คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1840

แดร์ริลมองไปรอบด้านและรู้สึกตะลึงไปทันที

เขาและฉางเอ๋อถูกส่งมาที่ห้องน้ำซึ่งดูหรูหราล้ำสมัย แม้แต่กระจกก็ทำจากทอง เห็นได้ชัดว่าไม่สถานที่ซึ่งคนทั่วไปจะมาได้

‘ห้องน้ำเหรอ? ที่นี่คือจักรวาลโลกหรือว่าทวีปมิสท์ลอเรนกัน?’

ตอนนี้แดร์ริลอึ้งพูดอะไรไม่ออกไป ในความทรงจำของเขามีแค่ทวีปจักรวาลโลกหรือทวีปมิสท์ลอเรนเท่านั้นที่อยู่ในยุคเทคโนโลยีสมัยใหม่ ขณะที่ทวีปอื่น ๆ ยังคงติดอยู่ในสังคมชนชั้นวรรณะแบบเก่าอยู่

ดังนั้นหากว่าที่นี่ไม่ใช่จักรวาลโลกเขาก็ต้องถูกส่งมาที่มิสท์ลอเรน

“เจ้าไพร่…”

ฉางเอ๋อก็ลืมตาขึ้นมาตอนนี้น และสิ่งแรกที่เธออยากทำก็คือด่าแดร์ริล แต่ว่าเธอเพิ่งพูดออกไปได้ไม่กี่คำก่อนที่จะตัวสั่นเทิ้มและอึ้งไปเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ต่อหน้าเธอ

‘ทะ-ที่นี่มันที่ไหนกัน?’

กระจกที่สะท้อนอยู่ตรงหน้าเธอนั้นชัดเจนกว่ากระจกทองเหลืองของเธอมากนัก

ฉางเอ๋อพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้เห็นการตกแต่งภายในที่หรูหรา แม้ว่าเธอจะอยู่มาเป็นพันปีแล้ว แต่เธอก็อยู่ที่ทวีปโมอาน่าเหนือมาตลอดและไม่เคยออกไปที่ทวีปอื่นมาก่อนและไม่เคยเห็นเทคโนโลยียุคใหม่เลย

“นะ-นี่มันที่ไหน?”

สักสิบวินาทีต่อมาฉางเอ๋อก็ตั้งสติได้และถามแดร์ริลอย่างตกตะลึง

‘ฮ่าฮ่า…’

แดร์ริลยิ้มเมื่อรู้สึกได้ว่าเธอนั้นตกใจตอนที่เธอเอ่ยปากถาม เขาบอกว่า “นี่คือห้องน้ำพ่ะย่ะค่ะ สถานที่ให้คนมาปลดทุกข์ พระมเหสีฉางเอ๋อท่านเป็นคนฉลาดรอบรู้ แต่ทำไมท่านไม่เคยเห็นสถานที่นี้มาก่อนล่ะ?”

แดร์ริลรู้สึกเชิดเล็กน้อยเมื่อพูดเช่นนี้

‘เป็นพระมเหสีฉางเอ๋อที่โด่งดังแล้วจะยังไง? อยู่นานมากว่าฉันแล้วมันทำไม? เธอไม่เคยเห็นของแบบที่ฉันเคยเห็นด้วยซ้ำ’

‘สถานที่ให้ปลดทุกข์เหรอ?’

ฉางเอ๋อขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินดังนั้นและประหลาดใจมาก เธอชี้ไปที่โถส้วมซึ่งอยู่ข้างหลังแดร์ริล “งั้นสิ่งนั้นก็คือ…?”

แดร์ริลขัดจังหวะเธอก่อนที่เธอจะพูดจบ

“พระมเหสีฉางเอ๋อ” แดร์ริลยิ้มดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ “กระหม่อมเพิ่งบอกไปว่าที่นี่เป็นห้องน้ำที่ให้คนมาปลดทุกข์ นั้นเรียกว่าโถส้วมไว้ให้คนมาปัสสาวะใส่”

จากนั้นแดร์ริลก็แหย่เธอว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อจะลองดูก็ได้หากว่าท่านต้องการปลดเบา กระหม่อมสัญญาว่าจะไม่มอง”

ขวับ

ใบหน้าฉางเอ๋อแดงก่ำเมื่อได้ยินเช่นนั้นและจ้องแดร์ริลอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “หุบปาก ไม่มีใครจะปลดเบาทั้งนั้น”

ตอนนี้ฉางเอ๋ออยากตบแดร์ริลมาก เธอนั้นบริสุทธิ์ผุดผ่อง จะให้เธอมาปลดเบาต่อหน้าบุรุษได้อย่างไรกัน? อีกอย่างชัดเจนว่าแดร์ริลเจตนาพูดเรื่องต่ำ ๆ เช่นนี้ออกมา ช่างเลวทรามนัก

“พ่ะย่ะค่ะ พ่ะย่ะค่ะ”

แดร์ริลทำท่าไม่ถือสาเมื่อเห็นว่าฉางเอ๋อมีโทสะและยิ้มให้เธอทันทีก่อนบอกว่า “ไม่เป็นไรหากว่าท่านไม่ต้องการ ทำไมต้องโมโหมากขนาดนั้นด้วยพ่ะย่ะค่ะ?”

จากนั้นเขาก็เปิดประตูเดินออกไป อยากรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

ฉางเอ๋อจ้องแดร์ริลอย่างเกรี้ยวกราดก่อนที่จะเดินตามเขาออกไป

‘เวร’

แดร์ริลต้องอึ้งไปอีกครั้งเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเมื่อเขาออกมา ฉางเอ๋อที่เดินตามเขามาก็หยุดชะงักทันทีพร้อมสีหน้าเปลี่ยนไป

เธอเห็นห้องที่ใหญ่มหึมา มีการตกแต่งที่หรูหราฟู่ฟ่า ซึ่งอาจจะล้ำค่ากว่าในพระราชวังด้วยซ้ำไป

กลางห้องมีโต๊ะยาวอยู่ซึ่งมีคนกลุ่มหนึ่งซึ่งมีไพ่อยู่ในมือกำลังนั่งรวมกันอยู่ สีหน้าของทุกคนดูตื่นเต้น พวกเขาทั้งหมดแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นพวกคนร่ำรวย

มีพนักงานหน้าตาดีสองสามคนและยามอีกสองคนยืนอยู่ด้านข้างเงียบ ๆ

ชัดเจนว่าที่นี่คือกาสิโน

“พวกแกเป็นใครกัน?”

“หยุดตรงนั้นเลยนะ”

ตอนนั้นยามที่เกรี้ยวกราดจำนวนหนึ่งก็ตะโกนใส่แดร์ริลและฉางเอ๋อก่อนที่จะเข้ามาล้อมทั้งสองไว้ทันที