ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5836
เย่เฉินยิ้มอย่างจนใจ เปิดแผนที่บนตัวควบคุมส่วนกลาง ชี้ไปยังตำแหน่งของทั้งสองคน รวมทั้งตำแหน่งเมืองเล็กๆที่อู๋เฟยเยี่ยนปรากฏตัวอีกครั้ง กล่าวกับหลินหว่านเอ๋อร์: “ตอนนี้รู้เพียงแค่ว่าอู๋เฟยเยี่ยนลงไปจากที่ตรงนี้ จากนั้นก็ปรากฏตัวจากเมืองเล็กๆ แต่สถานที่จริงที่อู๋เฟยเยี่ยนไปไม่สามารถมั่นใจได้ ถ้าหากสถานที่ที่เธอไปห่างจากปลายทางทั้งสองนี้ค่อนข้างใกล้ นั่นก็ถือว่ายังพอได้ ถ้าหากค่อนข้างไกล ถ้าอย่างนั้นเส้นทางของเธอเป็นไปได้มากว่าจะเป็นมุมแหลมที่ด้านยาวมากแห่งหนึ่ง ขอบเขตที่ต้องค้นหาก็จะกลายเป็นค่อนข้างกว้างมาก ถ้าคุณอยากจะลงไปกับผมจริงๆ ผมกลัวว่าคุณทนไม่ไหว”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างมุ่งมั่น: “ข้าน้อยจะไป! เพียงแต่อาจจะต้องลำบากคุณชายช่วยดูแลข้าน้อยหน่อย โอนอ่อนให้ข้าน้อยสักหน่อย แต่ข้าน้อยยังคงอยากจะไปด้วยกันกับคุณชาย……”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์เม้มปาก กล่าวเสียงเบา: “ข้าน้อยกลัวว่าถ้าเกิดผู้เฒ่าซือกงเขายังมีชีวิตอยู่ คุณชายบุ่มบ่ามเข้าไปรบกวนการฝึกสมาธิของเขา จะก่อให้เกิดหายนะขึ้นได้ ถึงแม้ข้าน้อยจะไม่เคยเจอซือกง แต่ถ้าหากเจอหน้าแล้วจริงๆ ข้าน้อยยังสามารถใช้ความสัมพันธ์ของท่านพ่อเพื่อเข้าใกล้กับเขาได้……”

เย่เฉินครุ่นคิดครู่หนึ่ง จ้องมองเธอกล่าวถาม: “คุณคิดว่าเมิ่งฉางเชิงยังมีชีวิตอยู่?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า: “เดิมที ข้าน้อยเพียงแค่คิดว่า ซือกงยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่มีความเป็นได้เล็กน้อย ความเป็นไปได้ในการมีชีวิตอยู่หับถึงแก่กรรม น่าจะประมาณสิบเปอร์เซ็นต์มากสุดถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยน้ำเสียงค่อนข้างจริงจัง: “แต่ตอนนี้ข้าน้อยคิดว่า ความเป็นไปได้ที่ซือกงมีชีวิตอยู่กับถึงแก่กรรม มีอยู่ประมาณเจ็ดสิบ จนถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์”

เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ: “ทำไมตอนนี้คุณจึงเชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าว: “เนื่องจากข้าน้อยได้ดูวิดีโอกล้องวงจรปิดทั้งหมดของสนามบิน จ้องมองอู๋เฟยเยี่ยนไปถึงสนามบิน ผ่านเครื่องตรวจสแกนโลหะแต่ละจุด จากนั้นมองดูเธอรอเครื่องบิน ขึ้นเครื่อง อู๋เฟยเยี่ยนในกระจก ท่าทางลุกลี้ลุกลนตลอดเวลา มองออกว่าในใจของเธอต้องหวาดกลัวมากแน่นอน ในความรู้สึกของข้าน้อย บนโลกใบนี้สิ่งที่สามารถทำให้อู๋เฟยเยี่ยนหวาดกลัวได้เช่นนี้ นอกจากซือกงแล้ว น่าจะไม่มีใครอีกแล้ว”

เย่เฉินขมวดคิ้ว เอ่ยปากกล่าว: “ถึงแม้ว่าอู๋เฟยเยี่ยนจะไปอย่างสภาพที่จนตรอกมาก แต่อย่างน้อยก็นับว่ารอดตัวไปได้ หากเมิ่งฉางเชิงยังมีชีวิตอยู่ ครั้งนี้อู๋เฟยเยี่ยนมาหาถึงที่ เมิ่งฉางเชิงจะให้เธอรอดตัวออกไปได้ยังไง?”

พูดไป เย่เฉินกล่าวอีกว่า: “อีกทั้ง ไม่ว่าจะมาจากคุณที่นี่ หรือว่าจากคนรุ่นหลังของลูกศิษย์ในนามคนแรกคนนั้นของเมิ่งฉางเชิง ล้วนยืนยันได้แล้วว่าชีวประวัติของเขา เขาเกิดในปีค.ศ.664 ถึงแก่กรรมในปี1663 เป็นระยะเวลาหนึ่งพันปีพอดี”

“ถ้าหากตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ นั่นไม่ใช่หมายความว่า เขาได้ตามหาวิธีที่ทำให้อายุขัยเกินหนึ่งพันปีจนเจอเมื่อสามร้อยกว่าปีก่อนแล้วเหรอ?”

“ถ้าหากเป็นแบบนั้น พละกำลังของเขาในตอนนี้เกรงว่าจะบรรลุความสำเร็จระดับสูงสุด ไร้คนเทียบได้ อู๋เฟยเยี่ยนด้อยกว่าเขามากขนาดนี้ ล้วนสามารถสร้างกลุ่มองค์กรพั่วชิงขนาดใหญ่ได้แล้ว เขาจะยินยอมซ่อนตัวอยู่ในภูเขาแสนลี้ได้ยังไง?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยใบหน้ากังวล: “สิ่งเหล่านี้ที่คุณชายพูด ข้าน้อยเองก็คิดไม่ตก ในนี้มีเรื่องราวมากมาย ที่ข้าน้อยล้วนคิดไม่ตก ดังนั้นข้าน้อยถึงได้เป็นกังวล”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์นึกอะไรบางอย่างออก มองไปทางเย่เฉิน กล่าวอย่างตื่นเต้น: “คุณชายลองดูอย่างมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ เมื่อสามร้อยกว่าปีก่อน ข้าน้อยเห็นเธอล้มเหลวในการพ้นบาปที่ริมสระสวรรค์ด้วยตาตนเอง สามร้อยกว่าปีมานี้ ข้าน้อยคิดอย่างมุ่งมั่นมาโดยตลอดว่าเธอได้ดับสลายไปแล้ว แต่ใครจะคิดว่า เธอยังสามารถทิ้งแสงแห่งชีวิตของตนเองเอาไว้ได้ หลังจากผ่านไปสามร้อยกว่าปีจะหาโอกาสกลับมาเกิดใหม่ได้?”

สีหน้าของเย่เฉินเคร่งขรึมไป กล่าวถามอย่างประหลาดใจ: “ความหมายของคุณคือ มีความเป็นไปได้ว่าเมิ่งฉางเชิงก็สามารถตามหาโอกาสแบบนี้ได้เช่นกัน?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างจริงจัง: “ข้าน้อยไม่กล้ายืนยัน แต่ข้าน้อยคิดว่า ในเมื่อมารดาแห่งชาผูเอ่อร์สามารถทำได้ ถ้าอย่างนั้นบางทีซือกงก็อาจจะทำได้เช่นกัน คุณชายอย่าได้ประเมินความปรารถนาในการมีชีวิตรอดของผู้คนต่ำไป คนยิ่งแก่ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ยิ่งมาก คนที่มีชีวิตอยู่มาแล้วหนึ่งพันปีคนหนึ่ง ความปรารถนาที่จะมีชีวิตจะต้องเป็นสิ่งที่ตนทั่วไปไม่สามารถจินตนาการได้ เพื่อสามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ ไม่รู้ว่าเขาได้จ่ายราคาความพยายามแบบไหนออกไป……”