ด้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5829
หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้า: “ข้าน้อยก็ไม่ชัดเจนเช่นกัน”

ในขณะที่กำลังพูด อู๋เฟยเยี่ยนในภาพได้ขวางรถตู้ที่กำลังขับผ่านที่นี่คันหนึ่งเอาไว้ หลังจากพูดคุยกับคนขับรถตู้แล้ว คนขับรถโบกมือให้เธอ ราวกับว่าปฏิเสธคำขอร้องของเธอ

สีหน้าของอู๋เฟยเยี่ยนร้อนรนเล็กน้อย เธอรีบนำเงินก้อนหนึ่งยื่นไปให้อีกฝ่าย หลังจากอีกฝ่ายรับเงินเอาไว้แล้ว อู๋เฟยเยี่ยนก็รีบสาวเท้าขึ้นรถที่เบาะแถวหลังของรถตู้ทันที

เย่เฉินยิ่งสงสัย: “อู๋เฟยเยี่ยนจะไปที่ไหน?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าว: “เรียนคุณชาย ข้าน้อยก็ไม่เข้าใจเช่นกัน”

เย่เฉินจึงกล่าว: “จับตาดูเธอเอาไว้ก่อน ลองดูว่ารถคันนี้จะไปที่ไหน”

“ค่ะ”

ที่เมืองเล็กพื้นที่ภูเขาที่ไม่เจริญเป็นอย่างยิ่ง กล้องวงจรปิดส่วนมากจะรวมอยู่ที่ถนนสำหรับคมนาคม ดังนั้นหลินหว่านเอ๋อร์สามารถสลับภาพกล้องวงจรปิดได้อย่างต่อเนื่อง เพื่อติดตามทิศทางของรถตู้คันนี้

ในไม่ช้า รถคันนี้ก็ออกจากเมืองเล็กๆ ขับมุ่งหน้าไปยังทางเข้าทางด่วน

ในเวลานี้ ในรถตู้เก่าๆคันนั้น

อู๋เฟยเยี่ยนอยากจะออกจากหัวเซี่ยโดยเร็วที่สุดอย่างอดรนทนไม่ไหว ดังนั้นเธอจึงส่งข้อความไปหาทีมงานของตนเอง ให้พวกเขายื่นขอเส้นทางการบินโดยเร็วที่สุด จากเมียนมาบินตรงไปยังสนามบินที่ใกล้ที่สุดของตน

อู๋เฟยเยี่ยนแอบลักลอบเข้าเมืองมา เดิมทีตามแผนการของเธอ หลังจากออกจากภูเขาแสนลี้ จากนั้นค่อยโดยสารเครื่องบินจากเมียนมากลับไปยังฐานทัพขององค์กรพั่วชิง

แต่ว่า มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เธอไม่อยากจะอยู่ที่หัวเซี่ยมากกว่านี้แม้แต่นาทีเดียว อยากจะออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

หลังจากนั้นสิบนาที รถตู้ก็ขับออกมาจากอุโมงค์เส้นหนึ่ง อู๋เฟยเยี่ยนจำได้ว่านี่ก็คือสะพานนั้นที่เธอทิ้งรถเอาไว้ก่อนหน้านี้ ดังนั้นเธอจึงจงใจถามคนขับรถ: “พี่ ถ้าหากรถคันหนึ่งไม่ขับออกจากทางด่วนเป็นเวลานาน จะมีคตามหาหรือไม่?”

คนขับรถกล่าวอย่างไม่หันหน้าไปมอง: “ใครมันจะมีเวลาว่างมากขนาดนั้นละ รับบัตรทางเข้า จ่ายเงินทางออกก็พอ ใครจะเป็นห่วงว่ารถคันไหนลงหรือไม่ลงจากทางด่วน?”

อู๋เฟยเยี่ยนกล่าวอีกว่า: “บริเวณทางเข้ารถทุกคันล้วนจ่ายบัตรเก็บเงิน ถ้าหากบัตรใบนี้ไม่ได้จ่ายเงินที่ทางออก เจ้าหน้าที่ทางหลวงจะไม่ตรวจสอบเหรอ?”

“ตรวจสอบ? ตรวจสอบบ้าบออะไรละ……”คนขับรถเบะปากกล่าว: “ทุกวันมีรถใช้ETCมากมายขนาดนั้น ทางหลวงจับก็จับไม่ได้ จะมีเวลาว่างมากพอที่จะไปสนใจว่าใครลงหรือไม่ลงจากทางด่วน”

พูดไป เขาก็หยิบบัตรทางด่วนของตนเองออกมา กล่าวกับอู๋เฟยเยี่ยน: “แค่ไอ้ของสิ่งนี้ ไม่มีประโยชน์บ้าอะไร ตอนที่พวกเราออกจากทางด่วน ฉันหารถสักคันบังไปตอนตรงทางออกETCก็ผ่านไปได้แล้ว ไม่ต้องจ่ายเงินสักบาท ไม่เพียงไม่ต้องจ่ายเงินสักบาท ยังสามารถเอาบัตรใบหนึ่งของพวกเขากลับไปได้ด้วย ที่บ้านฉันมีบัตรแบบนี้เต็มลิ้นชักแล้ว”

ทันทีที่อู๋เฟยเยี่ยนได้ยินประโยคนี้ ก็วางใจได้อย่างสมบูรณ์ รถที่ถูกตนโยนลงเหว ไม่มีทางถูกคนพบเจอโดยเร็วอย่างแน่นอน ตนเองมีเวลามากพอที่จะหนีออกจากหัวเซี่ยได้อย่างเงียบๆ

……

ในเวลานี้ เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์คิดไม่ถึงเช่นกัน อู๋เฟยเยี่ยนจะขวางรถตู้ที่กลางถนน หลังจากขึ้นทางด่วนแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะขับมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ตอนอู๋เฟยเยี่ยนมา

เย่เฉินขมวดหว่างคิ้วแน่น เอ่ยปากถาม: “อู๋เฟยเยี่ยนจะไปแล้วเหรอ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า: “ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น แต่เหมือนกับว่านี่มันจะเร็วเกินไปหน่อย เธอมาถึงภูเขาแสนลี้อย่างยากลำบาก ทำไมค้างแค่เพียงคืนเดียวก็จะไปแล้ว?”

เย่เฉินกล่าว: “ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน อีกทั้งผมรู้สึกว่าท่าทางของเธอที่นั่งรถคันนี้ออกไปยังเหมือนกับจนตรอกอยู่หน่อยๆด้วย”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยความสงสัย: “ด้วยพละกำลังของอู๋เฟยเยี่ยน แม้กระทั่งคุณชายยังต้องหลีกเลี่ยง ยังมีเรื่องอะไรที่สามารถทำให้เธออยู่ในสภาพจนตรอกได้?”

เย่เฉินกล่าว: “เรื่องนี้ไม่รู้แล้ว”

พูดไป เย่เฉินกล่าวด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย: “ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเราจับตาดูรถคันนี้เอาไว้ ขอเพียงแค่อู๋เฟยเยี่ยนออกไปจากภูเขาแสนลี้ พวกเราก็สามารถรีบไปที่นั่นได้ทันที!”