ดังนั้น ถ้าใครกล้าพูดต่อหน้าเขาว่าเขาสามารถสร้างแขนขาที่หักได้ขึ้นมาใหม่ได้ เขาจะด่าเขาอย่างรุนแรง

แต่ว่า มีเพียงเย่เฉินเท่านั้นที่ต่างกัน

คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของเย่เฉิน แม้ว่าเย่เฉินจะบอกว่าจะมีโอกาสในอนาคต แต่นางาฮิโกะ อิโตะก็รู้สึกว่าสิ่งนี้จะเป็นจริงอย่างแน่นอน!

ดังนั้น จะให้เขาไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร

ในเวลานี้เขามองไปที่เย่เฉิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา และพูดอย่างสั่นเทา:”คุณเย่ ถ้าคุณมีวิธีทำให้ผมฟื้นตัวเหมือนเมื่อก่อนได้จริงๆ ผมจะรับใช้คุณไปตลอดชีวิต และจะทำตามคำสั่งของคุณคนเดียว!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย:”ผมจะทำให้ดีที่สุด ไม่ว่ายังไงเงินจำนวน 4.5 พันล้านดอลลาร์นั้นก็ไม่ได้เอาฟรีๆ ขอแค่คุณอิโตะไม่โทษผมก็พอ”

พอนางาฮิโกะ อิโตะได้ยิน ก็หัวเราะเสียงดังและพูดว่า:”ตอนนั้นผมเคยแค้นคุณเย่ เพราะเงินจำนวน 4.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเงินนี้ใช้ไปคุ้มค่าจริงๆ!”

แต่ว่าเขารู้สึกไม่มั่นใจตัวเองเล็กน้อย และมักจะรู้สึกว่าเรื่องดีๆแบบนี้ กลัวว่ามันจะไม่ถึงเขา

แต่นางาฮิโกะ อิโตะในใจคิดถึงลูกน้องที่จริงใจของเขาอยู่ตลอด และถามเย่เฉินว่า:”คุณเย่ ถ้าต่อไปคุณมีทางออกจริงๆ ให้โอกาสทานากะสักครั้งได้ไหม? ถ้าคุณต้องการเงินล่ะก็ ผมจะจ่ายเอง!”

ทันทีที่ทานากะ โคอิจิได้ยินสิ่งนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาทันที สองมือจับเสื้อแน่นๆ จมูกเริ่มสั่นอย่างรุนแรงโดยไม่ตั้งใจ

เย่เฉินเหลือบมองทานากะ และพูดด้วยรอยยิ้ม:”พวกคุณไม่ต้องกังวล หากถึงเวลาที่เหมาะสม ผมจะให้พวกคุณทั้งคู่ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง”

นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที และทานากะ โคอิจิที่อยู่ข้างๆ ก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อีกต่อไป ปิดหน้าแล้วร้องไห้เงียบๆ

ทันใดนั้นเอง ประตูถูกคนเปิดออก อิโตะ นานาโกะที่สวมชุดลำลอง รูดบัตรและเดินเข้ามา

เธอมาที่ห้องนั่งเล่น และกำลังจะเรียกพ่อ แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นเย่เฉินนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น และจู่ๆ ก็โพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ”เย่เฉินซัง! ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”