บทที่ 436

ในเวลานี้ซ่งหวั่นถิงเอ่ยปากถาม: “คุณปู่คะ ต้องเอาของขวัญอะไรไปด้วยไหมคะ?”

คุณท่านซ่งกล่าวว่า: “หลายปีก่อนมีคนมอบหยกให้ฉันชิ้นหนึ่ง มีประสิทธิภาพช่วยให้จิตใจสงบสุข ให้แกเอาไปให้อู๋ตงไห่ บอกว่าให้แก่ลูกหลานที่ป่วยคนนั้นในครอบครัวเขา ประสิทธิผลอาจจะไม่ดีมาก แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า แล้วกล่าวว่า: “ได้ค่ะคุณปู่ หนูเข้าใจแล้ว”

ในตอนนี้ คุณท่านซ่งยืนขึ้น และพูดกับซ่งหวั่นถิงว่า: “หวั่นถิง ตามฉันมา”

“ค่ะ คุณปู่” ซ่งหวั่นถิงไม่รู้อะไร รีบลุกขึ้นและตามคุณปู่ไปยังห้องอ่านหนังสือของเขา

ในห้องอ่านหนังสือ คุณท่านซ่งนั่งลงอย่างตัวสั่นบนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานี เอ่ยปากถามซ่งหวั่นถิง: “หวั่นถิง ฉันถามแกหน่อย ช่วงนี้กับอาจารย์เย่พัฒนาไปถึงไหนแล้ว?”

เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยิน หน้าแดงทันที กล่าวว่า: “คุณปู่คะ หนู……หนู……คือว่า……”

คุณท่านซ่งยิ้มและกล่าวว่า: “เจ้าเด็กคนนี้ ยังอายอะไรอยู่อีกล่ะ? มีอะไรก็พูดมาเลย!”

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างทำตัวไม่ถูก: “คุณปู่คะ ที่จริงช่วงนี้อาจารย์เย่ค่อนข้างยุ่ง เราสองคนแทบไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันเลยค่ะ……”

สีหน้าของคุณท่านซ่งผิดหวังเล็กน้อย พูดว่า: “หวั่นถิง แกจะเสียเวลาอย่างนี้ไม่ได้! แกยังสาว แต่ปู่ใกล้จะตายแล้ว แกรอได้ แต่ปู่รอนานหลายปีไม่ได้……”

ขณะที่พูด คุณท่านซ่งรีบกล่าว: “หวั่นถิง ที่ปู่พูดไป ไม่ใช่เพราะอ้างศีลธรรม และไม่ใช่เพราะบังคับให้แกทำอย่างนั้นอย่างนี้กับอาจารย์เย่ เพียงแค่ปู่ดูออกว่า ในใจของแกชอบอาจารย์เย่ ถูกต้องไหม?”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าเบาๆ ใบหน้าแดงและร้อนผ่าว

นับวันเธอยิ่งหลงใหลเย่เฉินมากขึ้นเรื่อยๆ

ผู้หญิงแกร่งอย่างเธอ ชอบผู้ชายที่มีความสามารถมากที่สุด ยิ่งเป็นผู้ชายที่มีความสามารถมาก เธอก็ยิ่งคิดว่ามีเสน่ห์

ดังนั้น เธอหลงใหลเย่เฉิน ที่จริงไม่ได้มีอะไรให้น่าเป็นห่วง แต่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

คุณท่านซ่งถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวว่า: “สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคือ อาจารย์เย่แต่งงานเร็วเกินไป แต่อย่างไรก็ตามในสังคมสมัยใหม่ทุกคนมีมุมมองที่เฉยชาสำหรับเรื่องนี้ไปแล้ว ผู้ชายคนหนึ่ง แต่งงานสองครั้งก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องร้ายแรงอะไร แต่งงานสามครั้งก็ไม่ใช่ปัญหา ดังนั้น แกก็ไม่ต้องสนใจผู้ชายที่เคยแต่งงานแล้ว ไม่ต้องสนใจว่าภรรยาคนแรกของเขาคือใคร แกรู้แค่เพียงว่า ที่แกต้องทำคือรักษาผู้ชายให้อยู่ข้างกายแกตลอดไป แม้ว่าเขาจะแต่งงานมาแล้ว 10 ครั้งก็ตาม ขอเพียงแค่เขาอยู่ข้างแกได้ ก็สำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้นแล้ว”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าเบาๆ กล่าวด้วยความสัตย์จริง: “คุณปู่คะ สิ่งที่คุณปู่พูดหนูเข้าใจดี เพียงแค่หนูก็ไม่อยากตามตื๊ออาจารย์เย่มากเกินไป กลัวว่าเขาจะไม่ถูกใจ เพราะหนูได้ยินมาว่าอาจารย์เย่ดีต่อภรรยาเก่าเขามาก”

“อืม” คุณท่านซ่งเห็นด้วย: “จากสถานการณ์เช่นนี้ รวบรวมกลวิธีที่มั่นคง ก้าวหน้าไปตามลำดับ กลยุทธ์ลอบตีเฉินชังก็ไม่เลวนะ”

พูดแล้ว จู่ๆคุณท่านซ่งนึกอะไรบางอย่างออกมาได้ และรีบพูดว่า: “จริงสิ ไม่กี่วันจะถึงวันคล้ายวันเกิดวัย 80 ปีของฉันแล้ว เดี๋ยวแกก็เชิญอาจารย์เย่มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดด้วยสิ ใช้โอกาสนี้ เพื่อที่จะได้เจอเขา เพื่อที่จะเพิ่มความสัมพันธ์กับเขา

ซ่งหวั่นถิงรีบกล่าว: “ได้ค่ะ คุณปู่ หนูเข้าใจแล้ว”

“อืม” คุณท่านซ่งพยักหน้า กล่าว: “โอเค ดึกแล้ว แกไปดูอาการลูกหลานของตระกูลอู๋ที่โรงพยาบาลโรคจิตชิงซานก่อนเถอะ!”

————