คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1754

จูปาเจี๋ยมางั้นเหรอ?

ฉางเอ๋อตัวสั่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้างดงามของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจและยินดี

หากว่าหยางเจียนจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง เขาก็คงสามารถที่จะจับจูปาเจี๋ยได้ และหากว่าจับชายคนนั้นมาได้ เธอก็จะกู้ชื่อเสียงคืนได้

ฉางเอ๋อยังไม่รู้ว่าทำไมจักรพรรดิโฮ่วอี้ถึงได้เขียนชื่อจูปาเจี๋ยและชื่อของเธอเอาไว้บนแท่นหยกก่อนที่จะตายด้วย

เธอเชื่อว่าหากจับจูปาเจี๋ยได้ก็สามารถพิสุจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองได้แน่

‘อะไรนะ?’

ส่วนแดร์ริลนั้นหน้าซีดเผือด เขาเกือบกระโดดด้วยความตกใจเมื่อได้ยิน

‘ถ้าหยางเจียนลงมือเองล่ะก็ พี่จูปาเจี๋ยก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว’

“แล้วตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง?”

ฉางเอ๋อตั้งสติได้ เธอรีบถามยาม “จูปาเจี๋ยโดนจับหรือยัง?”

ใบหน้างามของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ยามส่ายหน้า “เขาหนีไปได้พะยะค่ะ”

‘หนีเหรอ?’

ฉางเอ๋อรู้สึกผิดหวัง เธอยังคงถามต่อเพราะว่าดูเหมือนยามมีบางอย่างที่ยังไม่ได้บอก “เขาหนีไปได้ยังไง?”

“พระมเหสีฉางเอ๋อ-” ยามก้มหัวลงต่ำ เขาตอบอย่างสับสนว่า “ตอนที่จูปาเจี๋ยและฝ่าบาทต่อสู้กัน จูปาเจี๋ยยอมรับว่าเขามาพบกับท่านและทำให้จักรพรรดิองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ พระมเหสีฉางเอ๋อ กระหม่อมคงบอกอะไรไม่ได้อีกแล้ว กระหม่อมควรต้องไปแล้วพะยะค่ะ”

จากนั้นยามก็หันหลังจากไปอย่างเร่งร้อน

กึก

ฉางเอ๋อตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอนั้นทั้งอับอายและโกรธจนเกือบหมดสติ

‘ไอ้คนชั่วช้า คนเลวจูปาเจี๋ย กล้าดียังไงมาพูดแต่งเรื่องแบบนั้น?’

แดร์ริลเองก็อึ้ง ในหัวเขาสับสนและพูดไม่ออก

‘เวร พี่จูยอมรับว่าคบหากับพระมเหสีฉางเอ๋อเหรอ?’

การตายของจักรพรรดิโฮ่วอี้เกินจากกลวิธีการเลียนเสียงของแดร์ริล เขาทำให้พระองค์มีโทสะจนสิ้นชีพ แต่ว่าทำไมจูปาเจี๋ยถึงได้ยอมรับแบบนั้น?

นอกเสียจากว่าเขาจะคบหาอยู่กับฉางเอ๋อจริง ๆ

แดร์ริลหันไปมองฉางเอ๋อ สายตาของเขาดูพินิจพิเคราะห์และซับซ้อนตอนที่ถามว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อ ท่านกับจูปาเจี๋ย-”

ฉางเอ๋อเอ่ยขัดเขาก่อนที่เขาจะพูดจบ

“หุบปาก!” เสียงเย็นเยียบราวน้ำแข็งดังออกมาจากปากของฉางเอ๋อ ใบหน้างามของเธอเต็มไปด้วยโทสะและความอับอาย “หยุดคาดเดาได้แล้ว จูปาเจี๋ยกับข้าไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งสิ้น”

ฉางเอ๋อนั้นโมโหมากจนเธอยังตัวสั่นอย่างรุนแรง

จูปาเจี๋ยนั่นชั่วช้ายิ่งนัก การไม่ยอมพูดความจริงก็เป็นเรื่องหนึ่งแต่ว่าเขาทำลายชื่อเสียงของเธอด้วย เขานั้นสมควรตาย

แดร์ริลเองก็ไม่ต่างกัน เขาทำให้เรื่องบานปลายด้วยการพูดไร้สาระไม่หยุด

‘ฉันก็แค่ถามเอง ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย?’ แดร์ริลเกาหัว เขารู้สึกจนปัญญา แต่เขาก็เปลี่ยนความคิดเมื่อตระหนักบางเรื่องได้

จูปาเจี๋ยนั้นบ้าตัณหามาตลอดและเขาก็คลั่งไคล้ฉางเอ๋มามากกว่าพันปี เมื่อพวกเขาหนีออกไปจากเมืองหลวง จูปาเจี๋ยก็ยังไม่ลืมที่จะเย้าแหย่ฉางเอ๋อ ดูเหมือนว่าจูปาเจี๋ยจะเจตนายอมรับข้อหาเพื่อที่ว่าเขาจะได้อยู่กับฉางเอ๋อ

ต้องเป็นเพราะเหตุผลนี้แน่

เมื่อแดร์ริลเข้าใจแล้ว เขาก็ไม่รุ้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะออกมาดี

จูปาเจี๋ยนั้นกล้ามากจริง ๆ เขาสามารถที่จะยอมรับข้อหาที่รุนแรงได้เพียงเพื่อจะได้เกี่ยวข้องกับฉางเอ๋อ

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการตายของจักรพรรดิโฮ่วอี้ แม้ว่าเขาจะหนีจากการต่อสู้ไปได้ แต่อย่างไรหยางเจียนก็จะต้องตามล่าเขา

แดร์ริลร้อนใจขึ้นมาเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

“พระมเหสีฉางเอ๋อ”

ควีนนี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป–เธอตะโกนใส่ฉางเอ๋อ “แดร์ริลก็แค่ถามเท่านั้น ทำไมท่านต้องเกรี้ยวโกรธด้วย? อีกอย่างแม้แต่จูปาเจี๋ยก็ยอมรับเรื่องนี้แล้ว ทำไมท่านยังปฏิเสธอยู่อีก?”

จากนั้นเธอก็ทำหน้าบึ้งและพูดอย่างไม่พอใจว่า “ท่านคบกับจูปาเจี๋ยแล้วท่านยังกล้า-”

ควีนนี้เป็นเด็กสาวจิตใจดี เธอไม่มีทางพูดกับฉางเอ๋อแบบนี้หากว่าเป็นในสถานการณ์ปกติ แต่เธอไม่พอใจเพราะว่าฉางเอ๋อหยาบคายกับแดร์ริล

ควีนนี่คิดว่าแดร์ริลนั้นเป็นวีรบุรุษผู้แข็งแกร่ง ไม่มีใครมีสิทธิ์จะมาตะคอกเขา แม้ว่าจะเป็นพระมเหสีผู้สูงส่งอย่างฉางเอ๋อก็ตาม