เย่เห้ารีบพูดสำทับไปว่า“จริงด้วยพี่เฟิง ผมไม่เข้าใจเลย พี่ว่าคุณปู่เลอะเลือนอะไรรึเปล่า ให้ความสำคัญกับเย่เฉินทำไมกัน？คนอย่างเขาที่ใช้ชีวิตข้างถนนเป็นคนจรจัดอาศัยการขอทาน เขาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในเย่นจิงได้ด้วยซ้ำ ถ้าให้คนภายนอกรู้เรื่องนี้ ตระกูลเย่ของเราเอาญาติที่เรียนไม่จบแม้แต่มหาวิทยาลัยกลับมาจากจินหลิง คนต้องหัวเราะเยาะเราจนฟันร่วงกันแน่！”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่เห้าก็รู้สึกโมโหมาก เขาพูดอย่างหงุดหงิดว่า“อีกอย่างนะ ก่อนหน้านี้คุณปู่ยกตี้เหากรุ๊ปให้เขาก็ใจกว้างมากพอแล้วนะ ยังไม่พอไล่เขาไปอีกหรอ？ถ้าเขาเจียมตัวหน่อย ได้ตี้เหากรุ๊ปมาแล้วไสหัวไปไกลๆ อย่างน้อยก็อย่ามาที่ตระกูลเย่ให้คนอื่นเขารังเกียจอีก！”

เย่เฟิงพูดอย่างเย็นชา“อย่าพูดถึงตี้เหากรุ๊ปกับฉันอีก พอคิดถึงตี้เหากรุ๊ปแล้วกูโมโหชะมัด！”

พูดจบ เย่เฟิงก็กัดฟันกรอดพูดว่า“อย่าพึ่งพูดว่าตี้เหากรุ๊ปมีมูลค่าเท่าไร แต่มีมูลค่าในตลาดถึงสองแสนล้าน！สำหรับทรัพย์สินของตระกูลเย่ ตี้เหากรุ๊ป มันเป็นเศษหนึ่งส่วนสิบไปแล้ว！”

“รุ่นหลายอย่างเราๆ จนถึงตอนนี้ก็ทำได้แค่ตำแหน่งผู้บริหารระดับกลางในบริษัทเท่านั้น เงินเดือนและเงินปันผลได้ไม่น้อยเลย แต่ปีปีหนึ่งได้เงินมาแค่สองสามร้อยล้านก็ถือว่าเก่งมากแล้ว คุณปู่ไม่เคยบอกกับเราว่าจะยกบริษัทที่มีมูลค่าสองแสนล้านกับเรา แล้วให้เราไปดูแลบริหารเอง แล้วมีสิทธิ์อะไรยกตี้เหากรุ๊ปให้เย่เฉิน？นี่มันไม่ยุติธรรมเลย！”

เมื่อเย่เห้านึกถึงเรื่องนี้ก็อดที่จะสบถด้วยความโกรธไม่ได้ เขาพูดอย่างรู้สึกไม่เป็นธรรมว่า“ตรุษจีนปีนี้ บริษัทแจกเงินปันผล ผมได้รับแค่แปดสิบเจ็ดล้าน แม้แต่หนึ่งร้อยล้านยังไม่ได้เลย！แต่ในมือของเย่เฉินกลับมีบริษัทสองหมื่นล้าน ผมจำได้ว่าคุณปู่เหมือนจะให้ถังซื่อไห่นำบัตรธนาคารที่มีเงินหนึ่งหมื่นล้านให้กับเย่เฉิน？”

“ใช่แล้ว！”เย่เฉินพูดด้วยสายตาเกลียดชัง“เงินสดหนึ่งหมื่นล้าน บวกกับตี้เหากรุ๊ปอีกสองแสนล้าน เย่เฉินไอ้หมอนั่นลับยังไม่พอใจ ยังกลับมาแย่งมรดกกับฉันอีก！”

เย่เห้ากัดฟันพูดว่า“อะไรดลใจให้คุณปู่ ให้ความสำคัญกับเย่เฉินขนาดนี้！ถ้าให้เขาอยู่ต่อที่ตระกุลเย่ต่อไป จากนี้ไปตำแหน่งของพี่เฟิง เกรงว่าต้องได้รับผลกระทบอย่างหนักแน่！”

สิ่งที่ต้องห้ามมากที่สุดเกี่ยวกับเย่เฉิน ก็คือมีคนพยายามแย่งตำแหน่งทายาทของตระกูลเย่กับเขา

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เห้า ความโกรธที่มีต่อเย่เฉิน ก็เพิ่มมากขึ้น

เขากำหมัดแน่น แล้วกล่าวอย่างเฉียบขาด“ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงจะให้เย่เฉินไอ้หมอนี่อยู่ในตระกูลเย่ไม่ได้！ตระกูลเย่มีฉัน ต้องไม่มีเขา！”

เย่เห้ารีบถามว่า“พี่เฟิง พี่คิดจะทำอะไรครับ？”

เย่เฟิงกล่าวอย่างเย็นชา“ตัดไม้ข่มนามก่อน ให้เขารู้ว่าใครเป็นผู้นำของตระกูลเย่！หลังจากนั้นก็หาโอกาสทำให้ชื่อเสียงมันเสื่อมเสีย ทำให้คุณท่านผิดหวังต่อเขา！”

เย่เห้าพูดอย่างตื่นเต้นว่า“งั้นดีสุดๆไปเลย！ขอแค่คุณปู่ไม่ปกป้องมันอีกต่อไป ตระกูลเย่จะต้องไม่มีที่ให้มันยืนอีกต่อไป！”

“ไม่ใช่แค่นี้นะ！”เย่เฟิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน แล้วพูดด้วยสีหน้าชั่วร้าย“รอโอกาสเหมาะสม ฉันจะต้องเอาตี้เหากรุ๊ปกลับมาจากมือของเขาแน่！ยังมีหนึ่งหมื่นล้านนั่นอีก ฉันจะให้มันคายออกมาให้หมด！”

เย่เห้ารีบชูนิ้วโป้ง แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า“พี่เฟิง ผมเชื่อมั่นในความสามารถของพี่ ต่อกรกับเขาต้องไม่มีปัญหาแน่！”

สีหน้าของเย่เฟิงชั่วร้ายมากๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“ไม่จัดการเขาทิ้งไปซะ ผลประโยชน์ของฉันกับแกในตระกูลเย่ก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย！เห้าเห้า เรื่องนี้ แกต้องร่วมมือกับฉันนะ เราสองพี่น้องช่วยกัน ต่อกรกับศัตรู เข้าใจไหม？”

เย่เห้าพูดด้วยสีหน้าหนักแน่น“พี่เฟิงวางใจได้เลย ผมจะยืนข้างพี่ตลอด พี่ให้ผมทำอะไร ผมก็ทำสิ่งนั้น！”