คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1982
เฮือก

คนรอบด้านต่างก็ส่งเสียงฮือฮา ผู้บ่มเพาะจากแต่ละสำนักต่างก็มองโดน็อกอย่างตกตะลึงไม่วางตา ไม่แปลกใจเลยว่าเขาถึงได้เป็นคนโดดเด่นในเวสต์ริงตัน เขารู้ว่าจะฉวยโอกาสได้อย่างไร

แต่ว่าแบรดและทหารเวสต์ริงตันต่างก็โมโหมาก ‘โดน็อกกล้าดียังไงที่มาฉวยกับฝ่าบาทตอนที่พระองค์ไม่ทันระวังตัว?’

โดน็อกไม่แยแสสายตาของฝูงชน เขานั้นตื่นเต้นมาก

เขาหัวเราะเบา ๆ และหยันแดร์ริล “ฮ่าฮ่าฮ่า แดร์ริล ฉันแน่ใจว่าแกต้องไม่คาดคิดใช่ไหม? ฉันเคยบอกแล้วไง ฉันจะเอาทุกอย่างที่เสียไปคืนมาและแกก็จะต้องตายด้วยมือฉัน”

แดร์ริลหน้าซีดเผือดน่ากลัวขณะที่เขาจ้องโดน็อกและบอกอย่างเย็นชา “โดน็อก แกไม่ใช่คนยิ่งใหญ่อะไร แกรู้แค่วิธีลอบโจมตีเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าใครกันที่มันหนีแจ้นจากเวสต์ริงตันมาถึงจักรวาลโลกเหมือนหมาโดนไล่ตีแล้วก็มาซุกหัวหลบอยู่ในสำนักง้อไบ๊นี่”

ตอนนั้นแดร์ริลเดือดจัด ‘ทำไมเมื่อกี้ฉันถึงได้ไม่ระวังนะ?’

เขามองเมแกนอย่างเย็นชา เขายังคงประมาทผู้หญิงคนนี้เกินไป เขาคิดว่าเธอเป็นคนที่จัดแจงให้โดน็อกมาลอบโจมตี

เมแกนตัวสั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของแดร์ริล เธอสับสนมาก

‘นี่แดร์ริลสงสัยฉันเหรอ?’ เธอคิด

ตอนนั้นโดน็อกหน้าเปลี่ยนสี เขาไม่สามารถปกปิดโทสะในใจได้ เขาแค่นเสียงหยันแดร์ริล “เยี่ยมมากแดร์ริล ฉันขอชื่นชมความกล้าของแก แกยังกล้าพูดจายอกย้อนฉันทั้งที่จะตายอยู่รอมร่อ”

มุมปากเขายกยิ้มหยันก่อนจะบอกว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ฆ่าแกทันทีหรอก ฉันอยากจะหั่นแกเป็นชิ้น ๆ ทรมานแกช้า ๆ อยากจะดูนักว่าแกจะทนได้สักแค่ไหน”

จากนั้นโดน็อกก็เดินช้า ๆ เข้ามาหาแดร์ริล

“คุ้มกันฝ่าบาท” แบรดตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด

จากนั้นทหารสองสามร้อยนายก็วิ่งเข้ามาป้องกันแดร์ริล

แบรด ฟอร์ดรีบดึงทวนยาวออกมาและชี้ไปที่โดน็อก “โดน็อก แกกล้าดียังไงมาใช้ลูกไม้สกปรกทำร้ายฝ่าบาท แกสมควรตาย”

จากนั้นเขาก็ทะยานไปบนอากาศ

ขวับ ขวับ ขวับ

พร้อมกันนั้นทหารม้าดำสองสามร้อยนายก็ตามมาติด ๆ พวกเขาปล่อยพลังภายในและมุ่งเข้าใส่โดน็อก

พริบตานั้นพลังภายในที่ปะทุออกมาจากร่างของแบรดและทหารทั้งหลายก็ทำให้ท้องฟ้าเบื้องบนบิดเบี้ยว เป็นภาพที่น่าสะพรึงนัก

แต่ว่าโดน็อกไม่หวาดหวั่น

“ไหน ๆ พวกแกก็อยากตาย งั้นฉันจะทำให้สมหวังเอง” เสียงเย็นเยียบออกจากปากโดน็อก ราวกับดังมาจากขุมนรก

อึดใจต่อมาโดน็อกก็จับขวานแยกนภาแน่น เขายิ้มชั่วร้ายและเหวี่ยงขวานอย่างแรง

โฮกกก

เสียงมังกรคำรามดังมาจากขวาน วินาทีต่อมาแสงสีทองก็พุ่งเข้าใส่แบรดและทหารหลายร้อยนั้น

“พวกแกตายให้หมด” โดน็อกตะโกน

“อ๊าก” ทหารโหยหวน

แสงสีทองนั้นเร็วดุจสายฟ้า แบรดและทหารคนอืน ๆ ต่างก็ไม่สามารถหลบทัน พวกเขาร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดและร่วงลงจากท้องฟ้าจมกองเลือด

เฮือก

เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าทุกคนไม่ว่าจะเป็นเมแกน ผู้บ่มเพาะคนอื่น หรือทหารที่เหลือของเวสต์ริงตันต่างก็อดสูดหายใจไม่ได้

พลังของขวานแยกนภานั้นน่าสะพรึงมาก