บทที่ 2552

ตอนนี้เย่เฉินลงสู่พื้นดินอย่างรวดเร็ว อัตราการดิ่งในหนึ่งวินาทีเกินห้าสิบเมตร

วาซิลที่อยู่บนเครื่องบิน จ้องตัวเลขที่ส่งกลับมาบนหน้าจอ เขาพูดด้วยสีหน้าซีดเฝือด “อัตราการดิ่งของคุณชายเย่เร็วเกินไป…และระยะ
ห่างของเขากับพื้นดินเหลือไม่ถึง 300 เมตร ซึ่งต่ำกว่าดจำกัดขั้นต่ำสำหรับการกระตุกร่ม กลัวว่าจะรอดยาก!”

เมื่อหานกวางเย่าได้ยิน เขาถึงกับสั่นไปทั้งตัว และพูดโพล่งออกมาว่า “รีบให้คุณขายกระตุกร่มเร็า!”

วาซิลตั้งสติได้ เขาพูดเสียงดังว่า “คุณชายเ รีบกระตุกร่มครับ!”

ระหว่างที่พูด เย์เฉินผ่านยอดเขาอย่างรวดเร็ว และลงตรงไหล่เขา

เขาไม่ได้กระตุกร่มทันที เพราะเขารู้ว่า ตอนที่เขาไม่กระตุกร่ม เป้าหมายเล็กมาก ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า

ยินกระตุกร่ม ร่มขนาดใหญ่จะถูกกางออก เมื่อเป็นเช่นนั้น เป้หมายจะใหญ่สิบเท่าหรือหลายสิบเท่าเลยทีเดียว

ดังนั้น เขาจำเป็นต้องดูระยะเวลากระตุกร่ม ยิ่งสั้นเท่าไรยิ่งดี!

นี่หมายความว่ เขาหวังว่าจะกระตุกรมในความสูงที่เหลือไม่มาก จากนั้นใช้เวลาเร็วที่สุดเพื่อลดความเร็วของการลงสู่ฟื้น สำหรับเขา
เป็นความสูงที่ปลอดภัยมากพอ และรีบลงสู่พื้นให้เร็ว หลังลงสู่ฟื้น ก็รีบเก็บร่ม แบบนี้โอกาสที่จะถูกจับได้จึงน้อยมาก

เมื่อเห็นว่าระยะห่างจากฟื้นเหลือประมาณ 200 เมตร วาซิลเห็นเย่เฉินยังคงดิ่งลงไป และเห็นว่าเขายังไม่กระตุกร่ม จึงพูดโพล่งออกมาว่า
“ซวยแล้ว…ความสูงระดับนี้ต้องเละแน่….

หานกวางเย่าได้ยินคำพูดของเขา ทำให้ตกใจจนตัวสั่น

เดิมทีเขาเตรียมที่จะโทรหคุณท่น เพื่อเรียมงินค่าไถ่ ในการช่วยเย่เฉินออกมา แต่ขาคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินกำลังจะตายเพราะการ
โดดร่ม

ถ้าตายขึ้นมาจริงๆ ตัวเองต้องหนีความผิดไม่พันแน่นอน!

ขณะที่ทั้งสองกำลังตกใจ จๆ เย่เฉินก็กระตุกรม

ร่มขนาดใหญ่ถูกปล่อยออกมาจากกระเป๋า ทำให้ตัวของเย่เฉิน ที่กำลังดิ่งลงอย่างรวดเร็ว ถูกดิ่งกลับไปด้วยแรงมหาศาล

กระตุกรมเพื่อลดความเร็า ในความเร็วขนาดนี้ คนทั่วไปถ้าไม่สลบ อย่างน้อยกระดูกก็คงหักจากแรงเฉื่อยมหาศาล

แต่เย่เฉินใช้ปราณทิพย์เติมเต็มกระดูกทั้งตั๋ว ทันใดนั้นเขาใช้แรงที่แขนทั้งสองข้าง ต้านทานแรงปฏิกิริยาอันมหาศาล

จากนั้น การดิ่งตัวลงของเขา จากที่เกิน 50 กว่าเมตรในหนึ่งวินาที ภายในระยะเวลาอันสั้น ลดลงเหลือแค่ประมาณ 20 เมตรในหนึ่งวินาที
แต่ว่า ความเร็วนี้ยังไม่ใช่ความเร็วที่ปลอดภัยสำหรับการกระโดดร่ม

คนทั่วไปกระโดดร่ม ความเร็วในการลง ต้องต่ำถึง 6 เมตรในหนึ่งวินา

แต่ตอนนี้ เย่เฉินอยู่ห่างจากพื้นดินไม่ถึง 50 เมตร

ถ้าลงสู่พื้นดินด้วยความเร็วนี้ ไม่ต่างจากการล้มลงไปเลย

แต่ยังดีที่ในช่วงที่เหลือ 50 เมตร ความเร็วการลงสู่พื้นดิน ลดลงเรื่อยๆ เพราะร่ม

จากนั้น เย่เฉินรวบรวมชิ่แท้ไปที่ขาทั้งสองข้าง ร่างกระแทกกับฟื้นด้วยความเร็วสิบกว่าเมตรต่อวินาที

วาซิลที่อยู่บนเครื่องบิน ไม่กล้าดูตัวเลขที่ส่งกลับมาบนหน้าจออีก เพราะเขารู้ดี 1-2 วินาทีหลังจากนี้ อัตราการเต้นของหัวใจเย่เฉินจะลด
ลงอย่างรวดเร็ว จนเป็นศูนย์

แต่ว่า เขาไม่คิดไม่ฝันว่า เมื่อเย่ฉินหยุดการดั่งลง อัตราการเต้นของหัวใจ เร็วกว่าเมื่อครู่เพียงสิบกว่าครั้งต่อวินาที

เขามีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ และถามทันที “คุณชายเย่ คุณ…คุณยังมีชีวิตอยู่ไหมครับ!”

ตอนนี้เย่เฉินเก็บร่มอย่างรวดเร็ว เขาเก็บร่มเข้าไปในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว พลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่ต้องห่วง ฉันถึงพื้นอย่าง
ปลอดภัย!”