คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1903

ขวับ

เมื่อพวกเขาเข้าไปถึงห้องโถง แดร์ริลก็ตัวสั่นเทา เขาตึงเครียดขึ้นมาทันที

เขาเห็นว่าทั้งห้องโถงนั้นเต็มไปด้วยพวงหรีดและผ้าไหมสีขาว ซาร่า คาร์เตอร์นั้นใส่ชุดไว้ทุกข์อยู่ ดวงตาของเธอบวมแดงและเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก

นอกจากเธอแล้วสมาชิกตระกูลคาร์เตอร์คนอื่น ๆ ก็อยู่ที่นี่ด้วย แด๊กซ์ แซนเดอร์ส, เชสเตอร์ วิลสัน, โมนิก้า วอนห์, อีวอนน์ ยัง และเทพธิดาทั้งหกแห่งพระราชวังฟูเหยา พวกเขาต่างก็ใส่ชุดขาวและยืนไว้ทุกข์เงียบ ๆ

ทั้งห้องโถงไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา บรรยากาศนั้นทั้งหดหู่และเศร้าหมอง

แดร์ริลมองเห็นโลงศพตั้งอยู่ทางด้านเหนือของห้องโถง มันมีแท่นยกสูงพร้อมกับป้ายวิญญาณบรรพบุรุษตั้งไว้ ชื่อบนป้ายนั้นก็คือ โซรัน คาร์เตอร์

อึก

สมองแดร์ริลอื้ออึงไปเมื่อได้เห็นชื่อบนแผ่นป้ายบรรพบุรุษ ความคิดเขาไม่ได้ศัพท์

เฮือก

ตอนนั้นทุกคนให้โถงต่างก็อึ้งไปเมื่อเห็นแดร์ริล พวกเขาต่างก็รีบเข้ามาหาอย่างตื่นเต้น

“แดร์ริล คุณกลับมาแล้วเหรอ?”

“นายน้อย ดีแล้วที่คุณสบายดีแต่ว่านายท่าน–”

“แดร์ริล คุณพ่อตายแล้ว เขาตายแล้ว–”

พวกเขาทั้งตกใจและดีใจเมื่อได้เห็นแดร์ริล แต่ว่าพวกเขาก็ยังคงใจสลายเมื่อคิดถึงการตายของโซรัน โดยเฉพาะซาร่า เธอร้องตะโกนขณะที่โผลเข้าหาอ้อมแขนของแดร์ริลก่อนร้องไห้อย่างหนัก

หลังจากที่โดน็อกฆ่าโซรันในคุกของโลกใหม่ ร่างของเขาก็ถูกฝังไว้ที่เนินเขารกร้างหลังเมืองหลวง

หลังจากนั้นไม่นานสโลนก็ปล่อยพวกเขาออกมา

หลังจากที่พวกเขาออกมาจากเมืองหลวง พวกเขาก็ขุดร่างของโซรันและพากลับมาที่จักรวาลโลกเพื่อเตรียมพิธีศพและพิธีฝัน ถึงอย่างโซรัน คาร์เตอร์ก็ถือได้ว่าเป็นวีรบุรุษในยุคของเขา เขานั้นทำเรื่องยิ่งใหม่มากมายให้กับบรรดาผู้บ่มเพาะของจักรวาลโลก พวกเขาไม่อาจจัดงานศพแบบส่ง ๆ ได้

แดร์ริลนั้นมาถึงในวันที่พวกเขากำลังจะฝังโซรัน

เขาพยักหน้าให้กับทุกคนก่อนที่จะจ้องโลงศพไม่วางตา ดวงตาเขาแดงก่ำขณะที่เดินโซเซไปที่โลงศพ จากนั้นเขาก็ดันฝาโลงเปิดออกช้า ๆ

โอ้

แดร์ริลเห็นร่างโซรันนอนอยู่ในนั้นหลับตาอย่างสงบ แต่เขาก็สังเกตเห็นว่าเส้นเลือดหัวใจของพ่อทูนหัวเขานั้นฉีกขาดเป็นเสี่ยงและกระดูกซี่โครงก็เละเทะไม่เป็นรูป กระดูกทุกซี่แตกยับเยิน

ตึง

แดร์ริลคุกเข่าลงทันทีพร้อมน้ำตาไหลพรากเป็นสาย “เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง? พ่อทูนหัว ผมขอโทษที่มาช้าไป ผมขอโทษ…”

แดร์ริลใจสลายเมื่อได้เห็นว่าเส้นเลือดหัวใจของโซรันนั้นย่อยยับไม่เหลือดี

อีเวตต์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็ตัวสั่นเทาไม่ต่างกัน ในสมองเธอว่างโล่งไปหมด

อีเวตต์นั้นเคยอยู่ในจักรวาลโลกมาช่วงหนึ่ง ดังนั้นแน่นอนว่าเธอรู้เรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างโซรันและแดร์ริล แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มีความเกี่ยวพันกันทางสายเลือดแต่ว่าโซรันก็ปฏิบัติกับแดร์ริลไม่ต่างจากลูกแท้ ๆ แดร์ริลเองก็นับถือชายชราเช่นกัน

แต่ตอนนี้โซรันตายแล้วอย่างน่าอนาถ อีเวตต์ทำได้เพียงคิดว่าตอนนี้แดร์ริลจะรู้สึกเจ็บปวดมากเพียงใด

“แดร์ริล อย่าเสียใจมากเกินไปเลยนะคะ…” อีเวตต์เดินเข้ามาเพื่อปลอบโยนเขา แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ ดวงตาแดร์ริลนั้นแดงก่ำขณะที่เขาสะอื้นไห้

ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็โศกเศร้า ดวงตาพวกเขาต่างก็แดงก่ำ

แดร์ริลทรุดลงและโผลเข้าหาโลงศพ เสียงเขาแหบพร่าจากการร้องไห้อย่างหนักและตัวสะท้านอย่างเปี่ยมโทสะ

“ใครกัน? ใครมันฆ่าพ่อทูนหัว?” น้ำตาของเขาไหลไม่หยุดขณะที่เขาถามคนที่อยู่โดยรอบ เสียงเขานั้นแตกพร่าและเกรี้ยวกราด