คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1750

อะไรนะ?

เทพธิดาฉางเอ๋อตบยุงให้เขาเหรอ?

ควีนนี่เลิกคิ้ว เธอยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่

เทพธิดาฉางเอ๋อนั้นแข็งแกร่งและสูงส่งเหมือนนางฟ้า เธอจะมาช่วยแดร์ริลตบยุงได้อย่างไรกัน? มันยากเกินจะเชื่อได้

เซลีนยิ้มและไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าแดร์ริลโกหก เขาหาข้ออ้างเพื่อช่วยไม่ให้ฉางเอ๋อต้องอายไปมากกว่านี้

“เจ้า-”

ฉางเอ๋อหน้าแดงแต่เธอก็ไม่ได้แย้งอะไร

แดร์ริลนั้นหยาบคายเกินไป เขาพูดเรื่องโกหกแบบนี้ออกมาได้อย่างไร?

แต่แม้ว่าคำโกหกของเขาจะน่าโมโห แต่ว่ามันก็ดีกว่าความจริง

…

ขณะเดียวกันที่ถนนในเมืองหลวงของโมอาน่าเหนือ

ก่อนหน้านี้ถนนที่เงียบสงบตอนนี้เจ็มไปด้วยเลือด ซากศพและเสียงร้องโหยหวน

จูปาเจี๋ยไม่ได้แพ้การต่อสู้แม้ว่าจะมีทหารยามกว่าร้อยนายรุมล้อมเขา เขาพลิ้วกายไปมาท่ามกลางศัตรูพร้อมคราดเก้าเขี้ยวในมือ เขานั้นรวดเร็วปานสายฟ้า ทุกครั้งที่โจมตีจะต้องมีทหารยามร่วงลงไปนอนบนพื้น

ปัง ปัง ปัง

เพียงชั่วพริบตา ทหารยามนับสิบก็นอนจมกองเลือด

“จูปาเจี๋ย!”

หัวหน้าทหารยามจ้องจูปาเจี๋ยตาแดงก่ำ “แกก่ออาชญากรรมร้ายแรง แกไม่มีทางหนีไปได้หรอก หากว่ารู้แล้วก็ยอมมอบตัวซะดี ๆ เถอะ”

หัวหน้าทหารพูดด้วยน้ำเสียงชิงชัง จูปาเจี๋ยไม่เพียงทำให้จักรพรรดิต้องสิ้นชีพเท่านั้น แต่ยังฆ่าทหารของเขาไปมากมาย ชายคนนี้สมควรตายแล้ว

“จูปาเจี๋ย วันนี้แกหนีไปไม่ได้แน่”

“ใช่ แม้ว่าแกจะเก่งแต่ก็ไม่มีทางหนีออกจากเมืองหลวงได้”

“ยอมแพ้ซะเถอะ”

ยามตะโกนใส่จูปาเจี๋ย ทุกคนต่างก็เปี่ยมด้วยโทสะ

‘อาชญากรรมร้ายแรงเหรอ?’

จูปาเจี๋ยงงมาก เขาแค่เย้าแหย่ฉางเอ๋อนิดหน่อยก่อนที่จะหนีออกจากเมืองหลวง แล้วทำไมพวกนี้ถึงได้จับเขาในข้อหาร้ายแรงเช่นนี้?

เขายังไม่รู้ว่าจักรพรรดิโฮ่วอี้ได้สลักชื่อของเขาไว้บนแท่นหยกก่อนที่จะตาย

“ไสหัวไป!” จูปาเจี๋ยพูดพร้อมถือคราดเก้าเขี้ยวไว้ในมือ เขาไม่กลัวเมื่อเห็นทหารพุ่งเข้ามาหา

จักรพรรดิโฮ่วอี้นั้นตายไปแล้ว แต่พวกนี้ยังไม่ยอมปล่อยเขาไปอีกเหรอ?

‘ดียิ่ง หากว่าอยากจะสู้ ข้าก็จะเล่นด้วย’

โฮก

ตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้ยินเสียงเสือคำรามเสียงดัง

ทันใดประตูและหน้าตางของร้านค้าที่อยู่สองฝั่งถนนก็แตกกระจายเป็นเสี่ยง

จูปาเจี๋ยกระโดดลอยขึ้นไปในอากาศ มีเสือตัวจุดเหลืองตัวใหญ่ปรากฏออกมาต่อหน้า เสือนี้ตัวยาวกว่าสิบเมตร มันเป็นภาพลวงตาที่พลังภายในของใครสักคนสร้างขึ้นมา แต่มันก็ดูสมจริงมากจนน่ากลัว

“พยัคฆ์สวรรค์ร่ำไห้”

“ฆ่า” จูปาเจี๋ยตะโกนอย่างบ้าคลั่งพร้อมชี้ไปที่ทหารยาม

พยัคฆ์สวรรค์ร่ำไห้นั้นเป็นท่าไม้ตายหนึ่งของจูปาเจี๋ย เขาไม่อยากจะใช้มัน แต่จักรพรรดิโฮ่วอี้จับเขาขังไว้นานนับพันปีแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาไปแม้ว่าจะตายไปแล้ว จูปาเจี๋ยจึงไม่คิดสนใจอะไรอีก

จูปาเจี๋ยเพียงแค่อยากสังหารเพื่อบรรเทาความโกรธเท่านั้น

เสือคำรามและพุ่งไปข้างหน้า ไม่ว่ามันผ่านไปตรงไหน ผืนฟ้าก็แยกออก

“อ๊ากก”

ทหารยามรู้สึกมึนงงเมื่อเสือลายจุดเหลืองมาอยู่ตรงหน้าพวกเขา พลังรุนแรงนั้นทำให้พวกเขาเข่าอ่อน ทหารยามกว่า 20 นายกระอักเลือดออกมาเมื่อโดนเสือโจมตี พวกเขาไม่เหลือแรงที่จะสู้อีกแล้ว