คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 2058
”น้องสาว”

แอมโบรสสงบลงนิดหน่อยและหันไปมองเอร่า เขาพูดอย่างใส่ใจ “หากว่าเธออยากจะอยู่ ก็อยู่ได้ แต่ฉันจะไปพร้อมกับทัพโมอาน่าเหนือ”

แอมโบรสไม่แม้แต่จะมองแดร์ริลตอนที่เขาพูด

ความทรงจำและความรู้สึกเก่า ๆ พากันย้อนกลับมาทำให้เขาไม่อยากจะมองแดร์ริล อย่าว่าแต่อยู่ด้วยกับเขาเลย

เอร่ากัดริมฝีปากและจับมือแอมโบรส “พี่ชาย อย่าเศร้าไปเลย ฉันจะไปกับพี่”

เอร่าเดินผ่านกองทัพไปช้า ๆ เมื่อเธอไปอยู่ต่อหน้าแดร์ริลเธอก็กระซิบว่า “พ่อคะ หนูคงอยู่กับพ่อตอนนี้ไม่ได้ พี่ชายอารมณ์ไม่ค่อยมั่นคง หนูกลัวว่า เขาจะทำร้ายตัวเอง อย่าห่วงไปเลยนะคะ หนูจะพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเอง”

อืม

แดร์ริลฝืนยิ้มและพยักหน้า เขารู้สึกขมขื่น

ลูกสาวของเขาเป็นเด็กมารยาทดีและมีเหตุผล เขาคงไม่ต้องห่วงแอมโบรสมากหากว่าเอร่าอยู่ข้างกายเขา

เอร่าไม่ได้พูดอะไรอีก เธอหันหลังแล้วเดินไปหาแอมโบรส

“จงฟัง”

หยางเจียนที่มองเรื่องครอบครัวน้ำเน่านี้เหมือนเป็นเรื่องตลก ยกมือขึ้นและตะโกนว่า “ถอยทัพ”

หยางเจียนมองแแดร์ริลและแค่นเสียงหยัน “เจ้าหนุ่ม ข้ายอมรับว่า เจ้าเป็นคนมีความสามารถและมีโชค แต่ว่าชีวิตของเจ้านั้นเละเทะนัก”

หยางเจียนเกือบจะได้โลกใต้เมฆามาครองแล้ว แต่แดร์ริลกลับทำแผนของเขาพัง หยางเจียนโมโหมากแต่เพราะว่าแดร์ริลมีกุ่ยกู่จืออยู่ หยางเจียนเลยไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เขานั้นหัวเสียมากที่โดนบังคับให้ต้องถอย

หยางเจียนเยาะหยันแดร์ริลเพื่อระบายความโกรธเมื่อเขาสังเกตเห็นความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียดระหว่างแดร์ริลกับลูกชาย

เขาหัวเราะงอหายหลังจากที่เขาพูดจบ จากนั้นเขาก็นำทัพค่อย ๆ จากไป

แดร์ริลยังไม่ละสายตาจากแอมโบรสขณะที่ลูกชายของเขาจากไปพร้อมกองทัพโมอาน่าเหนือ ขณะที่แผ่นหลังของแอมโบรสค่อย ๆ ห่างออกไป แดร์ริลก็รู้สึกขมขื่นและอ้างว้าง เขารู้สึกอยากร้องไห้

‘เราชนะศึกนี้แล้วมันยังไง? แอมโบรสก็ยังไม่ยอมให้อภัยฉันและทำเหมือนฉันเป็นศัตรู…’

‘สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังเป็นไอ้ขี้แพ้’

ในที่สุดกองทัพโมอาน่าเหนือก็หายไปท่ามกลางหุบเขาและผืนป่า จากนั้นพวกเขาก็หายไปจากสายตา

เย้

ทุกคนในเมืองหลวง รวมถึงกองทัพใต้เมฆีต่างก็ส่งเสียงโห่ร้อง บางคนถึงกับร้องไห้ด้วยความยินดี

“ยอดเยี่ยม ในที่สุดพวกกองทัพโมอาน่าเหนือก็ถอยทัพไปแล้ว”

“เราชนะ เราชนะแล้ว”

“โอ้ เราไม่ต้องเป็นทาส…”

เสียงโห่ร้องยินดีดังก้อง แดร์ริลเป็นคนเดียวที่รู้สึกแตกต่างไป

ใบหน้าผู้คนที่อยู่รายล้อมเขาต่างก็เต็มไปด้วยความยินดีและรอยยิ้ม แต่อารมณ์ของแดร์ริลนั้นหมองเศร้า หัวใจเขาเย็นเยียบเหมือนมีสายลมจากทางเหนือพัดกระหน่ำใส่

‘แอมโบรสเกลียดฉันมากขนาดนี้ ฉันจะเอาชนะใจเขาได้ยังไง?’

“เอาล่ะ”

ขณะที่แดร์ริลเศร้า กุ่ยกู่จือก็เดินเข้ามาและบอกว่า “เรื่องที่นี่ก็เรียบร้อยแล้ว ข้าจะไปแล้ว”

ก่อนที่แดร์ริลจะทันตอบอะไร พลังของกุ่ยกู่จือก็สั่นไหว เพียงพริบตาเขาก็ห่างออกไปนอกเมืองหลายร้อยเมตร เขานั้นเคลื่อนไหวได้เร็วไม่น่าเชื่อ เป็นสิ่งที่ในโลกนี้แทบไม่เคยเห็น

ซี๊ด

แดร์ริลอ้าปากค้างเมื่อเห็นเหตุเหลือเชื่อนี้

‘ให้ตายสิ เขาไปไกลเป็นร้อย ๆ เมตรเพียงแค่พริบตา นี่มันทักษะอะไรกัน?’

กุ่ยกู่จือนั้นสมกับสมญานามผู้เป็นปรากฏการณ์ เขามีทักษะที่น่าทึ่ง

ทุกคนต่างก็มองไปทางกุ่ยกู๋จื่ออย่างทึ่ง ๆ พวกเขาต่างตกใจและพูดไม่ออก

ทักษะของเขาเหลือเชื่อจนน่าสะพรึง

เกินที่พวกเขาจะจินตนาการได้

ก่อนที่ใครจะทันทำอะไร กุ่ยกู่จือก็หายไปแล้ว ราวกับว่าเขาไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน

แดร์ริลขยับตัว เขาโค้งคำนับไปทางทิศที่กุ่ยกู่จือจากไป พร้อมกันนั้นเขาก็ตะโกนว่า “ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของท่าน เป็นความยินดีที่ได้น้อมส่งท่าน”