บทที่ 133 ผมขอยอมรับผิดกับคุณ(1)

เมื่อทุกเรื่องประดังประเดเข้ามาพร้อมกันอย่างต่อเนื่อง ทำให้เหมยผิงเหงื่อแตกพลั่กเหมือนดั่งสายฝน จนยืนทรงตัวไม่อยู่ต้องใช้มือจับกับกำแพงไว้

เซียวชูหรันไม่รู้ว่าเขาโทรศัพท์คุยกับใคร เพียงแต่เห็นว่าหลังจากที่รับสายแล้ว ทันใดนั้นการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เหมือนเกิดเรื่องฉุกเฉินอะไรขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย

“ เย่เฉิน เหมยผิงเหมือนป่วยกะทันหันหรือเปล่าคะ? ”

เย่เฉินเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แล้วกล่าวด้วย“ เหมือนจะใช่ ในสมองมีโรค จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นห่าอะไร”

เสียงร้องไห้และตื่นตระหนกของเลขาดังมาจากปลายสายโทรศัพท์ แต่เหมยผิงหูอื้อจนไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว สมองของเขาเต็มไปด้วยสิ่งที่เย่เฉินพูดในตอนนั้น

“คุณล้มละลายแล้ว”

เหมยผิงเหงื่อแตกพร่า เงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว จ้องเขม็งมองไปที่เย่เฉิน

หรือว่าเขาสามารถรับรู้ได้ล่วงหน้า?

เขา…….ล้มละลายจริง ๆแล้ว!

เหมยผิงทรุดตัวลงกับกำแพง ด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง

เย่เฉินมองหน้าเขาแวบหนึ่งด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดกับเซียวชูหรันว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

เซียวชูหรันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหมยผิง เพราะเธอไม่อยากมองคน ๆ นี้อีกต่อไป หันหลังแล้วเดินจากไป

ขณะนี้ จู่ๆเหมยผิงก็ได้สติขึ้นมา เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เย่เฉิน!

ทันใดนั้นเขาก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน มุ่งหน้ามาทางด้านหลังของเย่เฉิน

ขณะที่เย่เฉินกำลังจะขึ้นรถ เหมยผิงรีบเข้ามาหา ดวงตาของเขาแดงก่ำ หายใจด้วยความหอบ จ้องเขม็งมองเย่เฉินอย่างไม่วางตา

การปรากฏตัวที่บ้าคลั่งของเหมยผิง ทำให้เซียวชูหรันประหม่า จิตใต้สำนึกของเธอบอกให้เย่เฉินก้าวถอยหลังไป

“แกเป็นคนทำใช่ไหม? ทั้งหมดนี้แกเป็นคนทำใช่ไหม? ”

เหมยผิงจ้องมองเย่เฉิน ถามอย่างรีบเร่ง

เย่เฉินมองหน้าเหมยผิงแวบหนึ่ง กล่าวด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า “ไสหัวออกไป! ”

ด้วยโทนเสียงเรียบ ๆ เหมือนดุหมาตัวหนึ่ง

คนมากมายมามุงดูกัน

แม่งฉิบ

นี่มันประธานเหมยคนดังไม่ใช่เหรอ?

ชายหนุ่มคนนี้แต่งตัวแต่งตัวธรรมดา เหมือนผู้คนที่สัญจรไปมา กล้าไล่ประธานเหมยให้ไสหัวออกไปได้ยังไง?

ไม่อยากอยู่ที่เมืองจินหลิงอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?

อย่างไรก็ตาม……

ขณะที่ทุกคนกำลังจ้องมองอยู่ เหมยผิงก็ได้คุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน ร้องไห้และพูดว่า “ท่านเย่ ผมผิดไปแล้ว! ผมขอร้อง ปล่อยผมไปสักครั้งได้ไหม”

ทั่วทั้งรอบ ๆ เงียบสงัด ทุกคนไม่อยากจะเชื่อสายตาของตนเอง

เหมยผิงคนที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจก่อสร้าง คุกเข่าต่อหน้าหนุ่มที่ดูธรรมดาเหมือนผู้คนที่สัญจรไปมา!

แม้แต่เซียวชูหรันก็ยังตะลึง ไม่คาดคิดเลยว่าเหมยผิงจะคุกเข่าให้เย่เฉิน

“ท่านเย่ ผมมันสมควรตาย ไม่ควรคิดไม่ซื่อกับเซียวชูหรัน! ผมผิดเอง ผมจะกลับเนื้อกลับตัว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ทำผิดอีกแล้ว โปรดให้ทางรอดกับผม อย่าเอาผมตายเลยครับ…….”

เหมยผิงพูดไป ก็ตบหน้าตัวเองอย่างแรงไปด้วย จนได้ยินเสียงตบดังกังวาน

สีหน้าเย่เฉินเรียบเฉย มองดูเขาตบหน้าตัวเองไปสิบกว่าครั้ง จนเลือดกบปาก แล้วกล่าวด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ประธานเหมย ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร”

“ท่านเย่ ถ้าหากบริษัทเฉียนเฉิงล้มละลายแล้ว ไม่เพียงแค่ผมไม่มีเงินสักหยวน แต่ผมยังมีหนี้อีกหลายร้อยล้าน ชดใช้ถึงชาติหน้าก็ไม่หมด!”

เหมยผิงขอร้องอ้อนวอนคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่เหลือคราบนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จเลย

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นกะทันหัน และมันประจวบเหมาะมากเกินไป!

ที่เย่เฉินเพิ่งพูดว่าเขาจะ “ล้มละลาย” บริษัทเฉียนเฉิงก็มีข่าวร้ายเข้ามาต่อเนื่อง พรุ่งนี้คงต้องประกาศล้มละลายอย่างแน่นอน!

……