คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1906

หืม?

สีหน้าวัตสันเปลี่ยนทันใด เขาอาจจะไม่ได้มีชื่อเสียงมากในโลกของผู้บ่มเพาะแต่ว่าเขาก็เป็นประมุขนิกาย มันน่าอับอายที่ลิลี่ปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชาแบบนี้

ตอนนี้บรรยากาศในห้องนั่งเล่นก็เปลี่ยนเป็นตึงเครียดทันที

ในที่สุดวัตสันก็ยิ้มและบอกว่า “ดีมาก ไหน ๆ คุณคนสวยก็ไม่ให้ความร่วมมือแล้ว ก็อย่ามาโทษว่าผมหยาบคายแล้วกัน จับเธอไปที่เขาง้อไบ๊ ให้หัวหน้าพันธมิตรแคสเทลโลเป็นคนสอบสวนเธอ

ฮือฮา

บรรดาคนของนิกายทักเกอร์ที่ตามมาต่างก็ก้าวมาข้างหน้า

“หยุด”

ซู่หรงตะโกนขณะที่เขาขยับมาขวางหน้าลิลีี่

เขาจ้องมองวัตสันและคำราม “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? เจ้ามันไม่ใช่คนสำคัญ ไสหัวไปซะ” เสียงของเขาดังและแจ่มชัด เขาดูโมโหมาก

แดร์ริลเป็นพี่น้องของเขาและลิลี่ก็เป็นผู้หญิงของแดร์ริล เขาจะนั่งอยู่เฉย ๆ และปล่อยให้มีคนมารังแกเธอได้อย่างไร?

‘เวร’

วัตสันหน้าซีดเผือด เขาไม่อยากจะพูดอะไรอีก เขาชี้ไปที่ซู่หรงและบอกว่า “แกไม่รู้สินะว่ากำลังขัดขืนใคร แกกล้าดียังไงมายุ่งเรื่องของเรา?”

จากนั้นวัตสันก็หันไปหาคนที่พามาและสั่งว่า “จัดการมันซะและพาตัวไป”

วัตสันจ้องซู่หรงอย่างเหยียดหยามและขัดเคือง

แม้ว่าชุดยาวสีแดงของซู่หรงจะดูแปลกตา แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าซู่หรงจะสร้างปัญหาอะไรได้

วัตสันไม่รู้ว่าซู่หรงเก็บซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้ พลังของเขานั้นแข็งแกร่งเกินที่วัตสันจะจินตนาการได้ เบื้องหลังของเขาก็ไม่ธรรมดา

คนของนิกายทักเกอร์ต่างก็รีบพุ่งเข้าหาซู่หรง

ซูม

ซู่หรงไม่เสียเวลาพูดพร่ำอะไร เขายกมือขึ้นและก็มีลูกไฟปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ ตอนนั้นบรรยากาศรอบข้างก็พลอยร้อนระอุด้วย

ซู่หรงยกมือขึ้นอย่างสบาย ๆ ก่อนที่จะขว้างลูกไฟออกไป

แม้มันจะดูเหมือนไม่จริงจังอะไร แต่ทุกคนต่างก็ตะลึง

ปัง

คนของนิกายสองสามคนที่รีบพุ่งเข้ามาใส่ ต่างก็ล้มลงร้องโหยหวน ลูกไฟนั้นเผาไหม้ร่างของพวกเขา

เสียงร้องโหยหวนของพวกเขานั้นน่าเวทนามาก ขณะที่เสียงค่อย ๆ แผ่วลงร่างของคนของนิกายก็หายไป พวกเขานั้นโดนเผาจนกลายเป็นเถ้าไปแล้ว

เฮือก

ไม่เพียงวัตสันและคนของนิกายคนอื่น ๆ ที่ตะลึง ซาแมนธาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน พวกเขาต่างก็อึ้งจนพูดไม่ออก

พวกเขาพูดไม่ออกเลยสักคำ มีแต่เพียงความเงียบงันที่น่าขนลุก

แข็งแกร่งมาก

พลังของชายคนนี้น่ากลัวเกินไป

“พลังของเจ้าอ่อนแอนักแล้วยังกล้ามาทำเรื่องชั่วช้าที่นี่อีกรึ? เจ้าพวกขี้แพ้” ซู่หรงพูดเสียงเย็น เขานั้นมีความเย่อหยิ่งอย่างมาก

วัตสันได้สติ เขามองซู่หรงอย่างอึ้ง ๆ และพูดตะกุกตะกักว่า “ได้โปรดอย่าถือสาการกระทำหยาบคายของพวกเราเลยครับ ผู้อาวุโส ผมขอถามชื่อท่านได้ไหม?”

“ซู่หรง” ซู่หรงตอบเสียงเรียบ

อะไรนะ?

วัตสันอึ้งงัน เขาเกือบจะทรุดลงกองกับพื้น

นี่คือเทพอัคคีซู่หรงเหรอ?

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเทพอัคคีซู่หรงเหรอ?

วัตสันและคนอื่น ๆ ต่างก็กลัวเจียนตาย พวกเขาเหงื่อแตกไม่หยุด

“นางเป็นสตรีของพี่น้องข้า หากเจ้ากล้าหยาบคายกับนางก็เตรียมตัวตายได้” ซู่หรงพูดกับวัตสันอย่างหนักแน่นแต่เย็นชา

เอื๊อก