คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1925

โดน็อกคายเลือดออกมาคำโตและกระเด็นลอยไปไกล

แม้ว่าเขาจะมีขวานแยกนภาแต่ก่อนนี้เขาก็โดนแดร์ริลทำให้บาดเจ็บ ในตอนนี้เขาก็ยังไม่ฟื้นฟูดีดังนั้นเขาจึงไม่สามารถป้องกันการโจมตีเต็มที่ของฟลอเรียนได้

“โดน็อก ตายซะ” ฟลอเรียนคำรามอย่างมีโทสะขณะที่เขาปล่อยรังสีสังหารออกมาและเข้าโจมตีโดน็อกอีกครั้ง

โดน็อกอยากให้เรื่องนี้จบลงโดยไว้เพราะรู้สึกได้ถึงความอาฆาตแค้นของฟลอเรียน เขาโบกขวานแยกนภาในมืออย่างแรงด้วยพลังทั้งหมด

ซูม

พลังภายในของโดน็อกนั้นโดนขวานเอาออกไปจนหมด พลังของมันน่ากลัวมากจนทำให้อากาศรอบด้านบิดเบี้ยว แม้ว่าฟลอเรียนจะมีโทสะท่วมท้นแต่เขาก็ไม่กล้าพุ่งเข้ามาโจมตีตรง ๆ และหลบไปก่อน

โดน็อกใช้โอกาสนี้ในการหันหลังหนีไป เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องโถงหลัก

เพียงพริบตาเขาก็หายไปจากสายตาของทุกคน

‘เวร’ แดร์ริลนั้นหงุดหงิดมากเมื่อได้เห็นแบบนั้น โดน็อกคงไม่อาจหนีไปได้ง่าย ๆ แบบนี้หากไม่เพราะพวกองครักษ์สวรรค์ที่ล้อมเขาอยู่

“ที่รัก”

ฟลอเรียนโมโหมาก สีหน้าเขามืดครึ้มก่อนที่จะคิดบางอย่างได้ เขาตะโกนออกมาเสียงดังและพุ่งเข้าไปในห้องบรรทม “ที่รัก คุณอยู่ที่ไหน? คุณอยู่ที่…”

แดร์ริลรู้สึกว่าแรงกดดันลดลงเมื่อโดน็อกหนีไปและฟลอเรียนก็ไม่อยู่ที่นี่คอยลอบโจมตีเขา

ปัง ปัง ปัง

เพียงไม่นานแดร์ริลก็สามารถทำลายค่ายกลและทำให้องครักษสวรรค์นับสิบบาดเจ็บก่อนที่จะออกมาจากค่ายกล

เฮือก

ฉับพลันนั้นทุกคนต่างก็จับจ้องแดร์ริล พวกเขารู้สึกประทับใจและแอบอ้าปากค้างด้วยเช่นกัน

ตอนนั้นทั้งร่างของแดร์ริลอาบย้อมไปด้วยเลือดและบาดแผล แต่ว่าเขาก็ยังยืนหยัดอยู่ได้ เขายังมีง้าวสวรรค์อยู่ในมือและดูเหมือนเทพสงคราม

เอ่อ…

บรรดาเสนาบดีต่างก็พากันนิ่งอึ้งและตะลึงจนพูดไม่ออกเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้า

‘บาดเจ็บหนักขนาดนี้เขายังยืนอยู่ได้ยังไงกัน?’

‘ไม่แปลกใจเลยที่แดร์ริลเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยที่โด่งดัง เขานั้นไร้เทียมทานจริง ๆ’

“ฟู่”

แดร์ริลไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างและสีหน้าของเขาก็เย็นชาอย่างมาก เขามองไปในทิศทางที่โดน็อกหนีไป ในใจรู้สึกหงุดหงิดมาก

เขาตั้งใจไว้ว่าจะทุ่มเต็มที่สุดตัวเพื่อฆ่าโดน็อก แต่ก็ไม่คาดว่าสุดท้ายโดน็อกจะหนีไปได้

มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากกลุ่มเสนาบดีในตอนนั้น

เขาก็คืออัครเสนาบดีของเวสต์ริงตัน เบนจามิน จอยซ์ เดิมนั้นเขาเป็นเสนาบดีกรมวังและโดน็อกได้ตั้งให้เขาขึ้นเป็นอัครเสนาบดีตอนที่โดน็อกฆ่าจักรพรรดิเวสต์ริงตัน

อึดใจต่อมาเบนจามินก็คุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริลและบอกเสียงดังว่า “เสนาบดีเบนจามิน จอยส์ ขอคารวะฝ่าบาท ขอให้ทรงพระเจริญ”

พวกเวสต์ริงตันนั้นให้ความสำคัญกับการต่อสู้มาก หลักการก็คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดได้เป็นจักรพรรดิ แดร์ริลนั้นบุกเดี่ยวเข้ามาในพระราชวังเวสต์ริงตันก่อนที่จะทำให้โดน็อกพ่ายและหนีไป คนที่ยังอยู่ตรงนี้จะมีใครไม่กลัวเขาอีก? พวกเขาต่างก็กลัวว่าแดร์ริลจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดด้วยโทสะ

แทนที่จะโดนฆ่าตายทำไมถึงไม่ยกบัลลังก์ให้แดร์ริลเสียล่ะ? บรรดาเสนาบดีทั้งหลายต่างก็คิดเหมือนกัน

เบนจามินเป็นคนฉลาด ตอนนั้นเองเขาก็เป็นคนแรกที่คุกเข่าให้แดร์ริล

“กระหม่อมคำนับฝ่าบาท”

ทันใดนั้นทุกคนในห้องโถงต่างก็คุกเข่าลง

“เฮ้อ…”

แดร์ริลถอนใจออกมายาว ทีแรกเขาตั้งใจจะปฏิเสธไม่รับตำแหน่งจักรพรรดิและจากไปโดยเร็ว เพราะอย่างไรเขาก็มาจากจักรวาลโลกจึงไม่เหมาะที่จะเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน แต่ว่าแดร์ริลก็เปลี่ยนใจเพราะเขาคิดได้ว่าหากเป็นจักรพรรดิ เขาก็จะมีอำนาจที่จะจับโดน็อกได้เร็วขึ้น

แดร์ริลมองบัลลังก์ตรงหน้าพร้อมความคิดเช่นนั้น เขาไม่ลังเลและค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปช้า ๆ