คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1078

ในเวลานั้น ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกและอลิชา วอลส์ก็เดินเข้ามา

“นายคัดลอกเสร็จไปแค่ครึ่งเดียวเองเหรอ?” อลิชาหยิบสมุดของแดร์ริลขึ้นมาดู จากนั้นเธอก็โบกมือและพูดกับเขาว่า “เอาล่ะ กลับบ้านได้แล้ว วันพรุ่งนี้นายค่อยมาทำต่อให้เสร็จ”

หนังสือเรียนวิชาประวัติศาสตร์ค่อนข้างหนา ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าแดร์ริลจะไม่สามารถคัดลอกเสร็จภายในวันเดียวได้ แต่ที่เธอทำเช่นนั้นก็เพื่อต้องการให้เขาตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้

“เฮ้อ…” แดร์ริลถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะยิ้มและพยักหน้า “ขอบคุณครับครูอลิชา”

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว แดร์ริลคิดว่าสองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์น่าจะกลับถึงคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปที่หน้าโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์และตามหาแก่นแท้ของมังกร

“เดี๋ยวก่อน!” ในขณะที่แดร์ริลกำลังมุ่งหน้าไปยังประตูโรงเรียน เสียงของอลิชาก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอเดินด้วยรองเท้าส้นสูงและไล่ตามเขามา

แดร์ริลหยุดเดินและหันกลับมายิ้มให้เธอ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

‘เชี่ย! อย่าบอกนะว่าเธอจะตามให้ฉันกลับไปคัดลอกหนังสือทั้งเล่มให้เสร็จ!’

อลิชามองแดร์ริลพร้อมพูดเบา ๆ ว่า “ นี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งนายที่บ้านเอง”

ถึงแม้ว่าผลการสอบของแดร์ริลจะแย่มากเพียงใดแต่เขาก็ยังเป็นนักเรียนของเธอ ดังนั้นมันจึงไม่เหมาะสม ถ้าหากว่าเธอจะปล่อยให้เขากลับบ้านตามลำพังในเวลาดึกดื่นเช่นนี้

‘อะไรนะ? เธอจะไปส่งฉันกลับบ้านงั้นเหรอ?’

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแดร์ริลก็อึ้งไปชั่วขณะก่อนจะตอบขึ้นว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ผมดูแลตัวเองได้ครับ”

เขาต้องการไปยังหอบรรพบุรุษของตระกูลบ๊อกซ์ แล้วเขาจะให้เธอไปส่งเขากลับบ้านได้อย่างไร

นอกจากนี้ เขาต้องเก็บความลับเรื่องที่เขาเป็นบอดี้การ์ดของสองสาวตระกูลบ๊อกซ์อีกด้วย ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะให้เธอไปส่งเขากลับบ้าน

อลิชาขมวดคิ้ว “อย่าบอกนะว่านายไม่พอใจที่ฉันให้นายคัดลอกหนังสือเรียนทั้งเล่ม!”

“เปล่า เปล่าเลยครับ…” แดร์ริลยกมือขึ้นปฏิเสธทันที เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ผมสมควรที่จะได้รับการลงโทษ แล้วผมจะไม่พอใจครูอลิชาได้ยังไง?”

อลิชาไม่พูดอะไรมาก เธอโบกมือแล้วพูดว่า “ถ้างั้นก็ให้ฉันไปส่ง รถเมล์ป้ายหน้าทางเข้ามหาวิทยาลัยคันสุดท้ายออกไปนานแล้ว แล้วเวลานี้ก็เรียกแท็กซี่ยากอีกด้วย”

เมื่อพูดจบเธอก็เดินด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอและนำเขาไปที่รถ

เมื่อไม่มีช่องว่างให้แดร์ริลได้ปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงเดินตามเธอไปอย่างช่วยไม่ได้

ในขณะที่เขาเดินตามหลังเธอ เขาก็เพลิดเพลินไปกับการสำรวจแผ่นหลังและส่วนโค้งเว้าของอลิชา

เขารู้สึกอึ้งเมื่อได้เห็นเธอเดินสวนรองเท้าส้นสูงอย่างมืออาชีพ ขาที่เรียวยาวของเธอก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ

รถของอลิชาเป็นรถเปิดประทุน แค่มองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่ามันมีราคาแพง

เมื่อเข้ามาในรถ อลิชาก็หันมองแดร์ริลก่อนจะถามเขาว่า “นายพักอยู่ที่ไหน?”

“ผม…” แดร์ริลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะให้ที่อยู่ตลาดที่อยู่ใกล้กับคฤหาสน์ของสองสาวตระกูลบ๊อกซ์

ตลาดแห่งนั้นอยู่ห่างจากคฤหาสน์ของพวกเธอเพียงแค่ป้ายเดียว

“บ้านนายอยู่ไกลขนาดนั้นเลยเหรอ?” อลิชาพึมพำ จากนั้นเธอก็ก้มมองดูเวลาก่อนจะกดโทรออกหาใครบางคน

“ซิสเตอร์เซเรนดิพิตี้ ทำงานเสร็จแล้วใช่ไหม? ฉันกำลังจะไปส่งนักเรียนและจะผ่านไปทางนั้นพอดีเดี๋ยวฉันจะแวะไปรับนะ” พูดจบอลิชาก็วางสาย จากนั้นเธอก็สตาร์ทรถและขับออกไป

‘ซิสเตอร์เซเรนดิพิตี้? ช่างเป็นชื่อที่แปลกจริง ๆ’ แดร์ริลพึมพำอยู่ภายในใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงยังทางแยกที่มีผู้คนพลุกพล่าน มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่ที่ริมถนน

อลิชาหยุดรถที่ข้างทางก่อนจะหมุนหน้าต่างลงและพูดกับหญิงสาวว่า “ซิสเตอร์เซเรนดิพิตี้ ขึ้นมาสิ”

แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองหญิงสาวคนนั้นผ่านทางหน้าต่าง เขามองดูเธอด้วยใบหน้าที่สับสน

‘ว้าว!’

ซิสเตอร์เซเรนดิพิตี้คนนี้สวมกางเกงรัดรูปสีดำ เผยให้เห็นร่างกายที่เย้ายวนของเธอ ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะมองเห็นเธอไม่ชัดมาก แต่เขาก็รู้ว่าเธอเป็นคนสวย

วินาทีต่อมา ดวงตาของแดร์ริลก็เบิกกว้าง ‘เ*ย! นั่นมันแม่ชีแห่งโชคชะตาไม่ใช่เหรอ?!’