บทที่ 2691
ตู้ห่ชิงและซูจือหยูกลับมารวมตัวกับครอบครัวของอีกครั้ง และในขณะเดียวกันที่อยู่ด้วยกัน เย่เฉินก็กลับบ้านตัวเองเช่นกัน
การเดินทางไปซีเรียนี้ใช้เวลาไม่นานนัก แม้ว่าเย่เฉินจะบินไปกลับหลายหมื่นกิโลเมตร และมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น แร่จริงๆ แล้วมันก็แค่
คืนเดียว

ดังนั้นเมื่อเขากลับบ้าน ภรรยาของเขาเซียวชูหรัน พ่อตาเซียวฉางควน และแม่ยายหม่าหลันรู้สึกประหลาดใจมาก
เซียวชูหร้นเพิ่งทานอาหารเย็นกับพ่อแม่ของเธอ เมื่อเห็นเย่เฉินกลับมา เธอก็รีบเข้าไปช่วยเขาถอดเสื้อคลุมและพูดด้วยความประหลาดใจ
ว่า”ที่รัก ทำไมครั้งนี้คุณออกไป แล้วกลับมาเร็วจัง?”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า”ครั้งนี้เรื่องมันค่อนข้างง่าย พอจัดการเสร็จก็กลับมาเลย”
เซียวชูหนรีบถามว่า:”แล้วคุณกินข้าวเย็นแล้วยัง? ฉันทำก๋วยเตี๋ยว อร่อยดีนะ ให้ฉันลวกเส้นให้คุณไหม?”
เย่เฉินถามอย่างสงสัย:”ชูหรัน ช่วงนี้คุณยุ่งไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้คุณถึงมีเวลาเหลือเฟือ แล้วทำอาหารเองล่ะ”
เซียวชูหรันยิ้มพูดว่า:”วันนี้ตอนบ่ายฉันไปประชุมที่ตี๋หากรุ๊ป แผนระยะแรกได้รับการอนุมัติอย่างสมบูรณ์จากการตรวจสอบของตี้เหากรุ๊ป
แล้ว ดังนั้นฉันจึงสามารถผ่อนคลายได้เล็กน้อย วันนี้เลยกลับบ้านเร็ว ตะไคร่กระเทียมในสวนผักของเราเติบโตได้ค่อนข้างดี เลยเก็บมานิดหน่อย
และทำหมูผัดดอกหอมและก๋วยเตี๋ยว”
พูดไป เธอก็รีบจับมือเย่เฉินไปที่ห้องอาหาร พูดไปเดินไป”รอบนี้คุณไปเร็วขนาดนี้ ไปกลับคงจะเหนื่อยแน่ๆ คุณนั่งลงก่อน ฉันจะไปต้ม
ก๋วยเตี๋ยวให้!”
เมื่อเห็นเซียวชูหรันห่วงใยตัวเองมาก เย่เฉินก็รู้สึกประทับใจในหัวใจ พยักหน้าเบา ๆ และยิ้มพูดว่า:”งั้นลำบากหน่อยนะที่รัก”
เซียวชูหรันยิ้มหวาน:”ลำบากตรงไหน ไม่ลำบากเลย”
เมื่อเข้าไปในห้องอาหาร พ่อตาเซียวชูหร้นและแม่ยายหม่าหลันเพิ่งกินข้าวเสร็จ เมื่อเห็นเย่เฉินเข้ามา เซียวชูหร้นก็พูดด้วยความดีใจ:”โอ้!
ลูกเขยของฉันกลับมาแล้ว ครั้งนี้ไปไหนมาเหรอ? ทำไมกลับมาเร็วจัง?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดกับตัวเองว่า:”แม้ว่าครั้งนี้จะไปไม่นาน แต่ระยะทางที่ฉันไปนั้นช่างแสนไกล การเดินทางไปซีเรียนั้น 6,000 กิโลเมตร
ซึ่งเทียบกับจินหลิงไปกลับประเทศญี่ปุ่นรอบครึ่ง”
แต่เขาไม่สามารถบอกพ่อตาว่าเขาไปซีเยอยู่แล้ว เขาจึงยิ้มพูดว่า:”ครั้งนี้ผมไปเมืองไห่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ใช้เวลาขับรถเพียงสามชั่วโมง
เท่านั้นเอง”
“เมืองไห่ “เซียวฉางควนถามอย่างสงสัย:”ถ้าอย่างนั้น ลูกค้าของนายครั้งนี้ก็คือหลี่ไข่หลาย รวยที่สุดในเมืองไห่เหรอ?”
เย่เฉินทำใช้ประโยชน์จากข้อดี และพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”พ่อเดาแม่นจริงๆ!”
เซียวฉางควนยิ้ม:”สมองของฉันเหล่าเซียวไม่ได้ขี้โม้นะ!”
หม่าหลันเบะปาก:”สมองของนายนี่นะ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง กินเท่าไหร่ก็ไม่รู้พอ ยังมีหน้ามาโม้อีกเหรอ?”
เซียวฉางควนโมโห และโพล่งออกมา:”นี่หม่าหลัน! ตอนนี้ฉันไม่ได้กวนเธอสินะ? เธอมายุ่งอะไรอีก?”
หม่าหลันพูดอย่างดูถูก”ทำไม? ฉันพูดความจริงมันผิดด้วยเหรอ? ในบ้านนี้ฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลยเหรอ?”
เย่เฉินรีบพูดว่า:” แม่ครับ พ่อครับ พวกคุณทั้งสองอย่าพอมีโอกาสก็เถียงกันสิ มันเสียความรู้สึกนะ”
หม่าหลันรีบพูดว่า:”เฮ้ๆ ลูกเขย ฉันขัดหน่อยนะ ฉันไม่รู้สึกกับเซียวฉางควนแล้ว ยังไงก็แยกกันอยู่แล้ว”
เซียวฉางควนเห็นด้วย:”โหย ในที่สุดเธอก็พูดภาษาคนบ้างแล้ว ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว ตอนนี้เราเป็นเพื่อนบ้านกันดีที่สุดแล้ว”
หม่าหลันตบโต๊ะทันที และตะโกนอย่างโกรธเคือง:”เซียวฉางควน ฉันยอมอ่อนให้แล้วนะ? ฉันพูดประโยคเดียว คุณมีสามประโยคที่รอพูดอยู่
เก่งขึ้นแล้วเหรอ?”
เย่เฉินรีบไกล่เกลี่ย”แเม่ อย่าโมโหเลย พ่อกำลังล้อเล่นกับแม่อยู่นะ”
พูดจบ เขาก็รีบมองไปที่เซียวฉางควน ขยิบตาและพูดว่า:”พ่อครับ พ่อเพิ่งกินข้าวเสร็จ ยังไงก็ไม่มีไรทำ ออกไปเดินเล่นหน่อยเถอะ ตอนนี้
อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว ออกไปเดินเล่นข้างนอก มันช่วยการย่อยได้ และฟิตร่างกายได้ด้วย สนุกจะตาย”
ความหมายของคำพูดของเย่เฉิน คือให้เซียวฉางควนไปหาหานเหม่ยฉิง
หานเหม่ยฉิงชอบไปวิ่งริมแม่น้ำไม่ใช่เหรอ? ให้เซียวฉางควนถือโอกาสใช้คำพูดของเขาไปหาหานเหม่ยฉิง
แต่เมื่อเซียวฉางควนได้ยินว่าไปวิ่งริมแม่น้ำ เขาก็รีบโบกมือแล้วพูดว่า:”ฉันไม่ไปหรอก…..ตอนนี้น่องของฉันยังบวมและเจ็บอยู่ ไม่มีสักครึ่ง
เดือนคงไม่ดีขึ้นแน่นอน!”