คำพูดของกู้เย้นจง ทำให้ภายในใจของเย่เฉินไม่อาจสงบสุขได้

พอนึกถึงพ่อที่เดินทางออกจากเย่นจิง ด้วยความผิดหวังและความไม่อยากยอมแพ้ต่อโชคชะตา แล้วต้องตายอยู่ต่างแดน ในใจของเย่เฉินก็เจ็บเหมือนมีมีดมากรีด

เมื่อก่อน เขาไม่อยากข้องเกี่ยวกับตระกูลเย่ เพราะเขารู้ดีว่า พ่อกับตระกูลเย่ขัดแย้งกัน กระทั่งตระกูลเย่ต้องรับผิดชอบ ที่ทำให้พ่อแม่ของเขาต้องตาย

ด้วยเหตุนี้เอง เขาถึงหลบหลีกจากตระกูลเย่ พยายามไม่ไปข้องเกี่ยวกับตระกูลเย่

แต่คำพูดของกู้เย้นจงทำให้เขาเข้าใจแล้วว่า พ่ออยู่ในตระกูลเย่ อันที่จริงแล้วเขาไม่อยากยอมแพ้ต่อโชคชะตา！

เพราะ ตอนนั้น ตระกูลเย่ติดค้างเขา！ติดค้างความกระตือรือร้นของเขา！ติดค้างช่วงชีวิตในวัยที่สวยงามของเขา！

เป็นอย่างที่กู้เย้นจงพูด พ่อของเขาตายเพราะความเกลียดชัง ตนในฐานะลูกชายคนเดียวของเขา ไม่เพียงแต่ต้องทวงความยุติธรรมให้เขา ยิ่งต้องแบกรับความหวังของเขา ทำตามคำสั่งเสียของเขา！

แบบนี้ ถึงจะสามารถปลอบโยนดวงวิญญาณของเขาบนสวรรค์ได้อย่างแท้จริง！

ไม่เช่นนั้น ถึงตนจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน จะรวยแค่ไหน ถ้าเขาไม่สามารถสืบทอดคำสั่งเสียของเขาได้ ในจุดนี้ ตนก็ไม่สามารถเติมเต็มความหวังของพ่อก่อนตายได้！

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็รินเหล้าให้ตัวเองจนเต็มแก้วอย่างเงียบๆ แล้วยกแก้วขึ้นด้วยสองมือ จากนั้นก็พูดกับกู้เย้นจงอย่างหนักแน่นว่า“ลุงกู้ครับ ขอบคุณสำหรับการชี้แนะของคุณลุงนะครับ！ผมจะสืบทอดคำสั่งเสียของคุณพ่อ เป็นผู้นำของตระกูลเย่ ให้ตระกูลเย่ก้าวไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก！”

พูดถึงตรงนี้ เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ก่อนที่จะบรรลุเป้าหมายสูงสุด ผมจะทำให้ทั้งตระกูลเย่ยอมจำนนต่อผม！ผมจะทำให้ตระกูลเย่ก้าวเดินตามผม！ไม่ว่าใครหน้าไหน จะเป็นเหมือนยี่สิบปีก่อนไม่ได้ ทิ้งพ่อไว้กลางทางของภูเขา！”

“ดี！”กู้เย้นจงตื้นตันใจมาก เขาตะโกนเสียงดัง แล้วลุกขึ้น“เฉินเอ๋อ！ไม่ว่าจะตอนไหน ขอให้นายจำไว้ว่านายเป็นลูกชายของเย่ฉางอิง！นายจะต้องแบกรับความหวังของพ่อนาย ไปยืนบนจุดสูงสุดของโลก ให้ตระกูลเศรษฐีชั้นนำยอมจำนนต่อนาย！ให้ตระกูลเย่ ตระกูลซู ทำให้ตระกูลรอธส์ไชลด์ คุกเข่าอยู่ต่อหน้าของนาย ให้เกียรติและเคารพนาย！”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็เงยหน้าแล้วถอนหายใจ“หวังว่าบั้นปลายชีวิตของฉัน จะได้เห็นช่วงเวลานี้กับตาตัวเอง！แบบนั้น ฉันกู้เย้นจงจะเอาข่าวนี้ไปบอกกับพ่อและแม่ของนาย ถึงเวลานั้น ฉันก็ไม่มีอะไรเสียดายแล้ว！！และตายตาหลับแล้ว！！”

……

คืนนี้ในเย่นจิง มีคนจำนวนมากต่างหลับใหล

เย่เฉินนอนอยู่บนเตียงในห้องรับแขกของตระกูลกู้ ในสมองกำลังคิดว่า จะเป็นผู้นำของตระกูลเย่ได้อย่างไร จะทำอย่างไรให้ตระกูลเย่ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของโลก

ในขณะเดียวกัน เขาก็นึกถึงว่านพั่วจวิน ประมุขของสำนักว่านหลง

เขารู้ดีว่า เป้าหมายของว่านพั่วจวิน ก็คือพิธีไหว้บรรพบุรุษของตระกูลเย่ในครั้งนี้

ดังนั้น เขาจึงคาดเดาในใจว่า พรุ่งนี้ อย่างช้าสุดคือวันมะรืน ว่านพั่วจวินก็เป็นนักแสดงที่อยู่หลังฉาก

ว่านพั่วจวินจะต้องปรากฏตัวขึ้นด้วยพลังที่คิดว่าจะสามารถเหยียบย่ำตระกูลเย่ได้ สิ่งนี้ สำหรับตระกูลเย่แล้วมันคือหายนะ แต่สำหรับตนแล้ว มันคือโอกาส！

เขาว่ากันว่าคุณไม่สามารถสร้างใหม่ได้โดยไม่ทำลายของเก่า

ตระกูลเย่อยู่ภายใต้การนำพาของคุณท่านเย่ เติบโตอย่างมั่นคง ถ้าหากตนเองกลับมาแย่งอำนาจของเขาอย่างไร้เหตุผล ตนจะต้องถูกทุกคนตราหน้าว่าเป็นคนอกตัญญู

ดังนั้น อยากจะแย่งอำนาจของคุณท่าน ก็จะต้องมีเหตุผล

และว่านพั่วจวิน ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุด！

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็แอบพูดในใจว่า“ให้ว่านพั่วจวินออกโรงก่อน แล้วแสดงดีๆ ให้เขาจู่โจมให้ตระกูลเย่พังพินาศไปก่อน ในตอนที่ร่วงหล่น ให้ฉันเย่เฉินรับช่วงต่ออำนาจของตระกูลเย่！”