บทที่170 ต่งรั่งหลินสารภาพรัก（2）

ไม่น่าแปลก หลังจากวันนั้น ตนหาหินก้อนนั้นหาเท่าไรก็หาไม่พบ ที่แท้วันนั้นทำหล่นหาย! และบังเอิญต่งรั่งหลินเก็บไป……

ครั้งนี้คงจะยากที่จะสรรหาคำอธิบายได้อีกแล้ว ซวยแล้วเรา……

เย่เฉินคิดถึงตรงนี้ ทำได้เพียงแสร้งโง่ พูดว่า: “หมายความถึงอะไร นี่มันแค่หินก้อนนึงไม่ใช่เหรอ?”

ต่งรั่งหลินจ้องตาของเย่เฉินอย่างจริงจังพูดว่า: “คุณอย่าโกหกฉันเลย จางเอ้อเหมาบอกฉันแล้ว หินก้อนนี้เป็นของคุณเรียกว่าหินคุ้มกัน ในโลกนี้มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น”

เย่เฉินได้ฟังคำพูดนี้ ในใจนั้นด่าจางเอ้อเหมาที่ปากเสีย จางเอ้อเหมาคนนี้ทำไมถึงพูดจาออกไปหมดโดยไม่คิด

ดูเหมือนต่งรั่งหลินยืนยันด้วยหลักฐานที่หนักแน่น เย่เฉินทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับ: “เอาเถอะ ผมยอมรับ คนที่ช่วยเหลือคุณที่โรงแรมจินหลิงตอนนั้นคือผมเอง วันนั้นก็เป็นการพบกันโดยบังเอิญ คุณอย่าบอกกับชูหรันเด็ดขาดนะ!”

หลังจากที่เย่เฉินยอมจำนนด้วยหลักฐาน เวลานั้น ทั้งสองคนนิ่งเงียบไม่ปริปากสักคำ

สิ่งที่เย่เฉินอึดอัดก็คือ ตนเองปกปิดสถานะมาตั้งนาน แต่กลับถูกต่งรั่งหลินเปิดเผย ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเธออย่างไรดี

และต่งรั่งหลินเองจิตใจเกิดรู้สึกหวั่นไหวราวกับคลื่นที่โหมซัดกระหน่ำ ภายในใจรู้สึกสับสนยิ่งนัก

ต่งรั่งหลินมองไปที่เย่เฉิน กี่ครั้งแล้วที่อยากจะเอ่ยปาก แต่ก็หยุดและไม่พูดต่อ ในที่สุดเธอรวบรวมความกล้า ก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืนห่างกับเย่เฉินเพียงแค่ฝ่ามือเดียว

“เย่เฉิน ฉัน……ฉันชอบคุณ!”

เย่เฉินถึงกับอ้าปากค้าง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว พูดว่า: “รั่งหลินผมเป็นสามีของเพื่อนสนิทของคุณนะ คุณนี่……”

ต่งรั่งหลินกัดฟันแล้วพูดต่ออีกว่า: “จะเป็นอะไรไป? ฉันรู้ดีว่าคุณกับชูหรันไม่มีความรู้สึกต่อกัน ตอนนั้นสาเหตุที่พวกคุณแต่งงานกัน ทั้งหมดเป็นเพราะคุณท่านใหญ่เซียว ในเมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นฉันก็ไม่ถือว่าแย่งสามีของเพื่อนสนิท อย่างมากก็ถือว่าแย่งสามีปลอม ๆ ของเพื่อนสนิท”

พูดแล้ว ต่งรั่งหลินก็จับมือของเย่เฉิน วางไว้ที่หน้าอกของตนเอง ใช้คำกล่าวของคนรักทั่วไปพูดกันว่า: “เย่เฉิน หน้าตาของฉันไม่แย่ไปกว่าชูหรัน รูปร่างก็ไม่ด้อยไปกว่าเธอ ฉันก็ยังเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลต่ง อีกทั้งฉันรักคุณมากกว่าเธอ ฉันยอมที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อคุณ”

เย่เฉินสัมผัสได้ถึงความคิดของต่งรั่งหลินที่พรั่งพรูออกมา รีบดึงมือกลับ พูดปฏิเสธไปว่า: “รั่งหลิน พวกเราทั้งสองเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ฉันไม่อาจทรยศต่อชูหรัน และฉันเชื่อว่า ตอนนี้คุณรู้สึกไปเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น อย่ามอบหัวใจไว้ที่ฉันเลย มันไม่คุ้มค่าหรอก”

ต่งรั่งหลินถูกเย่เฉินปฏิเสธ ปั้นหน้าสวยพูดเสียงแข็งว่า: “ไม่ เมื่อวานฉันกลับไปคิดตลอดทั้งคืน เย่เฉิน ตั้งแต่ที่คุณช่วยเหลือฉันครั้งแรก ฉันก็หลงรักคุณแล้ว และช่วยชีวิตฉันเป็นครั้งที่สอง ความรักของฉันที่มีต่อคุณไม่มียาอะไรจะรักษาได้อีกแล้ว！”

พูดแล้ว ด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้นของเธอ พูดเสียงดังว่า: “ก็ฉันชอบคุณ! ก็ฉันรักคุณ! คุณเชื่อฉัน หากคุณยินดีอยู่กับฉัน ฉันจะไม่ให้ผู้ใดดูถูกคุณได้เป็นอันขาด! ชั่วชีวิตนี้ฉันจะเป็นผู้หญิงอยู่เคียงข้างคุณ คอยสนับสนุนคุณ!”

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะแสร้งยิ้ม

ต่งรั่งหลินรู้แต่เพียงว่าตนเองเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอ แต่ไม่รู้ว่าตนยังเป็นประธานของตี้เหากรุ๊ป เป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเย่อีก ถ้าหากตนเองอยากที่จะไม่ให้ผู้อื่นดูถูก ก็รีบเปิดเผยสถานะไปแล้ว ก็จะได้รับการนับหน้าถือตาจากคนมากมายเคารพนอบน้อม

แต่การใช้ชีวิตแบบนั้น ตนเองหาได้ไม่ยากนัก

แต่ว่า เย่เฉินไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ ไม่อย่างนั้นอาจจะทำร้ายจิตใจของต่งรั่งหลินเกินไป

และก็ยังอาจเปิดเผยสถานะที่แท้จริงของตนเองอีก

ต่งรั่งหลินมองไปที่เย่เฉิน กล่าวอย่างเสียงแข็งอีกเหมือนเดิมอีกว่า: “ตอนนี้คุณปฏิเสธฉันไม่เป็นไร แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน ฉันจะใช้การกระทำที่จริงใจของฉันทำให้คุณรู้ว่า ฉันรักคุณมากกว่าชูหรันเสียอีก เหมาะสมกับคุณ แม้ว่าในอนาคตจะทำได้แค่คนรักที่แอบชอบ ฉันก็ยินดีที่จะอยู่กับคุณไปชั่วชีวิต!”

เย่เฉิน พูดไปด้วยความจำใจว่า: “รั่งหลิน เวลานี้คุณบุ่มบ่ามไปหน่อย ฉันขอร้องให้คุณใคร่ครวญให้รอบคอบอีกครั้ง อย่างนี้นะ ผมกลับไปทำอาหารที่บ้าน คุณเองก็ไตร่ตรองดูให้ดีอีกครั้ง”

พูดจบ เย่เฉินขับรถจักรยานไฟฟ้าจากไป

เย่เฉินรู้สึกว่าต่งรั่งหลินอารมณ์ร้อนเพียงชั่วครู่ หลบหน้าสักพัก ผ่านไปสองวัน เธอคงไม่มีความคิดเช่นนี้แล้วอย่างแน่นอน

แต่ว่า เวลานี้ต่งรั่งหลินมองไปที่เย่เฉินที่กำลังจากไป แววตากลับเหมือนเดิมยังคงมีความมั่นคงอย่างเดิม เธอบอกกับตัวเองว่า: “ต่งรั่งหลินอย่าเศร้าใจไป คุณต้องทำได้!”

……