คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1695

”ไปซะ” แดร์ริลพูดนิ่ง ๆ ขณะที่มองวัตสัน จากนั้นเขาก็หลับตาลงพักผ่อนต่อ

แดร์ริลไม่ใส่ใจที่จะพูดอะไรไปมากกว่านั้นเมื่อต้องรับมือกับคนอย่างวัตสัน

แม้ว่าข้อเสนอของวัตสันนั้นจะน่าสนใจก็ตามแต่แดร์ริลเกลียดพวกคนตีสองหน้าแบบนี้มาก เขายอมตายดีกว่าที่จะต้องทำตัวขัดกับหลักการของตนเอง

ที่สำคัญกว่านั้นคนอย่างวัตสันก็เชื่อถือไม่ได้ แม้ว่าเขาจะมอบง้าวสวรรค์ให้ เจ้าหมอนั่นก็อาจจะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปก็ได้

‘ให้ตายสิ ไอ้คนไม่สำนึกบุญคุณ’

วัตสันร้อนรนจากนั้นก็กลายเป็นโมโห เขาชักดาบยาวออกมาและชี้ไปที่คอแดร์ริล เขาขู่ “เอาง้าวสวรรค์ของแกออกมา!”

ดวงตาของวัตสันฉายแววสังหาร

เขาเสี่ยงมากที่แอบเข้ามาที่นี่และมาต่อรองกับแดร์ริล แต่ว่าเขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของง้าวสวรรค์ ไม่มีใครทนอยู่เฉยได้แน่เมื่อเจอเรื่องแบบนี้

เฮือก!

ลิลี่ตัวสั่นเทา เธอสูดหายใจเฮือก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากอก ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

เซลีนเองก็นิ่วหน้า เธอแอบรู้สึกเป็นห่วงแดร์ริลด้วย

แม้ว่าเธอจะไม่คุ้นเคยกับวัตสันแต่เธอก็รู้ว่าเขาจะเล่นลูกไม้สกปรกและทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ หากว่าแดร์ริลไม่มอบง้าวสวรรค์ให้เขาไป เธอก็กลัวว่าวัตสันจะฆ่าแดร์ริล

แต่ว่าสีหน้าของแดร์ริลก็ยังคงสงบนิ่ง

ฟู่

ขณะที่รู้สึกได้ถึงคมดาบเย็นเฉียบจ่ออยู่ที่เขา แดร์ริลก็พ่นลมหายใจออกมาและพูดกับวัตสันอย่างสงบว่า “ไม่มีง้าวาสวรรค์หรอก มีแค่ชีวิตของฉันเท่านั้น ถ้านายอยากได้ก็เอาไปเลย”

หลังจากที่เขาผ่านเรื่องมากมายมาหลายปี แดร์ริลก็เป็นผู้บ่มเพาะมากประสบการณ์ เขารู้ชัดเจนว่าวัตสันคิดอะไรอยู่

วัตสันไม่มีทางทำอะไรเขาแน่ตราบใดที่ยังไม่ได้ง้าวสวรรค์ไป

วัตสันโมโหมากจนแทบระเบิด

‘เวร แดร์ริลไม่ยอมหลงกลฉันเลยสักนิด ฉันควรทำยังไงดี?’

วัตสันเปลี่ยนใจเมื่อเห็นเซลีนที่อยู่ข้าง ๆ เขาผุดความคิดขึ้นมา

“แดร์ริล”

วัตสันหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เดินเข้าไปหาเซลีน “นักเปียโนผู้ทรงเกียรติเป็นหญิงคนสนิทของนายใช่ไหม? ชีวิตของนายอาจจะไม่มีค่าเท่าง้าวสวรรค์ แต่ถ้าเป็นความบริสุทธิ์ของเซลีนล่ะ?”

วัตสันไปยืนอยู่ต่อหน้าเซลีน เขาใช้นิ้วเชยคางเธอขึ้น จากนั้นเขาก็พูดอย่างนุ่มนวลแต่แฝงความชั่วร้ายที่ข้างหูเธอว่า “นักเปียโนผู้ทรงเกียรติคนงาม คืนนี้ยังอีกยาวนาน ทำไมเธอไม่ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนล่ะ”

“เอามือของแกออกไปให้พ้นฉันนะ”

เซลีนตัวสั่นเทา ใบหน้างดงามของเธอเย็นชาดุจน้ำแข็งตอนที่เธอด่าเขา

ฟุ่บ!

ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำทันใด

“วัตสัน ทักเกอร์!”

วินาทีต่อมาเสียงของแดร์ริลก็น่าประหวั่นดุจมาจากนรก “ถ้าแกกล้าแตะต้องเธอล่ะก็ ฉันจะทำลายนิกายทักเกอร์ให้สิ้น!”

เขาจ้องวัตสันและขู่ “ถ้าแกฉลาดล่ะก็ ควรจะปล่อยเราไป ไม่งั้นแกจะต้องเสียใจ”

แดร์ริลไม่อยากยุ่งกับวัตสันแต่ตอนนี้เขาโมโหเดือด

‘เป็นคนชั่วช้าจริง ๆ แค่เพราะว่าฉันไม่ยอมหลงกล หมอนี่ก็หันไปหาเซลีนแทน’

แดร์ริลและเซลีนพนันกันไว้เมื่อประมาณเดือนก่อน ว่าหากเขาสามารถครองได้หลายทวีปและขึ้นเป็นจักรพรรดิ ตอนนั้นเซลีนจะยอมเป็นผู้หญิงของเขา

แม้ว่าแดร์ริลจะยังทำไม่ได้สำเร็จ แต่คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องเซลีน

แต่ตอนนี้วัตสันกล้าที่จะแตะต้องเธอ ชายคนนี้ล้ำเส้นของแดร์ริลไปแล้ว