คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1909

อย่างไรก่อนหน้านี้ทั้งจีเซลล์และลาน่าต่างก็ช่วยให้แดร์ริลทำเงินได้มากมาย ดังนั้นแน่นอนว่าเขาต้องช่วยพวกเธอ

…

ที่โรงแรมเมืองมิดเวลาสองทุ่ม ตัวอาคารนั้นยังมีแสงไฟสว้างจ้า

โรงแรมเมืองมิดนั้นเป็นโรงแรมที่หรูหราราคาแพงที่สุดในเมือง มันตั้งอยู่ที่ใจกลางเมืองและในยามค่ำคืนก็เปิดไฟสว่างงดงาม

คืนนั้นประธานของกาแล็กซี่เอนเตอร์เทนเมนต์ วอลเตอร์ ฮาร์ตได้จัดงานเลี้ยงขึ้นในโรงแรมนี้

ดาร์เรลเอนเตอร์เทนเมนต์ของแดร์ริลนั้นเคยเป็นบริษัทบันเทิงที่ทรงอิทธิพลที่สุดในแวดวง แต่เมแกนได้เล่นงานบริษัทจนถึงขั้นล้มละลายและกาแล็กซี่เอนเตอร์เทนเมนต์ก็เข้ามาครองตำแหน่งแทนในวงการนี้ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ห้องจัดเลี้ยงนั้นถูกตกแต่งไว้อย่างงดงามหรูหรา

คนที่ได้เข้าร่วมในงานเลี้ยงนี้ต่างก็เป็นนักธุรกิจมีชื่อจากทั่วทั้งเมืองมิด ประธานจากหลากหลายบริษัทบันเทิงและมีคนดังอีกจำนวนหนึ่ง

อาจเรียกได้ว่างานนี้มีแต่แขกแถวหน้าทั้งนั้น

ตอนทุ่มครึ่งขณะที่งานใกล้จะเริ่ม แดร์ริลก็รีบมาที่โรงแรมพร้อมจีเซลล์และลาน่า พวกเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่

ขวับ

พวกเขานั้นดึงดูดความสนใจของผู้คนทันทีที่เข้าไปในห้อง

แน่นอนว่าแขกส่วนใหญ่นั้นมองไปที่จีเซลล์และลาน่า

คืนนี้ทั้งจีเซลล์และลาน่าต่างก็ใส่ชุดราตรีที่เซ็กซี่คล้ายคลึงกัน พวกเธอดูมีเสน่ห์อย่างมาก

แต่สายตาหลายคู่ก็มองมาที่แดร์ริลเช่นกัน

“ให้ตายสิ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจีเซลล์และลาน่าถึงได้เป็นดาราที่มีชื่อเสียงที่สุด พวกเธองดงามมากเหลือเกิน”

“แต่ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้งานพวกเธอโดนแช่แข็งอยู่นะ พวกเธอไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนมาพักหนึ่งแล้ว ทำไมพวกเธอถึงมาที่นี่ได้?”

“ใครจะไปรู้? อีกอย่างผู้ชายคนที่อยู่ข้าง ๆ พวกเธอน่ะใครกัน?”

“ฉันจำเขาไม่ได้เหมือนกัน อาจจะคนขับรถมั้ง”

แม้ว่าหลายปีก่อนแดร์ริลมีชื่อเสียงในโลกธุรกิจ แต่ว่าเขาก็ใช้เวลากับโลกของผู้บ่มเพาะในช่วงสิบปีที่ผ่านมา คนส่วนใหญ่ในโลกธุรกิจจึงหลงลืมเขาไปแล้ว

ที่สำคัญกว่านั้น เมื่อระดับการบ่มเพาะของแดร์ริลเพิ่มสูงขึ้น กลิ่นอายและท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป ดังนั้นแม้คนที่เคยพบเขามาก่อนก็อาจจะจำเขาไม่ได้

“แหม แหม จีเซลล์ ลินดท์และลาน่า โทมัสก็มา”

เมื่อทั้งสามเข้าไปในห้องโถงใหญ่ พวกเขาก็ได้ยินเสียงน่าขนลุกที่ทำให้ไม่สบายใจ เสียงนั้นทั้งชั่วร้ายและจองหอง

แดร์ริลหันไปมองตามเสียงและเขาก็ได้เห็นชายในชุดสูทเดินเข้ามาหา มีบอดี้การ์ดเดินตามชายคนนั้นมาเป็นกลุ่ม

ชายคนนั้นอายุประมาณสี่สิบและดูเป็นคนอ่อนโยน ด้วยหนวดเครานั้นคนอาจจะบอกว่าเขาดูเป็นสุภาพบุรุษ เขาก็คือวอลเตอร์ ฮาร์ตนั่นเอง

แต่แดร์ริลสังเกตเห็นว่าสายตาของวอลเตอร์นั้นเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายและเจ้าเล่ห์ เป็นหลักฐานชัดเจนว่าชายคนนี้เป็นพวกตีสองหน้า

ทุกคนต่างก็มีกลิ่นอายจำเพาะของตนเอง ยกตัวอย่างเช่นพวกนักเลงก็จะมีกลิ่นอายที่ดูเป็นอันธพาลและไม่ว่าไปที่ไหนก็จะมีความรู้สึกไม่แยแส สำหรับพวกนักธุรกิจตัวเอ้นั้นพวกเขาก็จะมีกลิ่นอายเฉพาะด้วยแต่ว่าก็จะนิ่งมั่นคงกว่า ส่วนวอลเตอร์ ฮาร์ตนั้นเขามีกลิ่นอายที่ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจ เขานั้นเป็นพวกสองหน้าอย่างชัดเจน

วอลเตอร์เดินเข้ามาหาพวกเขาและยิ้มให้จีเซลล์กับลาน่าก่อนบอกว่า “จีเซลล์ ลาน่าคนสวยของฉัน ฉันดีใจมากที่พวกเธอมาได้”

จากนั้นวอลเตอร์ก็เดินเข้ามาใกล้อย่างเจตนาก่อนลดเสียงลง “ดูเหมือนว่าพวกเธอทั้งสองคนก็เป็นผู้หญิงฉลาด ตอนนี้ฉันเป็นคนกุมบังเหียนของวงการบันเทิง ตราบใดที่เธอทั้งสองยอมร่วมมือกับฉัน ก็จะได้รับโอกาสที่ดีที่สุด พองานเลี้ยงจบลงเราก็จะไปพักผ่อนกัน ฉันจองห้องไว้แล้ว” ชายคนนั้นแอบหัวเราะในใจ

เมื่อเขาพูดประโยคสุดท้าย วอลเตอร์ก็ยิ้มชั่วร้ายและกวาดตามองเรือนร่างของจีเซลล์และลาน่าหัวจรดเท้า

วอลเตอร์ไม่ปรายตามองแดร์ริลด้วยซ้ำ

ชายคนนี้คิดว่าแดร์ริลเป็นคนขับรถของจีเซลล์และลาน่า ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องใส่ใจ