คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1714

เมื่อเธอมองไปเสาไม้พันกว่าต้น ไม่สิอาจจะหมื่นกว่านั่น เมแกนก็รู้สึกสับสนว่าทางออกคือทางไหน?

‘ไอ้บ้าเอ้ย! ถ้าแดร์ริลออกไปได้ ฉันก็ต้องออกไปได้สิ!’

เมแกนกัดริมฝีปากของเธอพร้อมกับครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่เสาไม้ แต่แล้วผลลัพธ์ก็คือเธอหลงทางภายในไม่กี่นาที ค่ายกลพันไม้ปริศนาเป็นค่ายกลที่ชาญฉลาดอย่างยิ่งและยากเกินกว่าที่จะทำความเข้าใจได้ เมแกนไม่รู้วิชาค่ายกลเลย แล้วเธอจะหนีออกไปได้อย่างไร?

“แดร์ริล ไอ้สารเลว! นายโกหกฉัน! ฉันอยากฆ่านายให้ตายไปซะ!” เนื่องจากเธอหาทางออกไม่ได้ เมแกนจึงโกรธจัดจนด่าทอออกเสียงดัง

ในขณะเดียวกัน…

แดร์ริลได้ผ่านเสาไม้โดยไม่มีเหงื่อออกเลยสักนิด และเขารู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูกตอนที่เห็นทางออกอยู่ตรงหน้าเขา

เขาอยากจะหัวเราะออกมา

‘ช่างเป็นแผนการที่สมบูรณ์แบบในการล่อเธอไปโดนกับดักเสียจริง!’

‘เมแกน อยู่ที่นั่นแหละ และกลับตัวกลับใจใหม่ซะ’

แดร์ริลรู้สึกสบายใจเมื่อคิดถึงแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขา เขาเดินออกจากเขตหวงห้ามและตรงไปยังพระราชวัง แม้ว่าเขาจะค่อนข้างคุ้นเคยกับพระราชวัง แต่เขาก็ยังคงระมัดระวังตัวอยู่

แต่พระราชวังก็มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา

“แดร์ริล ไอ้สารเลว! นายโกหกฉัน ฉันจะฆ่านาย!”

ทันใดนั้นเอง เสียงที่เกรี้ยวกราดของเมแกนก็ดังมาจากด้านหลังเขา

เสียงของเธอดึงดูดความสนใจขององครักษ์ที่ลาดตระเวนอยู่บริเวณใกล้ ๆ แล้วพวกเขาก็รีบไปที่เสียงต้นตอในทันที

“นั่นใครน่ะ?”

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”

เมแกนติดอยู่ในค่ายกลขนาดใหญ่ ดังนั้นองครักษ์จึงมองไม่เห็นเธอ แต่ทว่าพวกเขาก็พบเจอเข้ากับแดร์ริลแทน พวกเขาตะโกนใส่และล้อมเขาเอาไว้

แดร์ริลไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ เขาหันกลับและวิ่งไปยังส่วนลึกของพระราชวัง

ในขณะที่เขาวิ่ง แดร์ริลคร่ำครวญในใจ เขาอยากจะกรีดร้องออกมา

เขาอุตส่าห์หลอกล่อเมแกนให้ติดกับในค่ายกลได้สำเร็จ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือกับองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเขาเลย

ถ้าแดร์ริลยังคงมีพลังสูงสุดของเขาอยู่ เขาจะไม่สนใจองครักษ์เหล่านั้นเลยสักนิด แต่ทว่าในตอนนั้นพลังภายในของเขายังไม่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นตอนที่เขาเห็นองครักษ์เหล่านั้น เขาจึงทำได้เพียงแค่วิ่งเท่านั้น

ท้องฟ้ามืดครึ้มยามกลางวัน ดาวและเดือนมืดมัวยามกลางคืน

แดร์ริลวิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะสามารถสลัดองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเขาได้ในที่สุด แต่ทว่าเขาก็ได้บังเอิญหลงทางเพราะสภาพแวดล้อมที่มืดสนิท เขารู้สึกหดหู่ใจ

แดร์ริลเคยมาเยือนพระราชวังโมอาน่าเหนือเพียงแค่ครั้งเดียว แม้ว่าเขาจะจดจำเส้นทางต่าง ๆ ในพระราชวังได้ตามสัญชาตญาณ แต่ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในที่ที่เดิม

ในที่สุด แดร์ริลก็มาถึงซากหินขนาดใหญ่ที่ดูแปลกตา และมีห้องที่มีการแกะสลักด้วยหินอ่อนสีขาวที่สุดทางของซากหินปรักหักพัง บรรยากาศช่างแปลกตาและยิ่งใหญ่จนบอกไม่ถูก

แต่ทว่าเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ แต่ห้องอื่น ๆ ในพระราชวังกลับได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา

หยกขาวก้อนหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่หน้าห้องหินอ่อนสีขาวนั้น

หยกนั้นสูงอย่างน้อยสิบเมตร และมีคำบางคำอยู่บนนั้น วังของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ ผู้บุกรุกจะถูกฆ่าตาย

แดร์ริลโน้มตัวอ่านคำเหล่านั้น แล้วหัวใจของเขาก็สั่นสะท้าน

วังจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์?

‘นี่ฉันไม่ได้มาที่ห้องนอนของจักรพรรดิโฮ่วอี้ใช่ไหม?’

‘แต่ทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลยล่ะ?’

แดร์ริลเดินเข้าไปในห้องด้วยความอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับบ่นพึมพำอยู่ในใจ

หือ!

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในห้องของพระราชวังและมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน แดร์ริลก็ตกตะลึงไป เขารู้สึกหายใจไม่ออก

ห้องของพระราชวังว่างเปล่า มีเพียงแค่อุโมงค์ลับตรงข้ามทางเข้าเท่านั้น