คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1894

เหล่าลูกศิษย์นิกายเมธาสวรรค์ต่างก็ทักทายแดร์ริลด้วยความยินดีเช่นกัน

“ศิษย์น้องดาร์เรน!”

“ศิษย์น้อง นายไม่เป็นอะไรสินะ! ดีจริง ๆ!”

“ใช่ ตอนที่พวกเราได้ยินว่านายตกหน้าผาไป พวกเราแทบไม่อยากจะเชื่อ-”

แดร์ริลยิ้มและทักทายพวกเขาพร้อมกับน้อมรับความห่วงใยที่คนพวกนี้มีต่อเขา

ฉางเอ๋อผู้ที่นิ่งเงียบมาสักพักเริ่มสั่นสะท้าน เธอรู้สึกตกใจมาก

‘แดร์ริลมีความเกี่ยวข้องกับนิกายเมธาสวรรค์’

ฉางเอ๋อที่ซึ่งเคยเป็นพระมเหสีรู้เรื่องนิกายเมธาสวรรค์ดี นิกายนี้มักจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก ดังนั้นเธอจึงประหลาดใจที่เห็นความสัมพันธ์ของแดร์ริลกับพวกเขา ผู้ชายคนนี้รู้จักพวกเขาได้อย่างไร?

ไดอาน่าก้าวเดินออกข้างหน้าช้า ๆ และยิ้มให้แดร์ริล “ดาร์เรน? ฉันดีใจจริง ๆ ที่เห็นว่านายปลอดภัย”

จากนั้นไดอาน่าถามแดร์ริลว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายไปที่หลังภูเขาแล้วตกจากหน้าผาไปล่ะ?”

ทุกสายตาจับจ้องไปที่แดร์ริลในขณะที่พวกเขากำลังรอคำตอบจากเขาอย่างเงียบ ๆ

ทีน่าและลูกศิษย์คนอื่น ๆ ของดินแดนมัจฉาเหมแสร้งทำเป็นดูผ่อนคลาย แต่พวกเขากลับรู้สึกวิตกกังวลอย่างมาก เมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ หลังจากที่ทีน่าผลักแดร์ริลตกลงจากหน้าผาไปได้สำเร็จ เธอก็คิดว่าชายคนนี้ได้ตายไปแล้ว

ทีน่าและกลุ่มคนของเธอต่างก็กระสับกระส่ายหลังจากที่พวกเขาเห็นว่าแดร์ริลยังมีชีวิตอยู่

แดร์ริลสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปมองอลัน เซอร์รัส ผู้ที่เป็นปรมาจารย์แห่งดินแดนมัจฉาเหม เขายิ้มออกมาเบา ๆ “สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมนั้นเป็นเพราะดินแดนมัจฉาเหม แต่แน่นอนล่ะ พวกเราต้องถามท่านปรมาจารย์ของพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เสียก่อน”

“นายหมายความว่ายังไง?” อลันขมวดคิ้วและออกความเห็นอย่างหัวเสีย

แดร์ริลยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ทีน่า ลูกศิษย์คนโปรดของคุณเป็นคนทำ เธอโกหกผมและพาผมไปที่หลังภูเขา แล้วเธอก็ผลักผมตกลงไปจากหน้าผา ผมโชคดีที่รอดมาได้ ไม่อย่างนั้นผมคงได้ตายอย่างอนาถไปแล้ว”

หืออ!

กลุ่มคนตกอยู่ในความโกลาหล

“อะไรนะ? หรือเป็นเพราะดินแดนมัจฉาเหม?”

“ดาร์เรนและท่านปรมาจารย์แห่งดินแดนมัจฉาเหมเดิมพันกันเอาไว้โดยที่ท่านปรมาจารย์ดินแดนได้พ่ายแพ้ไป ลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมทั้งหมดจะต้องเรียกดาร์เรนว่าพ่อทุกครั้งที่พวกเขาเห็นดาร์เรน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรับความอัปยศอดสูนี้ไม่ได้ และนี่คือสาเหตุที่พวกเขาทำอย่างนั้นกับดาร์เรน”

“ทีน่าดูมีจิตใจที่ดีและอบอุ่น แต่เธอก็เป็นคนโหดเหี้ยมมาก”

เหล่าลูกศิษย์ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ทั้งหมดจับจ้องไปที่คนของดินแดนมัจฉาเหม

ไดอาน่าตัวสั่นด้วยความโกรธในขณะที่เธอจ้องไปที่อลัน “อลัน ทีน่า คุณจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไง?”

อีเวตต์เองก็มองไปที่อลันในขณะที่อกของเธอกระเพื่อมขึ้นด้วยโกรธเกรี้ยวเช่นกัน อีเวตต์ครุ่นคิดในเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้นและเธอก็สงสัยว่าแดร์ริลจะตกลงจากหน้าผาไปได้อย่างไร ที่จริงแล้วมันเป็นการลอบทำร้ายนี่เอง

ศิษย์พี่ใหญ่ของดินแดนมัจฉาเหมอาจจะดูมีท่าทีและทำตัวเป็นคนที่อบอุ่นกับทุก ๆ คน แต่เธอเป็นคนที่แสนจะชั่วร้าย

อลันไม่ตอบคำถามของไดอาน่า เขาสุดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าของเขาหมองมนและมืดมัว เขามองไปที่ทีน่า “คุณเป็นคนทำจริง ๆ เหรอ? บอกความจริงฉันมา”

อลันรู้สึกแย่มากที่เขาแพ้พนันให้กับแดร์ริล เขารู้สึกดีใจในตอนที่เหล่าลูกศิษย์ตัดสินใจที่จะสั่งสอนบทเรียนให้แก่ชายผู้นั้น แต่ทว่าการโจมตีแดร์ริลของทีน่าถือเป็นความผิดร้ายแรงที่ละเมิดกฎของนิกาย อลันจะไม่อาจปกป้องทีน่าจากความผิดนี้ได้ แม้ว่าเขาจะเป็นถึงปรมาจารย์ของดินแดนก็ตาม

“ท่านปรมาจารย์หญิง” ทีน่าตัวสั่นเทิ้มก่อนจะตะโกนออกมาว่า “เขากำลังพูดจาไร้สาระ ฉันไม่ได้หลอกเขานะ ฉันไม่ได้ลอบทำร้ายเขา อย่าไปฟังเขานะ”

แม้ว่าการลอบทำร้ายแดร์ริลจะช่วยดินแดนมัจฉาเหมในการระบายความโทสะออกมา แต่ทีน่าก็เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่ให้อลันรับรู้ เพราะเธอรู้ว่าการกระทำของเธอนั้นถือเป็นการละเมิดกฎ

เธอรู้สึกหวาดกลัวเมื่อแดร์ริลมาประจันหน้ากับเธอตรงหน้า แต่เธอก็จะไม่พูดความจริงออกมาอยู่ดี

ลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมคนอื่น ๆ ต่างก็ตอบกลับเช่นกัน

“ใช่ ๆ อย่ามาโทษพวกเราสิ”

“วันที่คุณตกจากหน้าผาไป ศิษย์พี่ใหญ่ทีน่าไม่ได้อยู่ที่หลังภูเขาด้วยซ้ำ ฉันเป็นพยานให้เธอได้”

“ฉันเองก็เป็นพยานได้ว่าดาร์เรนกำลังพูดจาไร้สาระ”

ลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมต่างตื่นตระหนกกันมากขึ้นในตอนที่พวกเขาได้เอ่ยปากพูดออกมา พวกเขายืนกรานว่าแดร์ริลนั้นแต่งเรื่องขึ้นมาเอง

ลูกศิษย์ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ ไม่อาจระงับอารมณ์ของพวกเขาได้อีกในขณะที่พวกเขาโต้เถียงกลับไปด้วยความโกรธ

“คุณว่าใครกำลังพูดจาไร้สาระ ที่ศิษย์น้องดาร์เรนพูดนั้นเป็นความจริง”

“โธ่เอ๊ย! ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทำไมดินแดนมัจฉาเหมถึงได้เงียบกริบ ที่แท้พวกคุณก็ทำอะไรผิดนี่เอง”

“พวกคุณต้องเป็นคนทำมันแน่ ๆ คุณต้องเรียกศิษย์น้องดาร์เรนว่าท่านพ่อทุกครั้งที่เจอเขา พวกคุณคงจะรู้สึกอับอายขายหน้าจนอยากฆ่าเขาขึ้นมาแน่ ๆ ตอนนี้เขาได้พูดความจริงแล้ว ยังจะกล้าปฏิเสธอีกเหรอ?”

ลูกศิษย์ของดินแดนทั้งสองเริ่มขึ้นเสียงดังเอะอะโวยวายและโกรธเกรี้ยวกันมากขึ้น พวกเขาเกือบเริ่มที่จะต่อสู้กันเอง