คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1726

”ฟลอเรียนไอ้คนเฮงซวย นายบอกฉันว่าวันนี้มีงานราชการที่ต้องทำและคืนนี้จะไม่กลับบ้าน นี่เรียกว่างานราชการเหรอไง? นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? ไอ้คนชั่ว! รู้สึกผิดบ้างไหมที่ทำกับฉันแบบนี้?”

ตึก!

ฟลอเรียนสติแตกเพราะเขารู้สึกได้โทสะที่เปี่ยมล้นของภรรยา เขารีบคุกเข่าลงบนพื้นและตบหน้าตัวเองไม่หยุด “ภรรยาที่รัก ฉันผิดไปแล้ว ฉันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน ฉันมันหมกมุ่นเรื่องอย่างว่า ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ–”

เขาพยายามจะอธิบายตัวเอง “ที่จริงฉันไม่ได้ทำอะไรหล่อนเลย ฉันแค่สอบปากคำเท่านั้น”

เขายังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหรือยังไม่ได้แตะต้องเดบร้า เขาสามารถแถเอาตัวรอดไปได้แน่!

“นายบอกว่าสอบปากคำงั้นเหรอ?”

ยูมิหัวเราะหึ เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “งั้นทำไมต้องมีอาหารแล้วก็ไวน์ด้วย? นายวางยาหล่อนใช่ไหมล่ะ?”

ยูมิรู้จักสามีของตัวเองดี เขานั้นมากตัณหาและแค่ชำเลืองมองเขาเธอก็บอกได้แล้วว่าเขาโกหกอยู่

เอ่อ…

ฟลอเรียนอับอายแต่เขาก็ยังพยายามอธิบายเต็มที่ “หล่อนไม่ยอมบอกข้อมูลอะไรฉันเลย ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะใช้ยากับหล่อนเพื่อที่ว่าหล่อนจะได้ยอมบอกว่าแดร์ริลอยู่ที่ไหน ไวน์นั่นก็เพื่อให้หล่อนเมาแล้วหล่อนจะได้ลดการระวังตัวลง”

“เอาล่ะ! ไม่ต้องมาแก้ตัวให้มากมาย”

ยูมิจ้องฟลอเรียนและพูดอย่างหมดความอดทน “มากับฉัน ฉันมีเรื่องจะบอกนาย”

ไหน ๆ ฟลอเรียนก็ลงมือกับเดบร้าไม่สำเร็จแล้ว ยูมิก็ขี้เกียจจะสนใจอีก

ยูมิหันหลังแล้วเดินออกไปที่สวนด้านนอก

เฮ้อ

ฟลอเรียนถอนใจอย่างโล่งอก เขาเดินตามยูมิไปอย่างเร็วและพูดอย่างระมัดระวังว่า “ที่รัก มีเรื่องอะไรเหรอ?”

“ฉันมีเรื่องจะถามนาย” ยูมิจ้องเขาและถามว่า “เมื่อวานโดน็อกมาและแสดงความยินดีกับฝ่าบาทในพิธีครองราชย์ใช่ไหม? แล้วนายก็พาเขาเข้าไปในคุก นายไม่เพียงได้เห็นเขาฆ่าคาร์เตอร์กับตา แต่นายยังช่วยเขากระจายข่าวเพื่อล่อให้แดร์ริลออกมาจากที่ซ่อนใช่ไหม?”

ยูมิทำหน้านิ่งขณะที่เธอพูด แต่เธอนั้นทั้งโกรธทั้งละอาย

สิบปีก่อนยูมิได้เจอโดน็อกที่กำลังท่องไปทั่วเมืองตงไห่ ต่อมาไม่นานชายคนนั้นก็ทำให้ยูมิต้องแปดเปื้อน เธอทั้งทรมานและอับอาย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นฝังลึกอยู่ในใจของยูมิไม่จางหายไป เธอไม่มีทางลืมเขาได้

ยูมิตรงดิ่งมาที่หน่วยควบคุมหลังจากที่รู้ว่าโดน็อกมาที่ทวีปโลกใหม่และสามีของเธอก็ไปผูกมิตรกับชายคนนั้น เธอไม่ลังเลเลยสักนิด

โดน็อกเป็นศัตรูของยูมิและเธอทนรอไม่ไหวที่จะเฉือนเขาเป็นหมื่นพันชิ้น แล้วเธอจะยอมให้สามีไปผูกมิตรกับโดน็อกได้อย่างไร?

“ใช่!” ฟลอเรียนอึ้งไปชั่วครู่ก่อนที่จะพยักหน้า จากนั้นเขาก็ถามอย่างสงสัยว่า “แล้วมีเรื่องอะไร?”

มีเรื่องอะไรกันนะ? ภรรยาเขาไม่เคยถามเรื่องเกี่ยวกับงานของเขามาก่อน

ผู้หญิงนั้นถือเรื่องคุณค่าของตนเองมากกว่าชีวิต รวมถึงยูมิด้วย เธอโดนโดน็อกทำให้แปดเปื้อนเมื่อสิบปีก่อน แต่เธอไม่ได้บอกใครเลยแม้แต่ฟลอเรียน

“เกิดอะไรขึ้น?”

ยูมิกระทืบเท้าอย่างฉุนเฉียว “ฟลอเรียน นายรู้ไหมว่าแม้โดน็อกจะมาจากทวีปจักรวาลโลก เขาก็เป็นปีศาจชั่วร้าย เมื่อหลายปีก่อนเขาพาคนกลับไปที่ทวีปจักรวาลโลกและก่อเรื่องวุ่นวายในคฤหาสน์ของพวกคาร์เตอร์และทำร้ายผู้บ่มเพาะไปมากมาย นายไม่ควรไปผูกมิตรกับคนแบบนั้น!”

“ถึงนายจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงอยู่ที่นี่ แล้วเราก็ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่ทวีปจักรวาลโลกอีกแล้ว แต่ยังไงเราก็มาจากที่นั่น เราต้องรักษาชื่อเสียงเอาไว้ นายไปผูกมิตรกับโดน็อกและช่วยเขาทรมานคนจากบ้านเกิดของเรา นายอยากให้ชื่อเสียงนายต้องเหม็นโฉ่ไปอีกเป็นพันปีเหรอไง?”

ยูมิพูดอย่างหนักแน่นเด็ดขาด เธอไม่ยอมให้ฟลอเรียนได้โต้แย้ง

เธอไม่สามารถบอกความจริงกับฟลอเรียนได้ ดังนั้นเธอจึงจำต้องสร้างเรื่องแก้ตัวขึ้นมา

แต่ว่าฟลอเรียนก็ยังไม่เข้าใจ!

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน? เมียฉันเป็นอะไรไปเนี่ย? ปกติเธอไม่เคยสนใจคนจากทวีปจักรวาลโลกเลยสักนิด ทำไมตอนนี้ถึงทำตัวมีศีลธรรมขึ้นมาล่ะ?’

“นายได้ยินที่ฉันบอกไหม?” ยูมิถามอย่างหมดความอดทนเมื่อเห็นใบหน้างุนงงของฟลอเรียน “อยู่ให้ห่างจากโดน็อก นายต้องกำจัดเขาทันทีที่มีโอกาส มีเขาอยู่มันก็จะเป็นเรื่องกวนใจมากแล้ว”

“ได้เลย ๆ ตามที่เธอว่าเลยที่รัก!” ฟลอเรียนฝืนยิ้มและรีบปลอบยูมิ

ไม่ว่าเหตุผลจะคืออะไรเขาก็จะทำตามที่ภรรยาต้องการ

จากนั้นฟลอเรียนก็เอียงหัวและมองไปที่เดบร้าที่ยังคงมึนงงอยู่ เขาถามยูมิอย่างระมัดระวัง “แล้ว เราจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี?”

“ทำไม? นายยังคิดเรื่องหล่อนอยู่อีกเหรอไง?” ยูมิเบิกตาโต แล้วเธอพูดอย่างเด็ดขาด “ให้ฉันจัดการเอง!”