ทีน่าไม่ได้ต้องการที่จะเอาอกเอาใจแดร์ริล แต่ทว่าเธอจำเป็นต้องปฏิบัติตัวราวกับว่ามีแขกผู้มีเกียรติของพวกเขากำลังจับตาเฝ้าดูเธออยู่ข้าง ๆ

แดร์ริลยิ้มอย่างมีเลศนัย “ทีน่า! คุณลืมเหตุการณ์ที่ดินแดนมัจฉาเหมไปแล้วเหรอ? คุณเห็นผมแล้วแต่ไม่คารวะทักทายผมเลย มันไม่หยาบคายไปหน่อยเหรอ?”

เขายิ้มกว้าง และทำตัวดูเหมือนราวกับว่าเป็นเจ้านาย

‘อะไรนะ?’ จูปาเจี๋ยตกตะลึงและมองไปที่แดร์ริลด้วยความอยากรู้อยากเห็น

‘แดร์ริลเป็นแค่ลูกศิษย์ธรรมดาไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงดูเหมือนเป็นเจ้าสำนักตอนที่เขาพูดกับศิษย์หญิงเช่นนั้นล่ะ?’

ในตอนนั้นเอง สีหน้าของทีน่าและท่าทีของศิษย์หญิงคนอื่น ๆ ก็เปลี่ยนไป พวกเขาทั้งหมดดูอับอายแต่ก็ดูเหมือนจะไม่พอใจ

ระหว่างการเดินทางในโพ้นทะเล ทั้งสองฝ่ายต่างได้วางเดิมพันไว้ แล้วดินแดนมัจฉาเหมก็ได้พ่ายแพ้ไป ดังนั้นลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมทุกคนจะต้องคารวะแดร์ริลในฐานะ ‘พ่อ’ ด้วยความเคารพทุกครั้งที่ได้พบเจอเขา ทีน่าและทุกคนจากดินแดนมัจฉาเหมคิดว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้เป็นความอัปยศอดสูที่สุดของพวกเธอ แล้วพวกเธอจะลืมมันลงได้อย่างไรกัน?

ที่แดร์ริลพูดออกมาเช่นนั้นเป็นเพราะว่าเขาอยากให้พวกเธอคุกเข่าและคำนับคารวะเขาในฐานะ ‘พ่อ’ นั่นเอง

“เร็วสิ ผมยังต้องไปเดินเล่นกับแขกผู้ทรงเกียรติของพวกเราต่ออีกนะ” แดร์ริลยิ้มทักท้วงพวกเธอ ทีน่ากัดริมฝีปากของเธอ พร้อมกับร่างของเธอที่เริ่มสั่น

เธอนิ่งเงียบไปเป็นเวลานานก่อนที่จะงอและคุกเข่าลงบนพื้น “ท่านพ่อ” เธอพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา จนถ้าหากไม่ได้ตั้งใจฟังก็คงจะไม่มีใครได้ยิน

เธอฝืนใจอย่างมากในการคุกเข่าต่อหน้าแดร์ริล ในขณะที่มีแขกผู้มีเกียรติกำลังเฝ้ามองเธออยู่ มันช่างน่าอับอายเสียจริง!

แต่มันก็เป็นความจริงที่ดินแดนมัจฉาเหมพ่ายแพ้ในการเดิมพันและต้องรักษาคำพูด เธอจะกล้าไปเผชิญหน้ากับนิกายเมธาสวรรค์ได้อย่างไรถ้าหากเธอไม่รักษาคำพูดของการเดิมพันเอาไว้?

แล้วศิษย์หญิงที่เหลือก็คุกเข่าให้แดร์ริลเช่นเดียวกัน พวกเธอคารวะเขาอย่างพร้อมเพรียง “ท่านพ่อ!”

ทุกคนก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกอับอายครั้นเมื่อพวกเธอคารวะเขา

“ต้องอย่างนี้สิ!” แดร์ริลพยักหน้าด้วยความพอใจ พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา

‘โอ้ แม่เจ้า!’ จูปาเจี๋ยตกใจเมื่อเห็นเช่นนั้น เขาเกือบจะสะดุ้งตัวโหยงพร้อมกับจ้องที่ไปแดร์ริลอย่างไม่น่าเชื่อ “น้องข้า เจ้าทำได้ยังไงกัน? ทำไมพวกนางถึงได้เรียกเจ้าว่า ‘ท่านพ่อ’ ล่ะ?”

จูปาเจี๋ยยังคงตกตะลึง และเขาเกือบจะพูดอะไรไม่ออก ทุกคนรู้ว่านิกายเมธาสวรรค์มีประวัติศาสตร์ในทวีปโมอาน่าเหนือมายาวนานกว่า 100,000 ปี นั่นคือเหตุผลที่ทำไมทุกคนที่เป็นปรมาจารย์ไปจนถึงเหล่าบรรดาลูกศิษย์ถึงต่างได้หยิ่งยโสและเต็มไปด้วยความจองหองเช่นนี้

ในทางกลับกัน แดร์ริลเป็นเพียงแค่ลูกศิษย์ใหม่เท่านั้น มันช่างน่าเหลือเชื่อที่เขาสามารถทำให้ศิษย์หญิงคุกเข่าคารวะเขาในฐานะ ‘พ่อ’ ด้วยน้ำเสียงที่เคารพเช่นนั้นได้