บทที่ 315

ความเป็นจริงเย่เฉินไม่อยากไป

ถ้าหม่าหลันไม่บังคับ เขาจะปฏิเสธเซียวชูหรันอย่างแน่นอน

ทำไมเขาถึงไม่อยากไป ที่จริงในใจของเขารู้สึกรังเกียจต่งรั่งหลิน

นับตั้งแต่ตนเองช่วยต่งรั่งหลินเป็นครั้งที่2 ต่งรั่งหลินรู้ว่าตนเองเป็นชายในฝันแล้ว เธอก็เอาแต่สารภาพกับตนเองตลอดมา

ตอนนี้เธอจะเชิญภรรยาของตนเองออกไปแช่น้ำออนเซ็น แล้วก็ยังกำชับให้พาตนเองไปด้วย จุดประสงค์แท้จริงที่ชวนภรรยาของตนเองออกไปน่าจะเป็นข้ออ้าง ความจริงเธออยากชวนตนเองออกไปเสียมากกว่า?

เมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าหากตนเองไปแล้ว จะอึดอัดใจเสียเปล่า

แต่ว่า หม่าหลันเข้ามายุ่งวุ่นวายเรื่องนี้ บังคับต่าง ๆ นานา แหย่จนทำให้เย่เฉินรู้สึกหงุดหงิด

เมื่อคุณไม่อยากให้ผมไป?

ดี งั้นผมก็จะไป!

จะยั่วโมโหคุณ!

หม่าหลันไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะขัดแข้งกับตนเอง หอบด้วยความโกรธ แต่เนื่องจากเซียวชูหรันอยู่ด้วย เธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้

เมื่อเซียวชูหรันเห็นว่าเย่เฉินตกลงแล้วก็กล่าวว่า “สถานที่ที่รั่งหลินจองไว้ อยู่นอกเมืองชื่อโรงแรมช็องเซลิเซียนสปา เป็นโรงแรมในเครือของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง เห็นบอกว่าค่อนข้างดี พรุ่งนี้เธอจะขับรถมารับพวกเราไปพร้อมกัน ”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “โอเค ผมฟังตามที่คุณวางแผน”

เซียวชูหรันกล่าวว่า “กลางคืนอย่าลืมเตรียมกางเกงว่ายน้ำ เพราะต้องใส่เวลาแช่น้ำออนเซ็น”

เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า “คุณภรรยา คุณก็ต้องใส่ชุดว่ายน้ำด้วยใช่ไหม? ”

เซียวชูหรันพยักหน้า “แน่นอน เรื่องนี้ยังจะต้องถามอีก!”

หม่าหลันนรีบพูดแทรกขึ้น “ชูหรัน! ลูกอย่าสวมใส่บิกินี่เด็ดขาด! ลูกเอาชุดว่ายน้ำที่ไม่โป๊ที่สุดที่ลูกมีนำติดตัวไปด้วย เพื่อไม่ให้เย่เฉินฉวยโอกาสจากเรื่องนี้!”

เมื่อพูดจบ เหมือนจะคิดอะไรได้บางอย่าง แล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว! แม่มีชุดเฟซกินี เหมาะกับลูกมาก! ลูกจะเอาไหม? แม่จะไปเอาออกมาให้! ”

ชุดเฟซกินีเป็นชุดว่ายน้ำที่พวกป้าวัยกลางใส่ตอนไปเที่ยวทะเล ไม่เพียงแค่ติดกัน ยังห่อหุ้มตัวได้มิดชิดมาก แต่ที่น่ากลัวคือ เพื่อกันแดดมันคลุมทั่วทั้งใบหน้า โผล่ออกแค่สองตา ปาก แล้วก็จมูกเท่านั้นเอง ระดับการป้องกันเทียบได้กับหน้ากากที่แฟนสยองขวัญสวมอยู่!

ถ้าหากสวมใส่ชุดเฟซกินีแล้ว ไม่ว่าคุณจะสวยงดงามราวกับนางฟ้า หรือว่าอัปลักษณ์เหมือนตงซือ(หญิงอัปลักษณ์แผ่นดินจีนในสมัยปลายยุคชุนชิวเชื่อมต่อยุคจั้นกั๋ว) ก็จะกลายเป็นคนไม่มีหน้า เหมือนตัวประหลาดไม่มีความรู้สึกบนใบหน้า……….

เมื่อเซียวชูหรันได้ยินว่าแม่จะให้ตนเองสวมใส่ชุดเฟซกินี เธอกล่าวด้วยความโมโหว่า “แม่ แม่เป็นปีศาจเหรอ? ฉันอายุแค่ยี่สิบกว่า ๆ แม่จะให้ฉันใส่เฟซกินีเหรอ? ทำไมแม่ไม่บอกว่าให้ฉันใส่เสื้อแจ็คตัวใหญ่หนังแกะไปแช่น้ำออนเซ็นซะเลย? ”

หม่าหลันกล่าวอย่างจริงจังว่า “แม่กลัวว่าลูกจะถูกคนอื่นเอาเปรียบ! เย่เฉินไอ้หมอนี่ แค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นคนหื่น ลูกต้องระวังตัวด้วยน่ะ!”

เย่เฉินรู้สึกโกรธอยู่ในใจ

แม่ฉิบ ถ้ารู้ว่าเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกวันนั้นให้เกาเจี้ยนจูนพ่อของเกาจวิ้นเว่ยเล่นงานไปเลย จะช่วยคุณออกมาทำไม? แม่งฉิบหาย เสียเวลาเปล่า ๆ!

เซียวชูหรันก็ไม่ได้สนใจไยดีหม่าหลัน เมื่อทานข้าวเสร็จ ก็ดึงตัวเย่เฉินเข้าห้องนอน

เมื่อถึงห้องนอน เธอก็เลือกชุดว่ายน้ำที่ไม่โป๊และไม่เชยให้ตนเองหนึ่งชุด ที่ใสสบายดูแล้วเหมาะสม

สำหรับเย่เฉินนั้นง่ายมาก เพราะแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวก็เพียงพอแล้ว

……

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ทันทีที่ทั้งสองเก็บเสื้อผ้าของพวกเขาเสร็จ ต่งรั่งหลินก็โทรมาอีกครั้ง และบอกว่าตอนนี้เธอจอดรถรออยู่ที่ชั้นล่างของตึกแล้ว

————