คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1885

เมแกนตัวสั่นเทิ้ม เธอกัดริมฝีปากในขณะที่เฝ้ามองดูแอมโบรส เอร่า และออโรร่าลงจากภูเขาไป เธอรู้สึกขัดแย้งในใจจนลืมสั่งให้คนของเธอสกัดพวกเขาเอาไว้

ในขณะนั้นเอง เมแกนตั้งใจที่จะฆ่าทั้งสามคนทิ้ง แต่เธอไม่อาจตัดสินใจได้

ภายหลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอมองไปยังทิศที่พวกเขาจากไปและกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดเบา ๆ ว่า “แอมโบรส ฉันรับได้ถ้านายจะมาเพื่อแก้แค้น ฉันไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจในชีวิตของฉันเลย!”

…

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ณ หุบเขาลืมเลือน ซึ่งเป็นที่ที่ทวีปโลกใหม่ ทวีปจักรวาลโลก และแดนมัชฌิมมาบรรจบกัน

ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งเงียบ ๆ ในห้องโถง พร้อมกับมองไปรอบ ๆ อย่างว่างเปล่า

เธอสวมชุดเดรสยาวสีขาวนวลที่เน้นให้เห็นรูปร่างอันสง่างาม เธอดูมีเสน่ห์จนน่าเหลือเชื่อ! เธอมีใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า ซึ่งมักจะสะกดสายตาผู้คนตั้งแต่แรกพบ

นัยน์ตาอันหยาดเยิ้มของเธอช่างน่าหลงใหล

เธอคือเดบร้า

เจมส์ได้ให้ธาราลืมเลือนแก่เธอในตอนที่เขาพาเธอมายังที่หุบเขาลืมเลือนนี้

เวลาผ่านได้ไปครึ่งเดือนนับตั้งแต่เธอมาถึงและธาราลืมเลือนได้ลบความทรงจำของเดบร้าไปแล้ว เธอจำอะไรในอดีตไม่ได้เลย

นี่คือวันแรกที่เดบร้าได้รับการปล่อยตัวออกมาจากห้องส่วนตัวของเธอ และยังเป็นวันที่เธอได้เข้าร่วมหุบเขาลืมเลือนอย่างเป็นทางการอีกด้วย

ปึง ปีง…

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นในขณะที่ลูกศิษย์ของหุบเขาลืมเลือนหลายสิบคนพาผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีม่วงเข้ามาในห้องโถง

ผู้หญิงคนนั้นดูมีอายุราวประมาณ 30 ปี และมีร่างกายที่แข็งแรงและสง่างาม เธอเป็นสาวงามที่มีเสน่ห์และไม่มีใครเทียบได้ เธอคือวีนัส สจ๊วต เจ้าแห่งหุบเขาลืมเลือน

เจมส์ แคนท์เดินตามหลังเธออยู่

“คุณ-”

เดบร้าลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เธอขมวดคิ้วและถามด้วยความประหลาดใจ “คุณเป็นใคร? ที่นี่ที่ไหน?”

เดบร้าลืมเรื่องในอดีตไปหมดสิ้นหลังจากที่เธอดื่มธาราลืมเลือน เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไร แน่นอนว่าเธอจำเจมส์และวีนัสไม่ได้เช่นกัน

วีนัสยิ้มเล็กน้อยในขณะที่เธอมองไปที่เดบร้า “เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร? เดบร้า”

วีนัสมองเจมส์หลังจากที่เธอพูดเช่นนั้น

เจมส์รับรู้สัญญาณของเธอและเขาก็ก้าวมาข้างหน้า เขาอธิบายให้เดบร้าฟังอย่างอดทนพร้อมกับเฝ้าดูท่าทีของเธอ “เดบร้า นี่คือเจ้านายของเธอ วีนัส สจ๊วต เจ้าแห่งหุบเขาลืมเลือน เธอลืมไปแล้วเหรอ? ส่วนฉันชื่อผู้อาวุโสเจมส์ เธอเอง จำฉันไม่ได้ด้วยเหรอ?”

“คุณเป็นเด็กกำพร้าในตอนที่ปรมาจารย์ของคุณพาคุณกลับมาที่นี่และรับคุณเป็นศิษย์ เขาสอนการบ่มเพาะให้กับเธอ”

เจมส์มีท่าทางที่จริงใจและแสดงความเป็นห่วงเป็นใย แต่ก็แอบมีความเจ้าเล่ห์อยู่ในแววตาของเขา

พวกเขาไม่จำเป็นต้องสร้างเรื่องโกหกขึ้นหากเป็นลูกศิษย์คนอื่น ๆ ของพวกเขา แต่กับเดบร้า เธอค่อนข้างแตกต่างออกไป เธอมีเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร ดังนั้นพวกเขาจึงต้องสร้างเรื่องของเธอขึ้นมาใหม่

‘ท่านปรมาจารย์?’

ใบหน้าอันงดงามของเดบร้ารู้สึกงุนงงเมื่อเธอจ้องมองไปที่วีนัส เธอไม่รู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้านี้เลย

‘เธอเป็นปรมาจารย์ของฉันจริง ๆ เหรอ? ทำไมฉันถึงจำเธอไม่ได้ล่ะ?’

วีนัสถอนใจอย่างเสียดาย “เดบร้า ฉันผิดเอง ฉันส่งเธอไปทำภารกิจและเธอก็สูญเสียความทรงจำหลังจากเหตุการณ์อันตรายนั่น มั่นใจได้เลยว่าฉันจะไม่ส่งเธอไปทำภารกิจอันตรายอีกแล้ว เธอจะได้อยู่ใกล้ ๆ ฉันนับจากนี้ไป”