คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1657

’นั่นเสียงของลิลลี่เหรอ?’ แดร์ริลคิด

แดร์ริลและลิลี่อยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน เสียงของลิลี่นั้นตราตรึงในความทรงจำของแดร์ริลมานานแล้ว ที่สำคัญแดร์ริลพลาดนัดของพวกเขาเมื่อเจ็ดปีก่อนซึ่งทำให้ลิลี่ต้องออกจากเมืองตงไห่ไปอย่างสิ้นหวัง เขารู้สึกผิดมาตลอดในเรื่องนั้นและไม่เคยหยุดตามหาเธอเลย!

แม้ว่าเขาจะเหนื่อยมาก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเอาพลังจากที่ไหนมาช่วยให้ลุกขึ้นยืนและเข้าไปหาลิลี่

“หนูน้อยลิลี่นั่นเธอใช่ไหม?” ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำขณะที่เขาตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า

‘หนูน้อยลิลี่ ใช่หนูน้อยลิลี่จริง ๆ’ น้ำตาไหลพรากใบหน้าเขา ทำให้สายตาพร่าเบลอ ‘หนูน้อยลิลี่… ฉันฝันถึงการได้พบเธอเสมอ เธอคือหนูน้อยลิลี่ของฉัน!’

น้ำตาแดร์ริลไหลเป็นสายราวน้ำตกเมื่อเขามองลิลี่ใกล้ ๆ เมื่อเขาได้เห็นหน้าเธอหัวใจเขาก็บีบรัด เขารู้สึกผิดจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้

‘สามีเหรอ?’ ร่างของลิลี่สั่นเทาเมื่อเธอได้ยินเสียงแดร์ริล เธออึ้งตะลึงไป

‘ฉันหูไม่ฝาดใช่ไหม?’

เมื่อได้สบตากับแดร์ริล เธอก็รู้สึกหัวใจสั่นไหวและน้ำตาก็เริ่มพรั่งพรู

ลิลี่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบแดร์ริลแบบนี้ที่ทวีปโมอาน่าเหนือ

ตอนนั้นลิลี่ทั้งดีใจมาก มีอารมณ์ท่วมท้นและสับสนในเวลาเดียวกัน

‘ตอนนี้ฉันน่าเกลียดมาก ฉันไม่คู่ควรกับเขาอีกแล้ว อีกอย่างเขาไม่มาในวันที่เรานัดกันเมื่อเจ็ดปีก่อน เห็นได้ชัดว่าเขาตัดใจเรื่องความสัมพันธ์ของเราแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นฉันแสร้งทำไม่รู้จักเขาจะดีกว่า’

เวสต์ลีย์และคนอื่น ๆ ต่างก็งุนงง พวกเขามองแดร์ริลด้วยสายตางุนงงสงสัยและเต็มไปด้วยคำถาม

‘ประมุขดาร์บี้รู้จักผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอ?’

‘ไม่น่าใช่ ผู้หญิงน่าเกลียดแบบนี้จะมีความสัมพันธ์กับประมุขดาร์บี้ได้ยังไงกัน?’

แดร์ริลนั้นไม่สนใจสายตาที่จับจ้องของพวกสำนักมุสิก เขาจ้องลิลี่และเห็นว่าเธอไม่ยอมมองเขา เขารู้สึกสิ้นหวังเสียใจมาก

เขาตะโกน “หนูน้อยลิลี่ ผมคือสามีของคุณไง หนูน้อยลิลี่!”

แม้ว่าลิลี่จะดูต่างไปอย่างมากจากเมื่อก่อน แต่เสียงของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยน เขาไม่มีทางฟังผิดแน่ ‘เธอจำฉันไม่ได้เหรอ?’

แต่ลิลี่ไม่หันกลับมามองเขา เธอยืนอยู่ตรงนั้นหันหลังให้แดร์ริล

แดร์ริลกังวลอย่างมากเมื่อได้เห็นว่าลิลี่ไม่อยากจะแสดงออกว่ารู้จักเขา เขาอยากจะเดินเข้าไปหาเธอ แต่เมื่อเขาลุกขึ้นยืนอาการบาดเจ็บของเขาก็รุนแรงขึ้น และตอนนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมาคำโต

“ท่านประมุขดาร์บี้!”

“ท่านเป็นอะไรไหม ประมุขดาร์บี้!”

เวสต์ลีย์และคนอื่นต่างก็ตกใจเมื่อเห็นดังนั้น พวกเขาต่างก็ตะโกนเสียงดัง

ลิลี่ตกใจมากและเธอทนไม่ได้อีกต่อไป เธอรีบเข้ามาประคองแดร์ริลไว้ขณะที่ตะโกนว่า “สามี!”

“หนูน้อยลิลี่ ในที่สุดเธอก็ยอมคุยกับฉัน” แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่น

“ตอนนี้หยุดพูดก่อน” ลิลี่กังวลมากเมื่อเห็นหน้าเขาซีดไร้สีเลือด หัวใจของเธอเจ็บปวด

เธอร้องไห้ขณะที่พูดว่า “คุณเป็นอะไรไหม? เจ็บตรงไหน?”