เย่เฉินกับเซียวชูหรันอยู่ในรถ ห่างจากพวกเขาระยะหนึ่ง เลยได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขาคุยกันว่าอะไร

แต่ดูท่าทางก็พอเดาออกว่า หานเหม่ยฉิงคงให้พอลลูกชายช่วยหาของขวัญตอบแทนเซียวฉางควน

พอเห็นทั้งคู่แลกของขวัญกันเสร็จ เซียวชูหรันยิ่งเซ็งจัดบ่นว่า “คุณดูพ่อกับคุณน้าหานนั่นสิ เหมือนเพื่อนธรรมดาที่ไหนกัน คู่รักวัยชราที่กำลังมีความรักชัดๆ!”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ

เขามองออกนานแล้วว่า ระหว่างทั้งสองคนยังหลงเหลือความรักที่มีให้กันอย่างมากอยู่ แถมหานเหม่ยฉิงยังตั้งชื่อจีนให้พอลซึ่งเป็นลูกชายว่าหานมู่ควนเห็นได้เลยว่า ในใจเธอยังไม่ลืมเซียวฉางควน

สำหรับเซียวฉางควนยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย หลายปีมานี้โดนหม่าหลันกดขี่ ในใจเขาไม่รู้จะคิดถึงและปรารถนาหานเหม่ยฉิงมากแค่ไหน

ถ้าตอนแรกที่หม่าหลันขโมยบัตรเครดิตตน ตนจับหล่อนขังคุกยาวไปเลย ป่านนี้เซียวฉางควนคงกลับไปคืนดีกับหานเหม่ยฉิงเรียบร้อยแล้วแน่ๆ

ตอนนี้เซียวชูหรันเริ่มทนดูไม่ไหว บอกเย่เฉินว่า “คุณกดแตรสองทีเตือนพ่อหน่อยสิ ไม่งั้นเขาคงคุยต่ออีกครึ่งชม.แน่”

เย่เฉินพยักหน้า กดแตรสองที เซียวฉางควนหันมามอง จำได้ว่าเป็นรถเซียวชูหรัน ก็คิดว่าเย่เฉินมารับตนแล้ว โบกมือให้รถด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็บอกหานเหม่ยฉิงอย่างออดอ้อนว่า “ไอ้หยาเหม่ยฉิง ลูกเขยผมมารับแล้ว ผมกลับก่อนนะ”

หานเหม่ยฉิงยิ้มน้อยๆ บอกอย่างอ่อนโยนว่า “ถึงบ้านแล้วบอกฉันหน่อยนะ ฉันจะได้ไม่เป็นห่วง”

“ได้เลย” เซียวฉางควนยิ้มอย่างอารมณ์ดี

เซียวชูหรันอาศัยตอนเซียวฉางควนหันไปคุยกับหานเหม่ยฉิง บอกเย่เฉินว่า “พ่อฉันน่าจะไม่รู้ว่าฉันมาด้วย ฉันไปนั่งด้านหลังนะ”

ระหว่างพูด เธอรีบเปิดประตูรถ แล้วผลุบตัวขึ้นไปนั่งด้านหลัง

เธอรู้ดีถึงนิสัยเซียวฉางควนตอนนั่งรถ เขาชอบนั่งหน้าที่สุด ดังนั้นขอแค่ที่นั่งด้านหน้าไม่มีคนนั่ง เขาจะขึ้นมานั่งทันที

และการที่เธอซ่อนตัวอยู่ที่นั่งด้านหลัง ก็เพราะรู้สึกว่าเซียวฉางควนดื่มมานิดหน่อย อีกเดี๋ยวไม่น่าจะสังเกตที่นั่งด้านหลัง พอเห็นเย่เฉินขับรถมา เขาต้องเปิดประตูรถขึ้นมานั่งที่นั่งด้านหน้าทันทีแน่

เป็นไปอย่างที่คิด

เซียวฉางควนทักทายหานเหม่ยฉิงรวมถึงคนอื่น จากนั้นวิ่งมาถึงหน้ารถ เปิดประตูขึ้นไปนั่งที่นั่งด้านหน้าทันที ขึ้นมานั่งไปก็พึมพำร้องเพลงไป “ฉันยิ้มอย่างมีความสุข ฉันยิ้มอย่างมีความสุข …” ร้องจบหันไปยิ้มใส่เย่เฉินพลางว่า “ลูกเขย ลำบากลูกมารับพ่อแล้วนะ”

เย่เฉินบอก “พ่อ เกรงใจผมทำไมเนี่ย?”

“ก็จริงนะ!” เซียวฉางควนตบบ่าเย่เฉิน พูดอย่างขอบคุณว่า “วันนี้ขอบคุณลูกมากนะที่เตรียมชุดสกินแคร์ชุดนั้นให้พ่อ คุณน้าหานของลูกน่ะชอบมาก! ไอ้หยา! นี่เป็นของขวัญราคาแพงที่สุดที่พ่อให้เธอในชีวิตนี้เลยนะ”

ระหว่างพูด เซียวฉางควนอดทอดถอนใจไม่ได้ “เฮ้อ…พ่อน่ะติดค้างคุณน้าหานของลูกมากเกินไปแล้ว…”

เย่เฉินได้ยินเขาพูดถึงหานเหม่ยฉิงขึ้นมา และยังบ่นไม่หยุดด้วย แต่เขาอาจจะไม่รู้ว่า เซียวชูหรันลูกสาวเขานั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังนี่เองนะ!

พอพูดถึงตรงนี้ เขารีบส่งสายตาให้เซียวฉางควน เป็นเชิงเตือนว่าด้านหลังมีคน

เซียวฉางควนดื่มมาพอประมาณ มีหรือจะรู้เรื่อง เขาเร่งเย่เฉินให้ออกรถ พลางวางถุงของขวัญในมือลงบนตัก ยิ้มร่าบอก “คุณน้าหานของลูกน่ะแอบให้พอลซื้อของขวัญมาให้พ่อ ดูสิ อันนี้ไง ขับนิ่มๆหน่อยนะ พ่อจะแกะดูว่าข้างในเป็นอะไร”

เย่เฉินแอบเซ็ง ได้แต่ตอบรับ “ครับพ่อ ผมจะพยายามขับนิ่งๆ แต่พ่อระวังหน่อยละกัน!”

ระหว่างพูดคำนี้ เย่เฉินยังแอบส่งสายตาเตือนเขาไปทางด้านหลัง

เซียวฉางควรไหนเลยจะรู้ว่าเย่เฉินหมายความว่ายังไง เขาแกะของขวัญไปพลาง พูดอย่างจริงจังขึ้นมาว่า “นี่เป็นของขวัญที่คุณน้าหานของลูกให้พ่อมา พ่อต้องระวังอยู่แล้วสิ ทำของตัวเองพัง ก็จะทำอันนี้พังไม่ได้!”