คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1692

สิ่งที่น่าหงุดหงิดกว่านั้นก็คือแดร์ริลทำให้เขาต้องอับอายหลายหน

แต่ตอนนี้แดร์ริลโดนจับมาแถมเขายังบาดเจ็บหนัก ในที่สุดเขาก็สามารถทวงหนี้เก่าได้

ยิ่งเคนท์คิดถึงเรื่องนี้มากัท่าไหร่เขาก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น เขาแค่นเสียงเยาะขณะที่เดินเข้าไปหาแดร์ริล ก่อนพูดอย่างชั่วร้ายว่า “แดร์ริล ก่อนนี้นายแข็งแกร่งมากไม่ใช่เหรอ? ท่านประมุขสำนักประตูสุราลัยแถมเป็นวีรบุรุษของจักรวาลโลกด้วยใช่ไหม? แล้วตอนนี้มันหายไปไหนหมดแล้วล่ะ?”

‘ไอ้โง่’

แดร์ริลไม่สนใจจะเสียเวลากับเคนท์เมื่อเขาเห็นท่าทางสุขใจของชายคนนี้ที่มีต่อความทุกข์ของคนอื่น เขาก็อดแอบก่นด่าในใจไม่ได้

“นายยังอยากวางท่าอยู่อีกเหรอ?” เคนท์ตะโกนเกรี้ยวกราดจากนั้นเขาก็ยกขาเตรียมเตะแดร์ริล

แดร์ริลกำหมัดแน่น เขาเสียพลังและความได้เปรียบไปแล้ว ตอนนี้นอกจากจะโดนจับตัวไว้แล้วยังจะโดนไอ้โง่เคนท์มาหยามหมิ่นอีก

เขารู้สึกเสียใจมาก

ลิลี่ที่อยู่ข้างกายเขาตัวสั่นเทา เธออยากจะไปยืนหน้าแดร์ริลและขวางไม่ให้เขาโดนทำร้าย แต่ว่าเธอเองก็โดนมัดไว้จนไม่สามารถขยับตัวได้

“ถอยไปอยู่ข้าง ๆ” เมแกนด่า

ขาของเคนท์ง้างค้างอยู่กลางอากาศก่อนที่เขาจะถูกสั่งให้ถอยไปอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นเขาก็มองเมแกนอย่างสับสน “หัวหน้าพันธมิตรคาสเทลโล แดร์ริลมันดื้อด้าน ผมแค่จะช่วยคุณสั่งสอนมันเท่านั้น”

เคนท์ไม่ลืมที่จะขึงตาใส่แดร์ริล

“ฉันไม่ต้องการให้คุณมาช่วย” ใบหน้าของเมแกนไม่แสดงอารมณ์ใด เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “ไปให้พ้น!” เสียงของเธอไม่ดัง แต่ว่ามันมีอำนาจและไม่อาจโต้แย้งได้ แถมยังมีกลิ่นอายของอำนาจแฝงอยู่

แม้ว่าเมแกนจะเกลียดแดร์ริล แต่เธอก็อยากเป็นคนเดียวที่ได้หยามหมิ่นเขา คนอื่นไม่สามารถมาทำเช่นนั้นได้

อึก

เคนท์ถอยออกไปเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีของเธอ เขากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอขณะที่ก้มหัวลงต่ำ เขาไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาและจากไปอย่างเงียบเชียบ

แดร์ริลลอบถอนใจเมื่อชายอีกคนออกไป

‘เคนท์มันเป็นไอ้ขี้แพ้ เขาอาศัยอำนาจของเมแกนมาทำตัวจองหอง ถ้าไม่มีเธอเขาก็ไม่มีอะไรสักอย่าง’

“แดร์ริล”

เมแกนมองแดร์ริลดวงตาเธอฉายแววเย้ยหยัน “นายอยากให้ฉันปล่อยพวกเขาไปเหรอ? นายไม่ควรจะพูดให้ดีหน่อยเหรอ? บางทีอาจจะขอร้องฉันเป็นไง?”

“เมแกน ฉันขอร้อง ปล่อยพวกเขาไปเถอะ” แดร์ริลพูดขณะที่ลอบถอนใจ

“จึ๊ จึ๊ จึ๊”

เมแกนเม้มปากและส่ายหัวอย่างไม่พอใจ “แหม จะแค่พูดออกมาไม่ได้หรอกนะ นายต้องพิสูจน์ด้วย”

เธอยิ้มอย่างชั่วร้ายขณะที่บอกแบบนั้น

โอ้…

แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึก เขารู้สึกขัดแย้งในใจ เขารู้ว่าเมแกนต้องการให้เขาคุกเข่าและขอโทษ

แต่ว่าเมแกนฆ่าภรรยาของเชสเตอร์ และเธอก็ฆ่าประมุขสำนักภูเขาฮัวก่อนป้ายความผิดให้เขา เธอเป็นคนที่ผิดต่อเขาแล้วทำไมเขาถึงต้องคุกเข่าขอโทษเธอด้วย?

แต่หากว่าเขาไม่ทำ ทั้งลิลี่ ควีนนี่และคนอื่น ๆ ต่างก็ต้องเป็นอันตราย

ตึก

ไม่กี่วินาทีต่อมา แดร์ริลก็งอเข่าและคุกเข่าลงต่อหน้าเมแกน เขาบอกว่า “แบบนี้ได้หรือยัง? ฉันขอร้องให้เธอปล่อยพวกเขาไป เธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้”

เมื่อเขาพูดประโยคสุดท้ายเขาก็มองเมแกนด้วยดวงตามีความหวัง

แดร์ริลตัดสินใจที่จะละทิ้งศักดิ์ศรีของตน

หากว่าเขาไม่สามารถปกป้องผู้หญิงของตัวเองได้ แล้วเขาจะมีศักดิ์ศรีไปเพื่ออะไร?

“สามี…”

ลิลี่ร้องไห้ออกมาทันที น้ำตาเธอไหลพรากไม่หยุด “ลุกขึ้นนะ ลุกขึ้น ฉันไม่อยากให้คุณต้องคุกเข่าให้เธอ”

เวลาเดียวกันเซลีนที่เงียบมาตลอดก็มองแดร์ริล เธอรู้สึกซาบซึ้ง

เหมือนว่าแดร์ริลจะยอมคุกเข่าเพื่อที่จะช่วยชีวิตเธอ