บทที่ 609

เย่เฉินตอนนี้ก็มีใบหน้าเคร่งขรึม！

เขาไม่คิดลยว่า หลิวกว่างและหลิวหมิงสองพ่อลูก จะกล้าพาคนมาฆ่าหงห้าและพ่อตาตนเอง！

ในตอนนี้ ในใจเขาโกรธอย่างมาก จนบังเกิดความอาฆาตแค้น！

พอหลิวกว่างและหลิวหมิงเห็นเขาเข้ามา ก็ดีใจอย่างมาก！

ที่ผ่านมานี้ หลิวหมิงใช้ชีวิตอย่างตายทั้งเป็น ได้รับการดูถูกเหยียดหยามเพียงใดใครจะรู้?

และทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเย่เฉิน！

ตอนนี้ ตนเองจะได้แก้แค้นแล้ว！

และวันนี้หลิวกว่างก็ถูกเย่เฉินตบหน้า ก็โกรธจนเข้ากระดูกดำ เดิมทียังเสียดายที่วันนี้ไม่สามารถเอาชีวิตมันได้ ไม่คิดเลยว่ามันจะรนหาที่ตายเอง！

จากนั้น หลิวกว่างก็รีบพูดกับจางจื่อโจวว่า “คุณจื่อโจวครับ！ไอ้นี่ก็คือเย่เฉินครับ！รีบฆ่ามันเลย！”

หลิวหมิงก็พูดเสริมทางด้านข้างว่า “คุณจื่อโจว รีบฆ่าไอ้กระจอกนั่นเสีย！”

เย่เฉินก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “พวกมึงปล่อยหงห้าและพ่อตากูไปซะ บางทีกูอาจจะพิจารณาไว้ชีวิตพวกมึง”

หลิวกว่างก็โมโห พูดว่า “ไอ้เย่เฉิน กระจอกอย่างมึง จะพูดมากทำไมวะ? จะตายห่าอยู่แล้ว ยังจะวางมาดอีก คิดว่าตัวเองเก่งรีไงวะ? เชื่อไหมว่าไม่ถึงนาที คุณจื่อโจวก็เอาชีวิตมึงได้แล้ว！”

พูดจบ เขาก็พูดเสียงเย็นอีกครั้ง “กูจะบอกให้นะ ในเมื่อวันนี้มึงกล้ามาที่นี่ งั้นก็ไม่ต้องมีชีวิตรอดกลับออกไปแล้วล่ะ！”

เย่เฉินพูดอย่างไม่พอใจว่า “มึงคิดว่าเศษสวะอย่างพวกมึงไม่กี่คนนี่อะหรือ? จะสามารถฆ่ากูได้? ”

หลิวกว่างมองขวางเย่เฉิน แล้วพูดอย่างโอ้อวดว่า “ไอ้เย่เฉิน กูรู้ว่ามึงเก่ง แต่คนของกู ก็เป็นยอดฝีมือที่ตระกูลอู๋ฝึกมา แต่ละคนเก่งๆ

ทั้งนั้น มึงจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้พวกเขาได้ มึงเชื่อไหมว่าแค่คุณจื่อโจวออกหมัดเดียว ก็ซัดมึงร่วงกับพื้น จะตายก็ไม่ตาย จะรอดก็ไม่รอด？！”

หลิวหมิงก็รีบพูดว่า “พ่อครับ จะไปพูดมากกับไอ้กระจอกเย่เฉินนี่ทำไมกัน ผมว่านะ กระทืบมันให้พิการไปเลย！ผมอยากให้มันมาคุกเข่าต่อหน้าผม โขกหัวรับผิดกับผม และก่อนที่มันจะตาย ผมอยากจะสลักคำว่า กระจอก ที่หน้าผากของมันด้วย ใช้โทรศัพท์ถ่ายไว้ เอาคลิปอัปโหลดเข้าโลกออนไลน์ ให้คนทั้งจินหลิงได้รู้ ว่าไอ้เย่เฉินเป็นคนที่กระจอกไม่เอาไหน！”

หลิวกว่างหัวเราะร่า แล้วพูดว่า “ดีเลย！เอาอย่างแกว่าเลยแล้วกัน！”

เย่เฉินเห็นจางจื่อโจวกำลังบีบคอหงห้าอยู่ หงห้าก็ใกล้จะหมดลมหายใจ ก็เลยพูดไปว่า “มึงปล่อยเขาไป มีอะไรมาหากูนี่！”

จางจื่อโจวพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยว่า “ปล่อยมันงั้นรึ? ไอ้เด็กน้อย มึงเชื่อไหมว่ากูฆ่ามึงได้ด้วยมือเดียว！ส่งมึงไปพร้อมกับไอ้หงห้า”

เย่เฉินเห็นเขามีใบหน้ามั่นใน ก็พูดว่า “มือข้างนี้ของมึง ไม่ใช่ของมึงแล้วล่ะ！”

พูดจบ ก็พุ่งเข้าไป！

จางจื่อโจวไม่คิดว่าเย่เฉินจะบุกเข้าหาตนเอง มือขวาก็ยังไม่ปล่อยหงห้า พูดจบ มือซ้ายก็โจมตีมายังเย่เฉิน！

ตอนนี้จางจื่อโจวมีความมั่นใจสูงมาก

เขาคิดว่าพลังของตนเองนั้นยิ่งใหญ่มาก แค่คนธรรมดา มีหรือจะเป็นคู่ต่อสู้ของตนเองได้?

ต่อให้ฝึกวิชามาทั้งชีวิตอย่างหงห้า ตนเองก็จัดการได้ด้วยมือเดียวแล้วไม่ใช่หรือ?

แต่ว่า ที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ เย่เฉินบุกพุ่งมาโจมตีเขาอย่างเร็ว จากนั้นก็จับแขนของเขาไว้ และต่อยไปที่หัวไหล่ของเขาอย่างแรง！

หมัดนี้ แรงอย่างมาก จนเกินบรรยาย！

ได้ยินเสียงดัง กร็อบ！

แขนซ้ายของจางจื่อโจว ก็แปลกกลายเป็นผง！

กระดูกภายในกล้ามเนื้อกลายเป็นผุยผง ความเจ็บปวดนี้ มันเจ็บปวดราวกับมีเข็มนับหมื่นมาทิ่มแทง แทงเข้าไปในเนื้อหนังและเส้นประสาท ทำให้จางจื่อโจวเจ็บปวดจนต้องกัดฟัน ราวกับพลังทั้งหมดของร่างกายถูกดึงออกไปจนหมด

จากนั้น มือขวาเขาก็ปล่อยมือ หงห้าก็ร่วงลงที่พื้น โดยไม่มีการตอบสนองใดๆ

เย่เฉินมองเขา แล้วสัมผัสได้ว่าเขายังมีลมหายใจแผ่วเบาอยู่ ยังไม่ได้ตาย ก็เลยเบาใจ

ในเมื่อหงห้ายังลมหายใจอยู่ เย่เฉินก็ไม่รีบเข้าไปช่วยเขา แต่มองไปยังคนพวกนั้น แล้วพูดว่า “วันนี้พวกมึงอย่าคิดที่จะรอดออกไปจากที่นี่！”

————