คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 2057
แดร์ริลสูดหายใจลึกและมองลูกชาย “แอมโบรส การต่อสู้จบแล้ว อย่าดื้อนักเลย อยู่ที่นี่กับเอร่าเถอะนะ พ่อขอร้อง?”

ก่อนที่สงครามจะจบ แดร์ริลก็ใช้พลังทั้งหมดไปกับการรับมือทัพโมอาน่าเหนือแล้ว เขาไม่มีเวลาว่างมาคิดห่วงเรื่องของลูกทั้งสอง หลังจากที่พวกเขาเอาชนะข้าศึกได้และสถานการณ์ก็คงที่ เขาก็จะไม่มีทางปล่อยให้ลูกชายและลูกสาวไปกับหยางเจียนแน่

“แดร์ริล”

แอมโบรสมองแดร์ริลอย่างเย็นชา “นายไม่ต้องเสียเวลามาพูดอะไรกับฉัน ฉันไม่มีทางอยู่ วันนี้ไม่มีทางแน่ แล้วอนาคตฉันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนายเข้าใจไหม?”

แอมโบรสพูดอย่างมั่นคง

เอ่อ…

แดร์ริลอับอาย และเวลาเดียวกันเขาก็ร้อนใจมาก

‘ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้รั้นนัก?’

“พี่ชาย-”

เอร่าเดินออกมาและเกาะแขนแอมโบรส เธอพูดเบา ๆ ว่า “อยู่กับพ่อเถอะ เขาขอโทษพี่มาหลายครั้งแล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะทำผิด แต่เรื่องที่มันแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ พี่ให้อภัยเขาไม่ได้เหรอ?”

แอมโบรสหน้าหม่นหมอง ดวงตาเขาฉายแววโทสะแต่เขาไม่ตอบอะไรเธอ

เอร่ากัดปากและโน้มน้าวแอมโบรสต่อ “เราสู้กับเขามาตลอดเลย พี่ไม่เห็นเหรอว่าเขาห่วงใยความสงบของโลก เขาไม่ได้มาจากโลกใต้เมฆีแต่เขาก็ยังอยู่ช่วยหยุดสงคราม พี่ไม่ดีใจเหรอที่มีพ่อแบบนี้?”

“ห่วงเรื่องความสงบสุขของโลกเหรอ?”

แอมโบรสรู้สึกเหมือนมีคนเอาเกลือไปทาแผลที่เขาฝังลึกไว้ในใจ เขานั้นเดือดดาล แอมโบรสแค่นเสียงว่า “ใช่แล้ว เขาเป็นคนใจกว้างทะเยอทะยาน เขาดูแลคนมากมายบนโลกนี้ แต่แม่ฉันล่ะ? สำหรับเขาแม่ฉันเป็นอะไร? แม่มอบความสวยความสาวให้เขาและรอเขาอยู่นานหลายปี แล้วแม่ได้อะไรตอบแทน? ความเมินเฉยจากเขามานานกว่าสิบปีไง”

“เขาปกป้องพวกคนแปลกหน้าพวกนี้ แต่เขาไม่สนใจจะปกป้องผู้หญิงของตัวเองด้วยซ้ำ”

“แม้ว่าฉันจะโตมาในพระราชวังและมีพ่อคอยปกป้องฉัน ฉันก็ไม่ได้เป็นเจ้าชาย แต่พวกเขาเรียกฉันว่ามารหัวขนจนโตขึ้นมา มีครั้งหนึ่งพวกเขาถึงกับใส่ความแม่แล้วแห่เธอไปรอบถนน วันนั้นฝนตกหนัก พวกเขามัดมือฉันไว้แล้วลากตามรถม้าไป ฉันทั้งหนาวทั้งกลัว ฉันคิดว่าทั้งฉันกับแม่ต้องตายแล้ว”

“แดร์ริล ตอนที่แม่กับฉันต้องการนายมากที่สุด นายไม่ได้อยู่กับเรา ตอนนี้พอฉันมีความสามารถที่จะปกป้องแม่ได้ นายก็จะมาบอกว่าตัวเองเป็นพ่อฉันงั้นเหรอ? ถุย”

“บอกมาสิว่า นายคู่ควรให้ฉันเรียกว่าพ่อเหรอ? นายคู่ควรกับคำนี้เหรอ?”

แอมโบรสยิ่งเดือดจัด ตัวเขาสั่นเทิ้มและดวงตาก็แดงก่ำ เขานั้นแทบตะโกนประโยคสุดท้ายออกมา

‘’นายคู่ควรเหรอ?’

คำพวกนี้กระแทกใจแดร์ริลอย่างแรงเหมือนโดนค้อนทุบ

ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำทันทีเมื่อได้ยินที่แอมโบรสพูด เขาเสียใจมาก

“พ่อขอโทษแอมโบรส” แดร์ริลน้ำตาไหลพรากใบหน้า เขาไม่อาจละสายตาจากแอมโบรสได้ จากนั้นเขาก็พูดอย่างเจ็บช้ำว่า “พ่อขอโทษ ลูกกับแม่ของลูกต้องทรมานมาตลอดหลายปี…”

ในที่สุดแดร์ริลก็เข้าใจว่า ทำไมลูกชายถึงได้เกลียดเขานัก

กลายเป็นว่าแม้แอมโบรสจะโตขึ้นมาในพระราชวังมีเสื้อผ้าและอาหารให้ เขาก็ต้องทรมานจิตใจแสนสาหัส

แดร์ริลทั้งรู้สึกผิดและใจสลาย

ทั้งนอกเมืองและในเมืองหลวงพากันเงียบสงัด

เอร่ามองแอมโบรสอึ้ง ๆ เธออับจนคำพูด เธอคิดว่าแอมโบรสน่าสงสารมาก

‘กลายเป็นว่าพี่ชายของฉันต้องทรมานมามากตอนที่เป็นเด็ก…’

เมื่อตอนที่เอร่าและออโรร่าออกมาจากสำนักง้อไบ๊และเริ่มออกท่องโลก พวกเขาไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง แต่ออโรร่าก็แข็งแกร่ง เอร่าไม่เคยโดนคนอื่นรังแกตอนที่ออโรร่าคอยปกป้องเธอ

เมื่อเธอเข้าใจถึงความไม่พอใจของแอมโบรส เอร่าก็เข้าใจทันทีว่า เธอและพี่ชายเติบโตมาในสถานการณ์ที่ต่างกัน เขานั้นเกลียดพ่อเพราะเรื่องเลวร้ายต่าง ๆ ที่เขาต้องประสบมา ความเกลียดชังฝังลึกนี้ไม่ใช่อะไรที่สามารถแก้ไขได้ในเวลาสั้น ๆ