บทที่ 2506

ขณะพูด เฮ่อหย่วนเจียงก็ถอนหายใจและพูดว่า:”อันที่จริงเมื่อมิเงินถึงระดับหนึ่งแล้ว เงินสำหรับฉันมั่นก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สภาพ
ชีวิตของฉัน ตั้งแต่ตอนที่ฉันได้เงินปีละห้าแสนดอลลาร์มันก็คงที่แล้ว จนถึงฉันได้รับเงินปีละสิบล้ำนดอลลาร์ สภาพชีวิตของฉันก้ไม่ได้ต่างจาก
ตอนที่ฉันได้เงินปีละห้าแสนดอลลาร์เลย

“ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่คนที่มีฐานะร่ำรวย แต่ฉันทำงานมาตั้งหลายปี ฉันก็มีเงินเก็บหลายสิบล้นตอลลาร์ และบวกกับฉันลงทุนหุ้นด้วย ในมือ
ของฉันยังมีหุ้นบางส่วนของบริษัทแอปเปีล และบริษัทเทสลาอยู่ ถ้าขายหุ้นทั้งหมด จะมีมูลค่าสองถึงสามร้อยล้านตอลลาร์ ถึงแม้เงินจำนวนนี้จะ
เทียบกับตี้หากรุ๊ปของคุณเย่ไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่รู้จริงๆว่าจะใช้เงินพวกนี้เพื่อซื้ออะไร”

“บ้านที่ฉันพักอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้แพงนัก ราคาของมันน่าจะมีมูลค่าหนึ่งล้นดอลลาร์ บ้านที่มีราคาแพงฉันก็ซื้อไหว แต่ฉันแค่รู้สึกว่าถ้าซื้อ
บ้านแพงๆจะยุ่งยาก และมันก็ไม่มีความจำาเป็นขนาดนั้น”

“รถยนต์ที่ฉันขับก็คือเทสลา เป็นรถยนต์รุ่นที่ธรรมดาที่สุดของรุ่นนั้น มันประหยัดคุ้มค่าและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม เงินทั้งหมดที่ลงทุน
ไป ถ้าคิดเป็นเงินดอลลาร์ก็ประมาณหกหมื่นดอลลาร์”

“ส่วนค่าใช้จ่ายทุกเดือนของฉัน ฉันใช้งินแค่หลายพันดอลลาร์ก็พอแล้ว และเงินที่ใช้จ่ายตรงนี้ แค่เงินเดือนตอนนี้ของฉันก็เพียงพอแล้ว
สำหรับเงินที่เหลือ ฉันก็ออมเงินเข้าไปในบัญชี ทำให้เงินสูญเสียการเคลื่อนไหว ถึงฉันจะหาเงินได้มากกว่นี้ ในอนาคตก็คงต้องบริจาคให้การ
กุศลทั้งหมด ดังนั้น สำหรับฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองตั้งใจสอนหนังสืออยู่ตรงนี้จะดีกว่า”

เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจ:”คุณไม่คิดจะทิ้งเงินก้อนใหญ่ไว้ให้ลูกหลานบางเหรอ?

เฮ่อหยวนเจียงพูดด้วยรอยยิ้ม:”เรื่องนี้ฉันไม่เคยคิดเลย ลูกสาวของฉันอายุพอๆกับคุณ เธอมีชีวิตเหมือนๆกับฉัน เธอหาเงินเก่งมากๆ แต่
เธอไม่รู้จักวิธีการใช้เงิน และเธอก็ไม่มีแรงจูงใจในการใช้เงิน”

เมื่อเย่เฉินได้ยินเรื่องพวกนี้ เขารู้สึกลำบากใจมากๆ

ห็นได้อย่างชัดเจนว่าเฮ่อหย่วนเจียงไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน เขาอยากจะสอนหนังสือและพัฒนาคนรุ่นใหม่ เมื่อเป็นเช่นนี้ ตัวเองจะเอาอะไร
ไปดึงดูดเขา ทำให้เขายอมมาทำงานให้กับตัวเอง?

เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก็คิดไม่ออกจริงๆว่าจะมีวิธีไหน

แต่บนผนั่งในห้องทำงานของเฮ่อหย่วนเจียงมีภาพวาดขาวดำ ตึงดูดความสนใจของเขาทันที

แต่ภาพวาดนั้นเป็นกาพวาดง่ายๆที่เป็นรูปทรงต้นไม้ เมื่อมองดูแรกๆแล้วไม่ได้มีความพิเศษอะไร และคนส่วนมากก็ไม่สามารถบอกชนิด
ของต้นไม้นี้ได้จากการมองภาพวาด

แต่เย่เฉินยังคงมองภาพวาดนี้ และพูดด้วยความสนใจ”ต็อกเตอร์เฮอ ภาพวาดนี้ เป็นฝีมือของคุณใช่ไหม?”

เฮ่อหย่วนเจียงถามด้วยความประหลาดใจ:”คุณรู้ได้ยังไง? เพราะฉันก็ไม่ได้ลงชื่อในภาพวาดนี้”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:”เพราะว่าฉันรู้จักต้นไม้ชนิดนี้”

“อ้อ?”เฮ่อหย่วนเจียงรีบถามเขาทันที:”ถ้าคุณรู้จักต้นไม่ชนิดนี้ คุณช่วยอธิบายต้นไม้ชนิดนี้หน่อย?”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม”ด๊อกเตอร์เฮ่อ ตันไม้ที่คุณวาดนั้ มันก็คือต้นเรดวูดของแคลิฟอร์เนียในอเมริกา”

เฮ่อหย่วนเจี่ยงอึ้งไปชั่ครู่ และในเวลานี้เย่เฉิก็พูดอีกว่า.”อันที่จริงภาพวาดของคุณ น่าจะมาจากโลโก้ของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด ถ้า
ฉันจำไม่ผิดละก็ ตรงกลางโลโก้ของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดน่าจะเป็นต้นเรดวูด”

เฮ่อหย่วนเจียงถามด้วยความดีใจ:”คุณเย่ จบจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดเหรอ?”