ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5843
หลินหว่านเอ๋อร์พอจะเดาความหมายในคำพูดของแม่ชีเฒ่าออกแล้ว ดังนั้นเธอจึงเอ่ยปากกล่าวถาม: “ซือไท่หมายความว่า ผู้เฒ่าซือกงจะสามารถเกิดใหม่ได้หรือไม่นั้น ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับคุณชายเย่?”

แม่ชีเฒ่ากล่าวอย่างเบ่งรับเบ่งสู้: “แม่ชีได้พูดมากเกินไปแล้ว ปัญหาบางอย่าง ขอให้คุณหลินได้โปรดทำความเข้าใจด้วยตนเอง เพียงแต่ เรื่องราวทั้งหมดนี้อย่าได้ให้คุณเย่ทราบอย่างเด็ดขาด”

หลินหว่านเอ๋อร์เห็นว่าเธอไม่ยอมพูดมาก จึงรีบกล่าวถาม: “ไม่ทราบว่าซือไท่ยังมีเรื่องอื่นที่จะกำชับอีกหรือไม่?”

“ไม่มีแล้ว”แม่ชีเฒ่าพนมมือทั้งสองข้าง กล่าวอย่างนอบน้อม: “ได้ยินชื่อเสียงที่โด่งดังของคุณหลินมานาน วันนี้ได้เจอ ก็นับว่าแม่ชีได้สมความปรารถนาแล้ว คุณเย่ในเวลานี้ยังรออยู่ที่เชิงเขา ยังไงคุณหลินก็รีบลงเขาไป เกลี้ยกล่อมให้เขากลับไปที่เมืองจินหลิงเถอะ”

หลินหว่านเอ๋อร์เห็นว่าแม่ชีเฒ่าอยากจะส่งแขก แต่ยังคงมีความไม่ค่อยทอดใจเท่าไหร่ รีบถามขึ้นอีกว่า: “ซือไท่ ต่อจากนี้ไปคุณชายเย่จะต้องทำอย่างไรต่อไป? ถ้าหากวันนี้เดินทางต่อไปข้างหน้าไม่ได้ ฉันกลัวว่าคุณชายเย่จะตกอยู่ในความทุกข์ยาก เส้นทางที่คุณชายเย่จะถอยหลังกลับควรจะเดินไปทางไหน ซือไท่ได้โปรดชี้แนะ!”

แม่ชีเฒ่าสีหน้ากลายเป็นค่อนข้างลำบากใจขึ้นมาทันที ลังเลอยู่นาน ถึงเอ่ยปากกล่าว: “คุณหลินโปรดกำชับคุณเย่ พยายามหาโอกาสเปิดจุดหนีว๋านโดยเร็วที่สุด มีเพียงแค่เปิดจุดหนีว๋านเท่านั้น ถึงจะสามารถพอสู้กับอู๋เฟยเยี่ยนได้”

หลินหว่านเอ๋อร์คาดเดาตัวตนของแม่ชีเฒ่าไม่ออกมากกว่าเดิมแล้ว เธอไม่เข้าใจจริงๆว่า เย่เฉินทำตัวเรียบง่ายเช่นนี้ ปิดบังตัวตนของตนเองขนาดนี้แล้ว ทำไมเหมือนกับว่าแม่ชีเฒ่าท่านนี้ถึงได้รู้อย่างทะลุปรุโปร่ง แม้กระทั่งเย่เฉินยังไม่ได้เปิดจุดหนีว๋านก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

หลินหว่านเอ๋อร์ยังอยากจะถามคำถามบางอย่างกับเธออีก แต่แม่ชีเฒ่าในเวลานี้ได้เปิดประตูใหญ่ของวิหารหลักออกแล้ว ตะโกนบอกด้านนอก: “จิ้งเฉิน ส่งแขก”

แม่ชีอายุน้อยที่พาหลินหว่านเอ๋อร์มาที่นี่เมื่อครู่นี้เดินออกมาจากวิหารด้านข้าง กล่าวกับหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยความนอบน้อม: “คุณหลินเชิญตามฉันออกมาเถอะ”

หลินหว่านเอ๋อร์จำใจ ทำได้แค่เพียงพยักหน้า จ้องมองแม่ชีเฒ่าคนนั้น เอ่ยปากกล่าว: “ฉันขอบคุณซือไท่สำหรับคำชี้แนะ”

แม่ชีเฒ่าพยักหน้าเล็กน้อยยิ้ม กล่าว: “อมิตาพุทธ คุณหลินรักษาตัวเองด้วย!”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอำลากับแม่ชีเฒ่า เดินตามแม่ชีอายุน้อยออกไปที่ประตูใหญ่ของอารามชิงจ้าว

แม่ชีอายุน้อยที่มีชื่อว่าจิ้งเฉินคนนั้นเอ่ยปากกล่าว: “คุณหลินเดินลงจากเขาตามทางเดิม ฉันจะไม่ส่งคุณลงไปแล้ว”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้ากล่าว: “อาจารย์น้อยช้าก่อน”

จิ้งเฉินโค้งตัวทำความเคารพหลินหว่านเอ๋อร์ จากนั้นก็ค่อยๆปิดประตูใหญ่ลงช้าๆ

หลินหว่านเอ๋อร์มองไปยังเย่เฉินที่มีขนาดเท่าเม็ดข้าวที่อยู่ด้านล่างเชิงเขาไกลๆ โบกมือให้เขา เห็นว่าเย่เฉินดูเหมือนจะโบกมือให้ตนเองเช่นกัน เธอจึงรีบสาวเท้าเดิน ลงไปเขาไปอย่างรีบร้อน

……

ด้านล่างภูเขา เย่เฉินได้รออยู่ที่นี่นานแล้ว

เมื่อเห็นหลินหว่านเอ๋อร์เดินลงมา เขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามเก้า ถามอย่างเป็นห่วง: “คุณหลิน แม่ชีคนนั้นมีแผนการอะไรกันแน่? เจ้าอาวาสของพวกเธอตามหาคุณทำไม?”

หลินหว่านเอ๋อร์เม้มปาก เอ่ยปากกล่าว: “คุณชาย เจ้าอาวาสของพวกเธอเตือนพวกเราว่าหนทางข้างหน้ามีอันตราย อยากจะให้พวกเรากลับไป”

สีหน้าของเย่เฉินประหลาดใจไม่น้อย เอ่ยปากกล่าวถาม: “เธอรู้ว่าพวกเราจะไปที่ไหน?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆ กล่าวอธิบาย: “ข้าน้อยเห็นว่าซือไท่เฒ่าคนนั้นไม่ได้เป็นคนเลว คิดว่าหนทางข้างหน้าจะต้องมีอันตรายที่พวกเราคาดไม่ถึง……”

พูดไป ดวงตาทั้งสองข้างของเธอจ้องมองเย่เฉิน กล่าวขอร้อง: “คุณชาย พวกเราอย่าเดินหน้าต่อไปเลย กลับเมืองจินหลิงดีไหม?”

“กลับเมืองจินหลิง?”เย่เฉินขมวดหว่างคิ้ว กล่าวอย่างจริงจัง: “พวกเราห่างจากสถานที่บำเพ็ญตนของเมิ่งฉางเชิงในตอนนั้น อาจจะเหลืออีกแค่ไม่กี่สิบลี้แล้ว ตอนนั้นเป็นไปได้มากว่าพ่อกับแม่ของผมจะเคยมาที่นี่ อีกทั้งได้นำจากในสิ่งของที่เขาทิ้งเอาไว้ ถ้าหากผมเดินทางต่อไปในไม่กี่สิบลี้นี้สำเร็จ ไม่แน่ว่าอาจจะเข้าใจถึงรายละเอียดก่อนที่พวกเขาจะตาย จะล้มเลิกกลางคันได้ยังไง……”