คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1646

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของฮันต์ก็เย็นชาขึ้นมาทันที “คุณลิลี่ คุณยังไม่ต้องให้คำตอบกับผมในตอนนี้ก็ได้นะ วิลเลียมเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณ ถ้าคุณไม่จ่ายเงินห้าล้านเหรียญที่เขาติดหนี้ผมอยู่ เขาจะต้องตายนะ แล้วผมก็เห็นว่าบริษัทของคุณก็ทำเงินได้หนิ ห้าล้านเหรียญคงไม่เท่าไหร่สำหรับคุณหรอก”

“ฉันจะไม่ใช้หนี้ให้เขา! ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลลินดันแล้ว แล้วทำไมฉันต้องจ่ายเงินที่วิลเลียมเป็นหนี้อยู่ด้วยล่ะ?” ลิลี่พูดอย่างใจเย็น น้ำเสียงของเธอยังคงหนักแน่น

ลิลี่ก็มองไปที่ฮันต์เมื่อเธอพูดออกไปเช่นนั้น “ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!”

ถ้าเป็นเมื่อหลายปีก่อน ลิลี่คงคำนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับตระกูลของเธอ แล้วก็คงจะใช้หนี้ไปแล้ว แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกลินดันทำคือการทำร้ายลิลี่อย่างแสนสาหัส ตอนนี้เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับพวกเขาอีกแล้วด้วยซ้ำ

เพียะ!

แล้ว จู่ ๆ ฮันท์ก็ตบเธอหลังจากที่เธอพูดจบ

ฮันต์ใช้แรงทั้งหมดที่มีในการตบ ลิลี่ตะโกนออกมาเบา ๆ และร่างของเธอสั่นเทา หน้ากากบนใบหน้าของเธอก็ขาดเช่นกัน

“ยัยผู้หญิงอัปลักษณ์ นี่แกกำลังวอนหาที่นะ ฉันบอกแกเอาไว้ก่อนนะ ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องชดใช้หนี้” ฮันต์มองไปที่ลิลี่และพูดอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ฮันต์รู้ว่าวิลเลียมเป็นคนยืมเงินจากเขา เขาเองก็รู้ว่าไม่ถูกต้องที่จะขอให้ลิลี่ใช้คืนแทนวิลเลียม

ทุกคนในเมืองตงไห่ต่างรู้สถานการณ์ของตระกูลลินดันดี ตระกูลลินดันนั้นยากจนมาก นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาทำได้เพียงแค่ขอให้ลิลี่ชดใช้เงินคืนให้แทน

ลิลี่กัดริมฝีปากของเธอแน่นและไม่โต้ตอบอะไร แต่เธอไม่มีทางยอมเปลี่ยนใจ ตระกูลลินดันไม่เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนว่าเป็นพวกเดียวกันกับพวกเขา พวกเขาจะนึกถึงเธอได้ก็ต่อเมื่อเธอเป็นที่พึ่งสุดท้ายเท่านั้น

‘แม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมา ฉันก็จะไม่ช่วยพวกเขาชดใช้เงินคืนเลยแม้แต่เซ็นต์เดียว’ เธอคิดในใจ

ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ฮันต์ก็โกรธขึ้นมาทันที เขามองไปทางผู้คุ้มกันของเขา “พาเธอไปสั่งสอนบทเรียนซะ”

สีหน้าของฮันต์ก็ดูสยองจนน่ากลัวเมื่อตอนที่เขาพูดเช่นนั้น

ฮันต์ได้เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นเมื่อแรกพบเขาได้เห็นรูปร่างที่น่าทึ่งของลิลี่ แต่ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ของลิลี่ เขาก็หมดความสนใจในตัวเธอ สิ่งที่เขาต้องการคือการได้เงินของเขาคืนมา

ผู้ติดตามสองสามคนเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วและพาลิลี่ออกจากบ้านหลังนั้น แล้วมัดเธอไว้ที่ต้นไม้ข้างนอก

จากนั้นผู้ติดตามคนหนึ่งของเขาก็เดินมาพร้อมกับเข็มขัดเส้นยาวและมองลิลี่อย่างไม่แยแส พร้อมกับพูดว่า “คุณลินดัน มันก็แค่ห้าล้านเหรียญ ทำไมคุณถึงอยากเจอกับความเจ็บปวดขนาดนี้ด้วย? คุณคิดเกี่ยวกับทางเลือกของคุณใหม่เถอะ”

ลิลี่กัดปากแน่นและไม่พูดอะไรต่ออีก

เพียะ!

ทันใดนั้นเอง ก็มีแสงวาบผ่านเข็มขัดที่อยู่บนแขนของเขา มันฟาดเข้ากับร่างของลิลี่อย่างแรงโดยไม่รีรอ

ลิลี่ทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว เธออยากที่จะดิ้นพล่านแต่มือและขาของเธอถูกมัดไว้จนแน่น เธอขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิดเดียว

ในตอนนั้นเอง ฮันต์ก็เดินเข้ามาและยิ้ม พร้อมกับมองไปที่ลิลี่ “มันรู้สึกแย่ใช่ไหมล่ะ? แกแค่ต้องคืนเงินของฉันมาก็เท่านั้น และฉันจะได้หาคนไปส่งแกที่บ้าน”

ลิลี่ถอนหายใจใหญ่ เธอกัดฟันแน่นและดึงดันสุดขีด “ไม่!”

ฮันต์โกรธมาก เขาพ่นบุหรี่ออกจากปาก พร้อมกับชี้ไปที่ลิลี่และตะโกนว่า “เอาล่ะ! ยัยผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ยังคงเด็ดเดี่ยวได้ถึงขนาดนี้ ฟาดมันไป จนกว่ามันจะยอมคืนเงินของฉัน”

ผู้ติดตามก็ชูเข็มขัดขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

เสียงฟาดตียังคงดังอย่างต่อเนื่อง ลิลี่กัดฟันแน่น อดกลั้นความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ เธอดูเด็ดเดี่ยวแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ชดใช้หนี้สินให้วิลเลี่ยมอย่างแน่นอน!

เมื่อเห็นเป็นเช่นนั้น ฮันต์และผู้ติดตามของเขาก็โกรธมาก แต่ในใจของพวกเขาก็ตกตะลึงทึ่งไปเช่นกัน

พวกเขารู้สึกทึ่งที่ผู้หญิงอ่อนแอเช่นนี้สามารถทนรับความเจ็บปวดได้มากขนาดนี้

พวกเขาไม่รู้ถึงความทรมานที่ลิลี่ได้ประสบพบเจอมาที่มันทำให้เธอกลายเป็นคนที่แข็งแกร่ง เธอรอดชีวิตมาจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นกับเธอ การถูกฟาดด้วยเข็มขัดก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า วินาทีแล้ววินาทีเล่า!

ลิลี่ไม่แน่ใจว่าเวลาได้ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่เธออดทนกับมันไม่ได้อีกต่อไป สายตาของเธอพร่ามัวลงและเธอก็หมดสติไป

ผู้ติดตามหยุดทันที เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ และเตะลิลี่เข้าที่ท้องของเธอ แล้วจู่ ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ

“มีอะไรงั้นเหรอ?” ฮันต์ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดและถามออกมา

“พี่ฮันต์!”