คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 2037
มีรายงานว่าตอนนี้กองทัพโมอาน่าเหนือตั้งค่ายอยู่บนเขาห่างไปประมาณสิบกว่ากิโลเมตรทางเหนือของเมืองหลวง หลังจากได้พักสองสามชั่วโมง พวกเขาอาจจะเข้าโจมตีเมืองหลวง เมื่อเมืองหลวงพ่ายแพ้ ทั้งทวีปโลกใต้เมฆีก็จะต้องจบสิ้น

“ทุกท่าน”

จักรพรรดินีมองไปรอบ ๆ พระนางทั้งกังวลและเสียใจ “มีวิธีใดไหมที่จะหยุดทัพโมอาน่าเหนือได้?”

ทั้งเหล่าเสนาบดีและแม่ทัพต่างก็มองหน้ากัน ไม่มีใครเดินออกมาเพื่อให้คำแนะนำ ทั้งห้องโถงเงียบสงัด

ดีจริง

จักรพรรดินีถอนใจยาวและมองแดร์ริล “แม้แต่นายก็ไม่มีเหรอ แดร์ริล?”

ดวงตาเธอฉายแววความหวังเมื่อพูดเช่นนั้น

แดร์ริลยิ้มขื่นและส่ายหน้า เขาบอกว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมก็ทำอะไรไม่ได้”

แดร์ริลท้อใจมาก

ตั้งแต่ที่เขาได้เป็นผู้บ่มเพาะ แดร์ริลก็มีความมั่นใจสูงในทุกเรื่องที่ทำ โดยเฉพาะเรื่องการตั้งค่ายกล แดร์ริลเชื่อว่าเขาเป็นคนที่มีความรู้เรื่องค่ายกลดีมากที่สุด

เพราะเขารู้คัมภีร์ค่ายกลไป๋ฉี่ที่รวมค่ายกลทุกแบบในโลกนี้ ดังนั้นศัตรูที่เข้ามาเจอเข้าก็รนหาที่ตายเท่านั้น

หลังจากที่เขารู้ว่า คู่มือของเขาคือจางจือ หัวหน้ากองโจรโพกผ้าเหลืองในช่วงสงครามสามก๊ก แดร์ริลก็รู้แล้วว่า ที่ผ่านมาเขามั่นใจในตัวเองเกินไป

ช่วงศึกสามก๊กเมื่อพันปีก่อน จางจือนำกลุ่มกบฏโพกผ้าเหลืองแล้วทำให้เกิดความปั่นป่วนในแผ่นดิน ไม่มีกองกำลังไหนจะสามารถต้านกลุ่มโจรโพกผ้าเหลืองได้ จนกระทั่งลิโป้เข้าร่วมทัพกับคนอื่น ๆ ถึงสามารถกำราบจางจือได้

ขนาดตัวลิโป้ยังต้องอาศัยความช่วยเหลือเพื่อรับมือจางจือ แล้วแดร์ริลเพียงลำพังจะจัดการเขาได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น จางจือเป็นคนโหดเหี้ยม เขาไม่สนใจชีวิตของชาวบ้าน แดร์ริลไม่เหมือนกับเขา

แดร์ริลรู้สึกขมขื่นใจ

มันจบแล้ว

จักรพรรดินีตัวสั่นเทิ้มเมื่อได้ยินคำตอบของแดร์ริล ใบหน้างามของพระนางมืดมนและหัวใจก็แหลกสลาย

แต่แดร์ริลก็ช่วยอะไรพระนางไม่ได้ โลกใต้เมฆีถึงจุดจบแล้ว

อึดใจต่อมา จักรพรรดินีก็ถอนใจยาวและพูดเบา ๆ ว่า “หากว่าเป็นเช่นนั้น เราก็คงต้องมอบโลกใต้เมฆีให้หยางเจียน”

จักรพรรดินีหยิบตราลัญจกรหยกออกมาและส่งให้ขันทีข้างกาย “ส่งให้ทูตบอกให้นำตราลัญจกรหยกนี้ไปให้หยางเจียนทันที บอกเขาว่าเราจะไม่ต่อสู้อีกแล้ว เราไม่อยากทำร้ายคนบริสุทธิ์ไปมากกว่านี้”

ตราลัญจกรหยกนั้นเป็นสัญลักษณ์ของจักรพรรดิแห่งโลกใต้เมฆี พระนางนั้นส่งมอบให้ก็หมายความว่า พระนางยอมมอบโลกใต้เมฆีให้แล้ว

จักรพรรดินีอาจจะดูอ่อนแอ แต่จิตใจพระนางแข็งแกร่ง ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้เป็นจักรพรรดินี

ในใจของพระนางนั้นไม่มีทางยอมแพ้ ไม่ต้องพูดถึงว่ายอมให้กับหยางเจียน ทางเดียวที่พระนางจะทำได้ในสถานการณ์ตอนนี้ก็คือส่งตราลัญจกรหยกให้และยอมยกโลกใต้เมฆีให้ แบบนี้ถึงจะเลี่ยงจากสงครามนองเลือดได้

“เสด็จพี่”

ควินซี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ร้อนใจมาก เธอพูดว่า “ท่านมอบตราลัญจกรหยกไปไม่ได้นะ บางทีเราอาจจะมีทางอื่น…”

ตราลัญจกรหยกนั้นส่งต่อกันมานับพันปีในโลกใต้เมฆี และเป็นสมบัติที่ตกทอดของจักรพรรดิองค์ก่อน ๆ มันเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจสูงสุดในโลกใต้เมฆี ดังนั้นพวกเขาจะมอบให้หยางเจียนได้อย่างไร?

ควินซี่อยากพูดอะไรอีก แต่จักรพรรดินีก็ขัดเธอก่อน

“องค์หญิง ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” พระนางถอนใจเบา ๆ ใบหน้างดงามดูขมขื่น “บางทีนี่อาจจะเป็นชะตาของเรา เราจะทำอะไรได้อีกล่ะ นอกจากส่งมอบตราลัญจกรหยกให้พวกเขา?”

นั่นก็เป็นความจริง…

ควินซี่รู้สึกเศร้าเมื่อได้ยินเช่นนี้ กองทัพโมอาน่าเหนือนั้นแข็งแกร่งเกินต้าน และหยางเจียน หรือสุดยอดปรมาจารย์เอ้อหลางก็มีพลังเหนือขีดจำกัดที่สะเทือนฟ้าดิน ไม่มีทางที่โลกใต้เมฆีจะชนะในศึกนี้ หากว่าจะมีทางเป็นไปได้ โลกใต้เมฆีก็คงไม่ต้องเสียเมืองไปมากขนาดนี้

แต่ว่าควินซี่ก็ยังไม่อยากยอมแพ้

อึดใจต่อมา สายตาควินซี่ก็ไปจับจ้องอยู่ที่แดร์ริล เธอคำราม “แดร์ริล ทั้งหมดเป็นความผิดของนาย หากว่านายไม่ไปทำให้หยางเจียนโกรธ โลกใต้เมฆีก็คงไม่ต้องเจอกับชะตากรรมสิ้นหวังแบบนี้”