ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน 570

Now you are reading ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน Chapter 570 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

บทที่ 570

เขารู้สึกว่าตาแก่คนนี้จะต้องแก่จนเลอะเลือนแล้วแน่ๆ หรือไม่ก็สมองถูกคนทุบหัวมา ไม่งั้นละก็ จะโขกหัวคำนับให้กับเย่เฉินได้ยังไง?!

คุณท่านซ่งไม่ว่าจะเป็นเรื่องอำนาจ ในงานนี้ก็มีอำนาจมากที่สุด แม้ว่าตระกูลอู๋จะแข็งแกร่งกว่าตระกูลซ่งก็ตาม แต่ทรัพย์สินที่พ่อตัวเองสามารถควบคุมอยู่ ถึงยังไงก็น้อยกว่าคุณท่านซ่งยังเป็นอาวุโสอีก

มาดูแขกคนอื่นๆ แม้ว่าพวกเขาหลายคนจะเป็นครอบครัวชั้นสองธรรมดา แต่อย่างน้อยทรัพย์สินของครอบครัวก็มีมูลค่ามากกว่า 100 ล้านหยวน

ทั่วทั้งงาน มีเพียงไอ้คนจนๆเพียงคนเดียว คนจนนั้นก็คือเย่เฉิน!

แต่ว่า คุณท่านซ่งยังจะคุกเข่าให้กับไอ้คนจน ยังจะโขกหัวให้อีก

มีสิทธิ์อะไร?

เย่เฉินเป็นตัวอะไรกัน?

คุณท่านซ่งทำไมถึงได้ลืมหน้าลืมหลังโขกหัวให้กับเย่เฉิน?

เปลี่ยนคำพูดเป็น โขกหัวก็ทำแล้ว งั้นนี่ไม่ได้หมายความว่า หลานสาวก็สามารถมอบให้ได้เหรอ?!

คิดมาถึงตรงนี้ อู๋ซินหดหู่ใจลึกๆในใจ !

หากบารมีของเย่เฉินไม่ดับลง ไม่แน่ว่าคุณท่านซ่งจะยินยิมยัดเยียดซ่งหวั่นถิงให้เป็นเมียน้อยเขา!

ดังนั้น เขากัดฟันแน่น พูดว่า: “คุณปู่ซ่ง! คุณเชื่อไอ้คนจนๆนี้ได้ยังไง? ยาบำรุงนี้ของเขาแค่ดูก็รู้ว่าซื้อมาจากหมอข้างทาง กล่องห้าหยวน ยาเสริมพลังอาจจะแค่สิบกว่าหยวนเท่านั้นเอง คุณอย่าได้โดนเขาหลอกเชียวนะ! มิฉะนั้นถูกหลอกแล้วก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ากินแล้วร่างกายทรุดโทรมจะต้องเป็นเรื่องแน่!”

คุณท่านซ่งโมโหมองไปทางอู๋ซิน พูดอย่างเย็นชาว่า: “คุณชายอู๋ แม้ว่าคุณจะเป็นแขกของตระกูลซ่ง แต่อาจารย์เย่เป็นผู้มีพระคุณของฉัน มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตและให้ชีวิตใหม่กับฉัน หากคุณยังกล้าที่จะพูดจาโอหังกับอาจารย์เย่อีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจล่ะ!”

อู๋ซินกระวนกระวาย พูดว่า: คุณปู่ซ่ง คุณแก่จนเลอะเลือนแล้ว? หลอกลวงแบบนี้คุณก็เชื่อเหรอ!”

เวลานี้ซ่งหวั่นถิงได้ยืนขึ้นมา พูดด้วยความโมโหว่า: “อู๋ซิน!คุณกรุณาพูดจาให้มีมารยาทด้วย!อย่าได้โอหังนักเลย!”

อู๋ซินขมวดคิ้วถามซ่งหวั่นถิง: “คุณท่านซ่งเลอะเลือนแล้ว หรือว่าคุณก็เลอะเลือนด้วย? ยาเสริมพลังขยะแบบนี้ ยกเว้นหลอกผู้สูงอายุสมองเสื่อม ยังมีประโยชน์อะไร? คุณก็เป็นถึงนักเรียนดีเด่นในมหาวิทยาลัยชั้นนำในอเมริกา หรือว่าคุณก็เชื่อคำหลอกลวงของเย่เฉิน?!”

“แน่นอนว่าฉันต้องเชื่อ!” ซ่งหวั่นถิงพูดโดยไม่ต้องคิด: “อาจารย์เย่พูดอะไรฉันไม่สงสัยอย่างแน่นอน!แต่ว่านาย ถ้าหากนายยังเจตนาหาเรื่องอาจารย์เย่ เหน็บแนมคุณปู่ของฉัน ฉันจะให้คนลากนายออกไป!”

“คุณ……”อู๋ซินหมดอาลัยตายอยากแล้ว

นี่มันบ้าบออะไรกัน!

ยาเสริมพลังเม็ดเดียว ก็ทำให้ปู่ย่าตายายและลูกหลานของคุณเป็นง่อย?

นี่มันเล่นตลกอะไรกัน คุณให้กับฉัน ฉันยังขี้เกียจจะดูเลย!

ทำไมคุณยังถือว่าสิ่งนี้เป็นสมบัติ?

ฉันให้ภาพคุณราคาสามสี่พันล้านหยวน คุณท่านซ่งก็แค่พูดขอบคุณ!

คนอื่นให้ยาเสริมพลัง คุณปู่ซ่งคุกเข่าให้กับเขา?

แม่ง ถ้านับจากความคุ้มค่า คุณท่านซ่งยังต้องคุกเข่าให้ตัวเองเป็นเวลานานจนไม่ต้องลุกขึ้นมาเลย!

เขากล่าวอย่างไม่พอใจ: “มาๆๆ พวกเราให้คนในงานมาวิจารณ์หาเหตุผลกัน ตกลงยาเสริมพลังนี้มีค่าอะไรกัน? จะเทียบกับ《ภาพพระจันทร์บนน้ำแร่》ของฉันที่ให้ไปมีค่ากว่า? พวกคุณตระกูลซ่งมีสิทธิ์อะไรที่จะเกรงใจไอ้คนจนๆขนาดนี้ ทำกับฉันกลับไม่เคารพกันสักนิด?!”

อู๋ตงไห่เห็นลูกชายของเขาให้ของขวัญราคาแพงเช่นนี้ คิดไม่ถึงว่ายังโดนดูถูก ทนดูต่อไปไม่ไหวจริงๆ!

เขายืนขึ้น เอ่ยเสียงเฮิงด้วยความโห พูดว่า: “คุณอาซ่ง แม้ว่าตระกูลซ่งของคุณจะเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในจินหลิง แต่คุณไม่สามารถดูถูกลูก ๆ ของตระกูลอู๋ของผมได้ถูกไหม? มีอย่างที่ไหนคนอื่นให้ขยะชิ้นหนึ่ง ก็สามารถทำให้คุณก้มหัวคุกเข่าให้ได้ ลูกชายของผมให้《ภาพพระจันทร์บนน้ำแร่》ยังถูกพวกคุณต้อนรับด้วยความเย็นชา?”

“เรื่องในวันนี้ ถ้าคุณไม่บอกผมว่าทำไม แล้วผมก็คิดได้แค่ว่าตระกูลซ่งของพวกคุณ มีเจตนาที่จะเป็นปรปักษ์กับตระกูลอู๋ของพวกเรา!”

คุณท่านซ่งถือยาอายุวัฒนะอยู่ในมือ ตะโกนออกไปว่า: “อู๋ตงไห่ คุณเป็นถึงลูกชายคนโตของตระกูลอู๋ กลับปิดหูปิดตา เป็นกบในกะลา!คุณคิดจริงๆเหรอว่า ยาเม็ดนี้เป็นขยะ? ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าหากว่าคุณรู้ว่าสรรพคุณของยาเม็ดนี้ นอกจากนี้คุณยังจะคุกเข่าต่อหน้าอาจารย์เย่ ขอร้องให้อาจารย์เย่มอบให้! "

อู๋ตงไห่กล่าวอย่างเย็นชา: “ผม? น่าตลกจริง!ปีนี้ผมอายุยังไม่ถึงหกสิบปี คุณคิดว่าผมจะเลอะเลือนเหมือนคุณเหรอ?!”

เย่เฉินมองไปที่อู๋ตงไห่ที่เด็ดเดี่ยวและแสดงออกถึงการถากถาง ยิ้มเล็กน้อย พูดกับคุณท่านซ่งว่า: “ท่านซ่ง แมลงหน้าร้อนจะพูดถึงหน้าหนาวด้วยไม่ได้หรอก แมลงที่อยู่ไม่รอดถึงฤดูหนาว ไม่มีทางเชื่อหรอกว่าบนโลกมีน้ำแข็ง คนที่ไม่เคยเห็นเทวดา ก็จะไม่เชื่อว่าบนโลกมีเทวดา(เปรียบเปรยว่าคนที่อยู่ในโลกแคบ เหมือนกบในกะลา ความรู้ประสบการณ์น้อย ก็ไม่สามารถเห็นโลกกว้างได้)”

พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินมีรอยยิ้มขี้เล่น พูดเบาๆว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณไม่ลองทานยานี้ต่อหน้าทุกคนดู นอกจากนี้ยังเป็นการดีที่คนเหล่านี้จะได้เห็นการเปลี่ยนแปลงจากยาอายุวัฒนะ!”

————

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด