บทที่ 477

“นาย…นาย…”

พันหยวนหมิงเห็นใบหน้าที่ดุดันของจางเจี้ยน ความโกรธพุ่งขึ้นจนแน่นอก!

แม้แต่ฝันเขายังคิดไม่ถึง ที่ผ่านมาตัวเองชื่นชมเขามาตลอด ชอบลูกเขยที่เก่งรอบด้าน ถึงกับเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าที่ดุร้ายทันที! คิดอยากจะกัดตัวเองให้ตาย!

เขาตัวสั่นไปทั้งร่างแล้วด่าว่า "จางเจี้ยน ฉันตาบอดจริงๆ ถึงกับยกลูกสาวให้แต่งกับคนเนรคุณอย่างนาย!"

เวลานี้จางเจี้ยนไม่มีเวลามานั่งห่วงพ่อตาพันหยวนหมิงของตัวเองแล้ว?

เขากลัวแค่เย่เฉิน ท่านหงห้าจะเอาเขาตายจริงๆ! งั้นตัวเองก็ขาดทุนแย่ละสิ!

ถ้าวันนี้มีคนหนึ่งต้องตาย เขายอมที่จะให้เป็นพ่อตาตัวเอง แต่ต้องไม่ใช่ตัวเองแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องในวันนี้ ตัวเองก็ทำเพื่อพ่อตา ถ้าไม่ใช่ว่าเขาให้ตัวเองหาเรื่องเซียวฉางควนกับลูกเขยตลอด ตัวเองจะมีจุดจบอย่างนี้หรอ? !

ดังนั้นเขาจึงชี้ไปที่พันหยวนหมิง ด่าว่า "พันหยวนหมิงสุนัขแก่! วันนี้ที่ผมต้องล่วงเกินคุณชายเย่กับท่านหงห้า ทั้งหมดก็เพราะการบงการของไอ้สุนัขแก่อย่างคุณ เพราะฉะนั้นจะตายก็ต้องเป็นนายตายถึงจะยุติธรรม มีสิทธิ์อะไรให้ผมตายแทนคุณ”

"ไร้สาระ!" พันหยวนหมิงรีบโบกมือ และพูดกับเย่เฉิน "ไอ้หย๋า เจ้าเย่ นายอย่าไปเชื่อไอ้สารเลวนี่พูดเหลวไหลเด็ดขาดนะ ฉันไม่ได้บงการเขาให้โจมตีนายกับพ่อตานาย ล้วนเป็นเขาที่ตัดสินใจหาเรื่องพวกนายเอง อย่าไปหลงกลเขานะ!”

จางเจี้ยนร้องไห้และพูดว่า "ท่านเย่ ท่านต้องเปิดตากว้างๆนะ! ท่านลองคิดดู ผมกับท่านไม่มีความแค้นต่อกัน อยู่ดีๆผมจะไปเยาะเย้ยท่านโดยไม่มีสาเหตุเพื่ออะไร? เป็นเพราะพันหยวนหมิงตาแก่นี่ เขาอิจฉาพ่อตาท่านที่เมื่อก่อนได้ใจของผู้หญิงที่เขารัก หลายปีมานี้ไม่สามารถที่จะไม่ผูกใจเจ็บได้ ดังนั้นเขาถึงจดจำคิดที่จะแก้แค้นมาตลอด ถึงได้มาขอร้องให้ผมช่วยเขาโจมตีท่านกับพ่อตาท่าน ตอนนี้เขาถึงกับปฏิเสธทั้งหมดอย่างหน้าด้าน นายอย่าปล่อยเขาไปนะ! "

เย่เฉินพยักหน้า และพูดเบา ๆ "นายวางใจ ชีวิตของหมาแก่นี่ต้องน่าอนาถแน่ ก็เขาใช้ประโยชน์จากตำแหน่งของเขา ข้อหาที่ยักยอกเงินไปเยอะ ก็เพียงพอที่จะให้เขาตายในคุกได้แล้ว ผมเชื่อว่าไม่พ้นคืนนี้ก็จะถูกจับไป!”

เมื่อพันหยวนหมิงได้ยินคำพูดนี้ หัวใจกระตุกทีหนึ่ง วินาทีนั้นขาทั้งสองข้างหมดแรง ตู้มคุกเข่าลงกับพื้น แล้วอ้อนวอน “เจ้าเย่ เจ้าเย่นายอย่าพลิกคดีอาเลยนะ อาอายุปูนนี้มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่ปี ผมคุกเข่าให้แล้วได้ไหม?”

เย่เฉินไม่สนใจเขา มองไปที่จางเจี้ยน และถามอย่างนิ่งๆ "นายอยากให้ฉันละเว้นชีวิตนายใช่ไหม?”

จางเจี้ยนรีบพยักหน้าราวกับตำโคก เอ่ยปากพูดว่า "ขอวิงวอนให้คุณชายเย่โปรดเมตตาด้วย … "

เย่เฉินพูด "ละเว้นชีวิตนายน่ะได้ แต่เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว จะดูละครพ่อตากับลูกเขยตีกันอย่างไร้มนุษยธรรม เพราะฉะนั้น นายคงรู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?"

จางเจี้ยนไหนเลยจะไม่เข้าใจคำพูดของเย่เฉิน

ในเวลานี้ เขาเกลียดจนจะบ้าตายมาตั้งนานแล้วที่พันหยวนหมิงโยนความผิดให้ตัวเอง ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจว่าเขาคือพ่อตาของตัวเอง ดิ้นหลุดจากบอดี้การ์ดของท่านหงห้า พุ่งไปอยู่ข้างหน้าของพันหยวนหมิง หนึ่งหมัดต่อยไปที่หน้าเขา

ถึงยังไงพันหยวนหมิงก็อายุมากแล้ว หนึ่งกำปั้นที่ต่อยมา ก็โอ๊ยคำเดียว แล้วล้มลงกับพื้น

จางเจี้ยนซึ่งในใจก็มีความเกลียดอยู่แล้ว แต่อีกด้านหนึ่งก็หวังว่าจะสามารถแสดงออกมาได้ดีหน่อย เพื่อให้เย่เฉินลดความโกรธที่มีต่อตัวเองลงบ้าง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ออมมือสักนิด!

เขาไม่เพียงแต่ไม่ออมมือ แถมยังต่อยพันหยวนหมิงอย่างเอาเป็นเอาตาย

กระดูกของพันหยวนหมิงที่แก่แล้ว ไหนจะเป็นคู่ต่อสู้ของจางเจี้ยน จางเจี้ยนขี่บนตัวเขา กดศีรษะไว้ ทุบตีใบหน้าแก่ๆของเขาจนยับเยินอย่างบ้าคลั่ง เจ็บจนเขาร้องโอยๆ ร้องขอความเมตตาไม่หยุด

แต่ว่า เวลานี้ขอความเมตตาจากจางเจี้ยน ไหนเลยจางเจี้ยนจะสนใจเขา?

อีกทั้งปากของจางเจี้ยนยังด่าว่า “ไอ้แก่ ถึงตายก็ไม่สาสม แม่งจะตีแกให้ตาย!"

————