บทที่ 584

เมื่ออู๋ซินได้ยินถึงตอนนี้ อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “พ่อ ไม่ไปโรงพยาบาลกับผมเหรอ?”

อู๋ตงไห่กล่าว: “วันนี้ฉันยังมีเรื่องอีกมากที่ต้องจัดการ ตอนนี้เราเลิกรากับตระกูลซ่งแล้ว ฉันต้องปักหลักหาที่พักที่อื่นให้ได้ ฉันเตรียมตัวจะไปป๋ายจินฮ่านกง พอถึงที่นั่นก็จองห้องชุดเพรสซิเดนเชียลหนึ่งห้อง นอกจากนี้ก็ไปเยี่ยมเถ้าแก่เฉินจื๋อข่ายที่จินฮ่านกง เมื่อแกไปดูอาการของมือเสร็จ ก็มาหาฉันที่จินฮ่านกง พอถึงตอนนั้นฉันจะบอกรายละเอียดแผนของฉัน!”

“ไปเยี่ยมเฉินจื๋อข่ายเหรอ?” อู๋ซินบ่นเล็กน้อย: “พ่อ ทำไมต้องไปเยี่ยมเขาด้วย เขาคือเย่นจิงสุนัขตัวหนึ่งในตระกูลเย่ไม่ใช่เหรอ? สำคัญกว่ามือผมงั้นเหรอ?”

อู๋ตงไห่พูดอย่างขมวดคิ้ว: “แกจะไปเข้าใจอะไร? แม้ว่าตระกูลอู๋จะปกครองเจียงหนาน แต่เมื่อเทียบกับเย่นจิงตระกูลเย่ ก็ไม่ใช่แค่คนรวย ตระกูลเย่คือตระกูลชั้นนำจริงๆ!”

“เฉินจื๋อข่ายคนนั้น อย่ามองว่าเป็นเพียงแค่สุนัขของตระกูลเย่ แต่เขาคือโฆษกของตระกูลเย่ในจินหลิง เป็นหน้าเป็นหน้าตาของตระกูลเย่ในจินหลิง ฉันต้องไปเยี่ยมเขาด้วยตัวเอง ถ้าเปิดทางจากเขาได้ บางทีฉันอาจใช้โอกาสนี้ในการติดต่อกับตระกูลเย่ก็ได้”

สำหรับตระกูลอู๋ แม้ว่าภายนอกจะเป็นตระกูลอันดับแรกของเจียงหนาน วางอำนาจบาตรใหญ่ทั่วทั้งเจียงหนาน แต่กับตระกูลเย่ เมื่อเทียบกับตระกูลที่ซ่อนอยู่ที่แท้จริง สามารถพูดได้ว่าต่างกันราวฟ้าและดิน

หากสามารถใช้โอกาสนี้ ติดต่อกับตระกูลเย่ ทั้งตระกูลอู๋ต่างก็ประสบความสำเร็จได้ในช่วงสั้น

อู๋ซินได้ยินดังนั้น ในใจก็ไม่ได้ตำหนิอีก พยักหน้าและพูดว่า: “ผมรู้แล้วพ่อ งั้นพ่อไปป๋ายจินฮ่านกงก่อน รอให้ผมไปหาหมอ หลังจากเข้าเฝือก ก็จะไปหาพ่อ”

อู๋ตงไห่บอกกับอู๋ซิน: “พอแล้ว พวกนายไปโรงพยาบาลก่อน รอให้ฉันจัดการเสร็จ แล้วจะบอกพวกนายนะ”

อู๋ซินตอบอืม ดวงตายังเผยให้เห็นถึงความคาดหวัง เขาเดินตามหลิวกว่างขึ้นรถ มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลเพื่อรักษาอาการมือหัก

……

หลังจากที่อู๋ซินและหลิวกว่างจากไป อู๋ตงไห่ก็มาพร้อมกับบอร์ดี้การ์ดและผู้ช่วย มุ่งหน้าไปยังป๋ายจินฮ่านกง

ระหว่างทาง เขาคิดในใจอย่างโกรธแค้น ว่าควรจะจัดการเย่เฉินอย่างไรดี ถึงจะสาแก่ใจของตัวเอง แล้วยังมีคุณท่านซ่งที่ไม่รู้จักกาลเทศะ

คุณคิดว่ากินยาอายุวัฒนะแล้ว เด็กลง 10 กว่าปี สามารถอยู่ต่อได้อีก 10 กว่าปีก็สุดยอดแล้วงั้นเหรอ?

กล้าพูดอย่างนี้กับอู๋ตงไห่อย่างฉัน งั้นฉันจะจัดการตระกูลซ่งให้หมด!

ไม่นาน รถก็จอดตรงด้านนอกโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง

อู๋ตงไห่ให้บอดี้การ์ดที่ตามมา นำชาต้าหงเผาหวู่อี้ซานที่มีค่าที่สุดของตัวเองออกมาจากรถ เตรียมให้เป็นของขวัญแก่เฉินจื๋อข่าย

ชาต้าหงของเขา เก็บมาจากพืชแม่พันธุ์ที่อยู่หวู่อี้ซานหกผล เป็นสิ่งล้ำค่า ผลผลิตต่อปีไม่ถึงสิบกิโลกรัม ครึ่งกิโลกรัมราคาอาจจะถึงขั้นเป็นหมื่นล้านเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน

เพราะว่า ชานี้มีผลผลิตจำนวนจำกัดในแต่ละปี ส่วนใหญ่ส่งตรงจากเย่นจิง ที่เหลือ เป็นที่ต้องการของตลาด แม้แต่หนึ่งกิโลกรัมก็ยังไม่มี

อู๋ตงไห่ชาต้าหงกระป๋องนี้ มีปริมาณครึ่งกิโลกรัม เขาใช้เงินจำนวนมหาศาล ต้องใช้ความคิดอย่างมาก และใช้ความเอ็นดูของผู้ใหญ่ถึงจะได้มา

เพราะอู๋ตงไห่ถือว่าชานี้เป็นสมบัติอันล้ำค่า ดังนั้นไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะพกติดตัวไปได้ทุกที่ บางครั้งต้องการดื่ม ก็ชงซัก 50 กรัมให้ตัวเอง

การตัดสินใจมาที่ป๋ายจินฮ่านกง เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถไปหาเฉินจื๋อข่ายมือเปล่าได้ ก็เลยคิดไว้ว่าให้ชาต้าหงกระป๋องนี้เป็นของขวัญ ให้กับเฉินจื๋อข่าย เพื่อให้อีกฝ่ายประทับใจ

เมื่อเข้าไปในป๋ายจินฮ่านกง อู๋ตงไห่เดินไปที่แผนกต้อนรับ บอกกับสาวพนักงานต้อนรับว่า: “สวัสดี รบกวนคุณช่วยติดต่อผู้จัดการทั่วไปเฉินหน่อย บอกว่าอู๋ตงไห่ จากตระกูลอู๋ ซูหางมาเยี่ยม!”

แผนกต้อนรับที่ป๋ายจินฮ่านกง ไม่ใช่พนักงานต้อนรับธรรมดาแน่นอน รู้จักบุคคลสำคัญในเจียงหนานมานานแล้ว ได้ยินมาว่าเป็นตระกูลหวู่ของซูหาง ให้ความสนใจทันที ยกโทรศัพท์ โทรหาบริษัทเฉินจื๋อข่ายโดยตรง

“ผู้จัดการทั่วไปเฉิน คุณอู๋ตงไห่ ตระกูลอู๋จากซูหาง อยากพบคุณ!”

————