คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1722

ควีนนี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เซลีนก็หลุดยิ้มออกมา

เธอรู้ว่าอาจารย์ของเธอจะไม่เป็นอะไรหากว่าได้พี่เขยมาช่วย

ฟุ่บ!

ทันใดนั้นก็มีรังสีกลิ่นอายหนึ่งมาจากท้องฟ้า จากนั้นก็มีร่างบอบบางร่อนลงมาอย่างรวดเร็วเหมือนภูตราตรี

แดร์ริลหันหน้าไปมอง เขาตกใจมากจนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

‘ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้?’

…

ขณะเดียวกันที่คุกในเมืองหลวงของโลกใหม่

ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสนิท แดกซ์ ที่อยู่รายรอบต่างก็รู้สึกสิ้นหวัง พวกเขารู้สึกหมดกำลังใจหมดหวังมาก

โดน็อกฆ่าโซรันและพาซูซานไป

พวกเขาทั้งโมโหทั้งสิ้นหวังจากเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ไม่หยุดหย่อน

แดร์ริลมาช่วยพวกเขา ดังนั้นพวกเขาก็เดาว่าตอนนี้แดร์ริลเองก็ต้องเจอปัญหาอยู่เหมือนกัน

แอ๊ด…

ทันใดนั้นประตูห้องขังก็ถูกผลักเปิดออก และมีคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ เขามีรอยยิ้มชั่วร้ายประดับอยู่บนใบหน้า ฟลอเรียนนั่นเอง

มีองครักษ์หลวงหลายคนยืนอยู่ด้านหลังเขา

ไม่จริง

ทุกคนต่างก็จ้องมองเขา เวลาเดียวกันก็รู้สึกทดท้อสิ้นหวัง

วันก่อนหน้าฟลอเรียนพาโดน็อกมาที่คุก ซึ่งนำไปสู่การตายอย่างน่าเศร้าของโซรัน ‘ดึกดื่นแบบนี้เขามาทำไมกัน?’

ฟลอเรียนมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า เขามองไปรอบ ๆ สุดท้ายก็ชี้ไปที่เดบร้า “พาเธอมานี่”

ตึกตึก

เมื่อได้รับคำสั่ง องครักษ์หลวงหลายคนก็เดินเข้ามาในห้องขังและพาเดบร้าออกไป

ใบหน้างดงามของเดบร้าดูโกรธเกรี้ยว เธอดิ้นรนอย่างสุดชีวิตแต่มือของเธอนั้นถุกมัดและโดนสกัดจุดไว้ ดังนั้นเธอจึงขยับตัวไม่ได้มาก

ฮือฮา

ห้องขังทุกห้องต่างก็พากันลุกฮือ ทุกคนจ้องฟลอเรียนอย่างจะกินเลือดกินเนื้อพร้อมทั้งด่าทอสาปแช่งเขา พวกเขาโกรธมากจนสามารถที่จะถลกหนังกินชายคนนี้ทั้งเป็นได้

“ฟลอเรียนหยุดนะ”

“หยุดเดี๋ยวนี้ มาจัดการฉันแทนสิ”

แดกซ์โมโหมาก ดวงตาเขาแดงก่ำขณะที่ตะโกนใส่ฟลอเรียนอย่างกราดเกรี้ยว “ฟลอเรียนปล่อยน้องสะใภ้ฉันไปซะ พาฉันไปแทนถ้าอยากจะทรมานเรา ถ้าลแกกล้าแตะผมสักเส้นของน้องสะใภ้ ต่อให้ต้องตายฉันก็จะไม่ปล่อยแกไป”

แดกซ์นั้นเจ็บปวดมากอยู่แล้วเมื่อโดน็อกฆ่าโซรันตายต่อหน้าเขา

เขารู้สึกว่าตัวเองทำให้แดร์ริลต้องผิดหวังเพราะเขาไม่สามารถปกป้องพ่อทูนหัวของน้องชายได้ หากว่าเขายังไม่สามารถปกป้องผู้หญิงของแดร์ริลได้อีก เขาก็ตายไปเสียยังดีกว่า

สีหน้าฟลอเรียนทะมึนเมื่อได้ยินคำด่าทอพวกนั้น เขาหันมาหาแดกซ์และพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกแกจะตะโกนหาพระแสงอะไร? ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะสอบปากคำนักโทษ ทำไมต้องรีบร้อนด้วย? เราจะเริ่มจากเดบร้าก่อน เดี๋ยวอีกไม่นานก็ถึงตาแก”

ฟลอเรียนโบกมือ “พาเธอไป” เขาจากไปหลังจากที่พูดจบ

องครักษ์หลายคนพาเดบร้าเดินตามฟลอเรียนไปอย่างรวดเร็ว

“คุณเดบร้า”

“น้องสะใภ้”

“น้องสะใภ้”

ทุกคนในห้องขังต่างก็สิ้นหวังและโกรธเกรี้ยว พวกเขาสติแตก ทั้งตะโกน และร้องคร่ำครวญ

อ๊าา

ดวงตางดงามของเดบร้าฉ่ำไปด้วยน้ำตา เธอหันไปมองทุกคนด้วยความรู้สึกหดหู่สิ้นหวัง พวกเขารู้สึกอับจนหนทางแล้ว

‘แดร์ริล ทำไมคุณถึงยังไม่มาอีกนะ?’