คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1697

วัตสันนั้นโมโหเดือดอยู่แล้วเพราะว่าแดร์ริลไม่ยอมมอบง้าวสวรรค์ให้เขา และตอนนี้เขาก็ยิ่งโมโหหนักเพราะว่าลิลี่ยื่นมือเข้ามาสอดเรื่องของเขา

“ลิลี่!” ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำขณะที่เขาร้องตะโกนเสียงดังอย่างคลุ้มคลั่งจนเสียงแตกพร่า

แดร์ริลรู้สึกราวกับว่าหัวใจโดนเฉือนออกเป็นชิ้น ๆ เขาอยากจะพุ่งเข้าไปกอดลิลี่ไว้ในอ้อมแขน แต่ว่าเขาใช้พลังภายในไปเยอะมาก ตอนนี้เขาไม่เพียงแค่บาดเจ็บเท่านั้นแต่ว่ายังโดนสกัดจุดอีกด้วย ดังนั้นเขาจึงได้แต่นั่งมองสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้า

“วัตสัน!”

ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำขณะที่ตะคอกใส่วัตสันอย่างบ้าคลั่ง “ถ้าแกกล้าทำร้ายลิลี่ ฉันจะทำลายนิกายทักเกอร์ให้ย่อยยับไม่เหลือซากแน่ ฉันจะล้างบางพวกแกให้หมด!”

“ถ้าแกกล้าทำร้ายลิลี่ ฉันจะจัดการพวกแกให้หมดทุกคน!”

คำพูดเหล่านี้ดังกึกก้องในคุกหินไม่หยุด

เซลีนเองก็กัดฟันกรอด เธออยากที่จะช่วยแต่ว่าก็โดนสกัดจุดไว้เหมือนกัน เธอขยับตัวยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

วัตสันหัวเราะเสียงดัง “แดร์ริล ด้วยสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้แกยังจะกล้าขู่ฉันอีกเหรอ? ถ้าวันนี้แกไม่มอบง้าวสวรรค์มาดี ๆ ฉันจะฆ่านังขี้เหร่นี่เป็นคนแรกแล้วจากนั้นก็จะใช้ค่ำคืนนี้กับนักเปียโนผู้ทรงเกียรติ”

ตอนนี้วัตสันเองก็บ้าไปแล้ว เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ง้าวสวรรค์มาครอง

เขาง้างมือขวาขึ้นเพื่อที่จะโจมตีลิลี่อย่างรุนแรง

“สามี!”

ลิลี่ร้องไห้ไม่หยุดยามที่วัตสันทำร้ายเธอ เธอมองแดร์ริลร้องบอกว่า “เหมือนว่าฉันคงอยู่ดูแลคุณไปตลอดชีวิตไม่ได้แล้ว ไว้ชาติหน้าค่อยเจอกันใหม่นะคะ”

จากนั้นลิลี่ก็หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

ลิลี่ไม่มีพลังภายใน เธอไม่มีความสามารถจะรับมือกับผู้บ่มเพาะได้ ไม่นับว่านี่คือวัตสัน

แดร์ริลหลับตาลงขณะที่วัตสันเตรียมจะโจมตีลิลี่ ดวงตาของเขาแดงก่ำ

“ไอ้คนชั่วไร้ยางอาย! แกอย่าได้แตะต้องเธอเชียวนะ!” เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวดังมาจากนอกคุก

ตามมาด้วยเงาร่างสีแดงที่ดูเหมือนก้อนลูกไฟ เขาพุ่งตัวเข้ามาในห้องขัง ใบหน้าทรงอำนาจของเขาดูมีโทสะ กลิ่นอายที่เขาแผ่ออกมายิ่งน่าสะพรึง

ซู่หรงนั่นเอง

“ศิษย์พี่ซู่หรง!” แดร์ริลแปลกใจและดีใจมากจนตะโกนออกมาเสียงดัง

ซู่หรงหัวเราะก่อนจะปล่อยพลังออกมาขณะที่เขาโจมตีวัตสัน

เฮือก!

‘เขาเข้ามาได้ยังไง?’

วัตสันตะลึงไป เขาอยากจะหลบเลี่ยงการโจมตีแต่ว่าซู่หรงนั้นเร็วเกินไปกว่าที่เขาจะรับมือได้ เขาทำได้เพียงกัดฟันรับการโจมตีเท่านั้น

เคร้ง!

วัตสันโดนซู่หรงโจมตีเข้าเต็มเปา จากนั้นเขาก็ร้องครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวด เขากระอักเลือดออกมากองใหญ่ก่อนที่จะกระเด็นไปกระแทกผนังหินด้านหลังอย่างแรง เขาล้มลงกองกับพื้นแล้วหมดสติไป ไม่มีใครรู้ว่าเป็นหรือตาย

“ไอ้คนไร้ยางอาย ตายไปก็สมควรแล้ว”

ซู่หรงมองวัตสันก่อนเบ้ปากแล้วเดินเข้ามาหาเพื่อนของเขา

เมื่อเขามาอยู่ตรงหน้าแดร์ริล ซู่หรงก็หัวเราะและบอกว่า “ศิษย์น้องแดร์ริลเป็นยังไงบ้าง? เจ้ายังคงต้องการพี่ใหญ่อย่างข้าให้มาช่วยเจ้าสินะ?”

สีหน้าซู่หรงดูภูมิใจมากขณะที่พูด

คนของเมแกนรุมทำร้ายเขาตอนอยู่ที่ลานของสำนักหยาดน้ำฟ้าและเขาก็ต้องหนีมาเพราะว่าสู้คนมากกว่าไม่ไหว แต่ว่าเขาก็ไม่ได้หนีไปไกล เขาเพียงแค่ไปซ่อนตัวอยู่ตรงตีนเขาเท่านั้น

แม้ว่าซู่หรงกับแดร์ริลจะไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันมามากนัก แต่ว่าพวกเขาก็ถือว่าสนิทสนมกัน แล้วเขาจะทนเห็นคนพวกนั้นจับแดร์ริลมาได้อย่างไร?

ดังนั้นซู่หรงจึงรอจนเมแกนออกมาจากสำนักหยาดน้ำฟ้าก่อนที่เขาจะตามมา เมื่อถึงกลางดึกเขาก็แอบเข้ามาในคุกและเตรียมที่จะช่วยแดร์ริลกับคนอื่น ๆ นั่นคือตอนที่เขาเห็นวัตสันกำลังจะฆ่าลิลี่

“พี่ซู่หรง!” แดร์ริลตื่นเต้นมาก เขาพูดอย่างร้อนรนว่า “เร็วเข้ารีบดูลิลี่แล้วช่วยแก้มันเธอก่อน!”

ลิลี่โดนตบก็เพราะเขาดังนั้นแดร์ริลจึงรู้สึกใจสลายมาก ลิลี่ไม่มีพลังภายในด้วยร่างกายเธอก็อ่อนแอกว่าผู้บ่มเพาะธรรมดา เธอต้องบาดเจ็บมากแน่เพราะว่าเธอโดนมัดมานานมาก

อืม

ซู่หรงพยักหน้าก่อนที่จะไปหาลิลี่และแก้มันเธอ

ฮือฮา

จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากนอกคุก

โอ้

ทันใดนั้นทางเข้าคุกก็สว่างเจิดจ้าไปด้วยแสงจากคบไฟ

‘เวรเอ๊ย’

ใจแดร์ริลสั่นสะท้าน เขาร้อนรนอย่างมาก

เขาสังเกตเห็นว่ามีผู้บ่มเพาะหลายร้อยอยู่นอกคุก พวกเขาเฝ้าทางเข้าอยู่ เมแกนนำคนเหล่านี้มา เธอนั้นใส่ชุดยาวสีดำ ใบหน้างดงามของเธอดูมุ่งร้าย

เห็นได้ชัดว่าความวุ่นวายในคุกนั้นสะดุดความสนใจของเมแกน ดังนั้นเธอจึงรีบนำคนมา