บทที่ 218ทำเป็นรู้ดีต่อหน้าอาจารย์เย่（2）

สายตาของท่านหงห้าเย็นชา กล่าวว่า : “ฉันเห็นอาจารย์เย่ดูทิศทางลม หากคุณกล้าที่จะดูหมิ่นเขา ก็เป็นศัตรูกับฉัน ถ้ากล้าพูดออกไปอีก ฉันจะหักขาและเท้าของคุณแน่!”

ภายใต้เสียงตำหนิของทุกคน เกาจวิ้นเว่ยหน้าเขียว ทุกคนตกใจและพูดไม่ออก

ณ ขณะนี้ ซือเทียนฉีตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “หลิวจ้งจิ่ง มานี่หน่อย!”

เมื่อได้ยินคำนี้ หลิวจ้งจิ่งก็ตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก

คนอื่นไม่รู้ แต่เขากลับสงสัยว่ายาวิเศษของตัวเองนี้สามารถรักษาโรคของซือเทียนฉีได้ไหม รู้ดีอยู่แล้วแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ ตอนนี้มองเห็นอาจารย์โกหกของตัวเอง ไม่ใช่ว่าโป๊ะแตกอย่างงั้นเหรอ?

แต่ในขณะนี้ เขาก็ทำได้เพียงแค่ฝืนใจ กล่าวด้วยความเคารพ: “ท่านซือ”

ซือเทียนฉีด่าด้วยความโกรธ: “ฉันเพิ่งได้ยินคุณพูดว่า คุณจะรักษาโรคของฉันด้วยยาในมือของคุณงั้นหรือ?”

หลิวจ้งจิ่งกล่าวด้วยความตื่นตระหนก：“ท่านซือ ฉันพูดไม่รู้จักกาลเทศะเอง คุยโม้ตามอำเภอใจ โปรดให้อภัย…..”

ที่จริงหลิวจ้งจิ่งรู้ดี หลังจากที่ขายยาให้กับซือเทียนฉี ซือเทียนฉีกล่าวอย่างชัดเจนว่า ยานี้สุดยอดมาก ช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บของเขาได้เป็นอย่างดี แต่ก็ยังห่างไกลจากการรักษา

สาเหตุที่เมื่อกี้เขาพูดว่ายานี้รักษาซือเทียนฉี เป็นเพราะว่าเพื่อการเสแสร้งของตัวเอง

แต่ว่า ต่อให้เขาฝันยังคงคิดไม่ถึงว่า ซือเทียนฉีจะมาปรากฏที่นี่

ณ ตอนนี้ เผชิญหน้ากับซือเทียนฉี ในใจของเขารู้สึกประหม่ามาก แม้ว่าเขาจะเป็นหมอยาจีนที่มีชื่อเสียง แต่เมื่อเทียบกับซือเทียนฉีก็ยังห่างไกลอีกนัก ซือเทียนฉีเป็นนายกสมาคมแพทย์แผนจีน ถ้าหากว่ายั่วโมโหเขา เพียงคำพูดเดียวของเขาก็สามารถตัดชื่อตัวเองออกจากแวดวงแพทย์แผนจีนได้

เมื่อเป็นแบบนั้น ความพยายามที่ทุ่มเทลงไปของตัวเองมาทั้งชีวิตสูญเสียไปเปล่าๆ

ซือเทียนฉีไม่พร้อมให้อภัยหลิวจ้งจิ่งอย่างง่ายดาย เขามองหลิวจ้งจิ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “คุณทำให้อาจารย์เย่ขุ่นเคือง แล้วยังไม่รีบขอโทษอีก!”

ในใจหลิวจ้งจิ่งโกรธจนทนไม่ได้ อะไรกัน? จะให้เราขอโทษเด็กเมื่อวานซืนงั้นหรือ? มีสิทธิ์อะไรกัน? แม้ว่าตัวเองคุยโวโอ้อวด แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาแย่กว่าเย่เฉินสักหน่อย!

เมื่อคิดจนถึงตอนนี้ เขาพูดอย่างดื้อรั้นว่า: “ท่านซือ ฉันยอมรับว่าฉันคุยโวโอ้

อวดกับคุณ แต่เด็กซิ่งเย่คนนี้พูดอย่างบ้าคลั่ง ดูถูกยาวิเศษของฉัน ทำไมฉันต้องขอโทษเขาด้วยล่ะ?”

ซือเทียนฉีหน้าดำคร่ำเครียด หลังจากนำเขาไปอีกด้าน ดุด้วยเสียงต่ำว่า: “คุณมันโง่! รู้ไหมยาวิเศษในมือของคุณ มันก็ปรุงขึ้นโดยอาจารย์เย่? คุณยังกล้ารู้ดีสั่งสอนต่อหน้าอาจารย์เย่ผู้ที่ปรุงยาวิเศษนี้เองมากับมือ

“อะไรนะ?” หลิวจ้งจิ่งกล่าวด้วยความไม่เชื่อ: “ยาวิเศษนี่ เย่เฉินเป็นคนปรุงมันขึ้นมาเหรอ?”

ซือเทียนฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ： “จะบอกคุณตรงๆเลยนะ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันอาจารย์เย่ได้ปรุงยาวิเศษนี้ขึ้นมา แผลเก่าของฉัน ได้รับการรักษาโดยยาวิเศษของอาจารย์เย่! คุณยังจะกล้าถามถึงระดับของอาจารย์เย่อีกงั้นเหรอ?!”

หลิวจ้งจิ่งตื่นตระหนก เม็ดเหงื่อไหลไม่หยุด เขารีบอธิบายต่อ: “ท่านซือ ฉันไม่รู้ว่ายาวิเศษนั้นถูกปรุงขึ้นโดยอาจารย์เย่ ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันจะกล้าทำแบบนี้เหรอ……”

ใครจะรู้ เขายังไม่ทันได้พูดจบซือเทียนฉีก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “สายเกินไปแล้ว! หลังจากเรื่องนี้ไป ฉันจะแนะนำกรมอนามัย เพิกถอนใบรับรองคุณสมบัติทางการแพทย์ของคุณอย่างถาวร!”

ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ ใบหน้าขอ หลิวจ้งจิ่งก็ซีดลงทันที ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เย็นและมีเหงื่อออก เขาตกใจกลัวจนวิญญาณแทบออกจากร่าง

จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า มีเสียงตู้มดังขึ้น คุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน ก้มลงไปด้วยและร้องไห้ขอร้องว่า: “อาจารย์เย่ ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ ฉันโกหกทุกคน ฉันไม่ได้เป็นคนผลิตยาวิเศษนี้เลย ฉันซื้อมา ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะรักษาอัมพาตได้หรือไม่ แค่เอามาโบกสะบัดนิดหน่อย…… ฉันมีตาหามีแววไม่ ลบหลู่คุณเข้าแล้ว ขอร้องล่ะครับ ไว้ชีวิตผมเถอะ!”

หลังจากที่เขาพูดจบเขาคุกเข่าลงตบตัวเองอีกครั้งและก้มลงขอโทษและร้องไห้ …

……