

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5855

ในใจเย่เฉิน การเปิดจุดหนีว๋านเป็นเรื่องเร่งด่วนที่เขาในตอนนี้จำเป็นต้องรีบจัดการ

ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าตกลงภัยพิบัติใหญ่หลวงที่ซ่อนอยู่ในภูเขาแสนลี้คืออะไรกันแน่ แค่อู๋เฟยเยี่ยนคนเดียวก็ทำให้เขารู้สึกจนตรอกแล้ว

ตอนนี้ถึงแม้อู๋เฟยเยี่ยนจะถอยกลับชั่วคราว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าต่อไปเธอจะหวนกลับคืนมาอีก

มิหนำซ้ำเธอเป็นศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้าดินเดียวกันกับตน ต่อให้อนาคตเธอจะไม่มาหัวเซี่ยอีก ตัวเองก็ต้องไปตามล้างแค้นกับเธอ ดังนั้นตนจึงจำเป็นต้องรีบแสวงหาโอกาสให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แล้วเปิดจุดหนีว๋านออก

ดังนั้นเขาจึงเอ่ยปากพูดหลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า: “คอยฉันจัดแจงเรื่องราวในจินหลิงเสร็จสรรพ ก็จะหาโอกาสออกไปหาประสบการณ์ เที่ยวชมโลกกว้างให้มากกว่านี้”

หลินหว่านเอ๋อร์ถาม: “คุณชายมีทิศทางคร่าว ๆ ไหมคะ?”

เย่เฉินส่ายหน้า: “ในเมื่อเป็นการแสวงหาโอกาส เมื่อพูดตามหลักแล้วควรปล่อยให้มันเป็นไปตามฟ้าลิขิต อยากไปไหนก็ไป”

พอพูดจบ เย่เฉินก็อดพูดอย่างทอดถอนใจไม่ได้: “แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งไม่รู้ว่าควรเริ่มลงมือยังไง ยังไงซะฉันก็มีครอบครัวมีธุรกิจ ในจินหลิงก็มีลูกน้องผู้ติดตามอยู่ไม่น้อย ไม่มีทางวางมือจากทุกอย่างแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย แบบแผนเพียงหนึ่งเดียวที่สมเหตุสมผลและทำได้ก็คือทุก ๆ ครั้งจะเดินทางไปสถานที่เดียวเท่านั้น จากนั้นค่อยกลับจินหลิง เพื่อเตรียมการสำหรับการเดินทางครั้งต่อไป”

หลินหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างถอดถอนใจ: “แต่ทว่าดวงชะตาเกิดของคุณชายสูงเกินไป บ่าวก็ไม่สามารถดูดวงให้คุณชายได้เช่นกัน คุณชายจึงต้องตัดสินใจทุกอย่างด้วยตนเองแล้วล่ะค่ะ”

เย่เฉินลูบสร้อยข้อมือลูกปัดที่อยู่ในมือ จู่ ๆ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันอยากกลับเย่นจิงเที่ยวหนึ่งก่อน!”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามเขา: “คุณชายวางแผนที่จะไปแสวงหาโอกาสในเย่นจิงหรือ?”

“ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก”เย่เฉินอธิบาย: “เมื่อปีนั้นพ่อแม่ฉันพาฉันออกมาจากเย่นจิงอย่างเร่งรีบ มีของใช้ส่วนตัวจำนวนมากที่ไม่ทันได้เอาติดตัวมาด้วย ฉันอยากกลับไปจัดของของพ่อแม่ฉันที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลเย่สักหน่อย ดูซิว่าเมื่อปีนั้นพวกท่านเคยเดินทางไปสถานที่ใดบ้าง หากมีสถานที่ที่ฉันไม่เคยไป ฉันก็จะลองไปเยือนดู”

เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็อดพูดอย่างทอดถอนใจไม่ได้: “จู่ ๆ ก็พูดถึงเรื่องการแสวงหาโอกาส ฉันจึงมึนตึ๊บไปเลย แต่หลังจากเจอครอบครัวคุณตาแล้วถึงจะรู้ว่าที่แท้พ่อแม่ฉันก็มีความเกี่ยวข้องกับตำราเก้าเสวียนเทียนตั้งนานแล้วนี่นา หากสามารถเดินตามเส้นทางที่พ่อแม่เคยเดิน บางทีวิญญาณของพวกท่านที่อยู่บนสรวงสวรรค์ก็อาจจะบอกใบ้อะไรฉันได้เล็กน้อย”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเห็นด้วย: “เมื่อปีนั้นท่านพ่อและท่านแม่ของคุณชายต้องมีประสบการณ์ที่เป็นตำนานอย่างยิ่งแน่นอน หากเดินตามรอยเท้าพวกท่าน ต้องได้ดอกผลอย่างแน่นอน”

เย่เฉินพูด: “หลังจากเกิดเรื่องกับพ่อแม่ ฉันก็ไม่เคยกลับคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลเย่มาเกือบ 20 ปีแล้ว ต่อมาตอนงานไหว้บรรพบุรุษ ถึงฉันจะกลับตระกูลเย่ แต่เวลาในครั้งนั้นเร่งรีบ บวกกับสำนักว่านหลงบุกฆ่ามาถึงที่ ฉันก็ไม่มีโอกาสได้กลับไปจัดของใช้ของพ่อแม่ที่คฤหาสน์หลังเก่าเลย ตอนนั้นฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าพ่อแม่ฉันจะมีความเกี่ยวข้องกับตำราเก้าเสวียนเทียน ดูจากตอนนี้ เรื่องทั้งหมดทั้งมวลนี้อาจจะเริ่มมาจากพวกท่าน บางทีถ้าเกิดฉันกลับไปอาจได้รับดอกผลบางอย่างก็เป็นได้”

เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตระกูลเย่พักอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังเก่าที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงกับเขตพระนครมาโดยตลอด

นั่นคือเรือนสี่ประสานที่มีปริมาตรพื้นที่กว้างใหญ่มาก แม้นจะซ่อนอยู่ท่ามกลางเมืองที่วุ่นวาย แต่กลับมีความสงบที่เป็นเอกลักษณ์

พฤหัสบดีหลังเก่าของตระกูลกู้ที่คบค้าสมาคมกับตระกูลเย่มาหลายชั่วอายุคน ก็อยู่ไม่ไกลจากเขตพระนครเช่นกัน ตอนเย่เฉินยังเด็ก เนื่องจากทั้งสองตระกูลอยู่ค่อนข้างใกล้กัน จึงไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยครั้ง

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็รู้สึกว่าการตัดสินใจของเย่เฉินมีหลักการมาก ๆ เขาในตอนนี้ไม่รู้ว่าควรเริ่มเดินตั้งแต่จุดไหน บางทีวิญญาณของพ่อแม่ที่อยู่บนสรวงสวรรค์อาจจะชี้แนะให้เขาได้

รำลึกถึงคฤหาสน์หลังเก่าที่เคยอยู่อาศัยครั้นยังเป็นเด็ก เย่เฉินก็รู้สึกคิดถึงมาก ๆ จึงพูดกับหลินหว่านเอ๋อร์อย่างตื่นเต้นดีใจเล็กน้อยว่า: “เดี๋ยวฉันจะให้กัปตันส่งเธอกลับจินหลิงก่อน แล้วฉันจะบินตรงไปที่เย่นจิง!”

หลินหว่านเอ๋อร์รีบพูด: “หากคุณชายรีบละก็ สามารถให้กัปตันเปลี่ยนแปลงเส้นทางการบินโดยตรงเลย บินตรงไปที่เย่นจิงได้เลยค่ะ”

หลังจากพูดจบ เธอก็รีบพูดเสริมขึ้นมาอีกว่า: “หากคุณชายไม่สะดวกที่จะนอนกับบ่าว หลังจากไปถึงเย่นจิงบ่าวสามารถย้อนกลับมายังจินหลิงด้วยตนเองได้ค่ะ กิจธุระของคุณชายสำคัญกว่า อย่าไปเสียเวลาที่จินหลิงอีกเลยค่ะ”

เย่เฉินถามเธอ: “คุณหลินรีบกลับจินหลิงหรือ?”