คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1419

“พวกคุณคิดว่าพวกคุณจะออกไปจากป่าลูกท้อเบ่งบานได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ?” น้ำเสียงของราเชลเต็มไปด้วยความโกรธ “ที่นี่คือพื้นที่ต้องห้ามของตระกูลคาร์เตอร์! ดังนั้นไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาในป่าแห่งนี้แล้ว หากไม่รู้วิธีออกไปจากที่นี่ก็จะติดอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต!”

ในขณะที่ราเชลพูดเช่นนั้น เธอก็กวาดสายตามองไปที่เดบร้าและอีวอนด้วยความรู้สึกเกลียดชังและดูถูกเหยียดหยาม

อีวอนและเดบร้าหันมองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พวกเธออาศัยอยู่กับตระกูลคาร์เตอร์มานานจนพวกเธอคุ้นเคยกับอารมณ์ของราเชลเป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเธอจึงไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับราเชล

“หุบปาก!” ในเวลานั้น โซรันตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

ลูกสาวคนโตของเขามีนิสัยแย่ลงทุกวัน!

เมื่อรับรู้ได้ว่าพ่อของเธอโกรธเพียงใด ราเชลก็นั่งลงและปิดปากเงียบทันที

บรรยากาศกลายเป็นความน่าอึดอัดใจ

“พ่อทูนหัว! เดบร้า! พวกคุณอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย!”

ในเวลานั้น เสียงร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจก็ดังขึ้นจากบริเวณใกล้เคียง จากนั้นร่างที่หล่อเหลาก็เดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว

เขาคือแดร์ริล!

“แดร์ริล!” โซรันรีบยืนขึ้นอย่างมีความสุขเมื่อได้เห็นการปรากฏตัวของแดร์ริล อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเดินไปได้เพียงสองก้าว เขาก็รู้สึกหน้ามืดจนแทบจะยืนไม่ไหว

พวกเขาไม่ได้ดื่มหรือทานอะไรเป็นเวลาห้าวันแล้ว ดังนั้นร่างกายของโซรันและทุกคนต่างก็อ่อนแอลงเป็นอย่างมาก แดร์ริลเคยติดอยู่ในปากปล่องภูเขาไฟเป็นเวลาหนึ่งปีโดยที่ไม่ได้ทานอะไรเลย แต่เขาก็ยังสามารถรอดชีวิตมาได้เพราะพลังวิญญาณอันแข็งแกร่ง ซึ่งแตกต่างจากตระกูลคาร์เตอร์ที่ติดอยู่ในป่าลูกท้อเบ่งบานและอดอาหารเป็นเวลาห้าวันโดยไร้ซึ่งพลังวิญญาณใด ๆ

แดร์ริลรีบพูดกับโซรันอย่างรู้สึกไม่สบายใจว่า “พ่อทูนหัว ขอโทษที่ผมกลับมาช้า!”

แววตาของแดร์ริลเต็มไปด้วยความเศร้าหมองขณะกล่าวเช่นนั้น

โซรันยกมือขึ้นและพูดว่า “ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกแดร์ริล ฉันดีใจที่นายกลับมาได้อย่างปลอดภัย!”

“แดร์ริล!”

“พี่ชาย!”

“นายท่าน!”

ในขณะเดียวกัน เดบร้า อีวอน ซาร่าและจีเวลต่างก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก พวกเธอตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้นขณะเดินเข้ามารุมล้อมแดร์ริลเอาไว้ ในขณะที่เดบร้าและอีวอนไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย พวกเธอกระโจนสู่อ้อมแขนของเขาอย่างตื่นเต้น

“แดร์ริล ในที่สุดคุณก็กลับมา!” อีวอนสวมกอดแดร์ริลเอาไว้แน่น

ในขณะที่เดบร้าเองก็ซบหน้าลงบนหน้าอกของแดร์ริลอย่างตื่นเต้นด้วยเช่นกัน

จีเวลดึงแขนเสื้อของแดร์ริล ในขณะที่ดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอเบ้า “นายท่าน ในที่สุดคุณก็กลับมา! คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณมาก! ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้พบคุณอีกแล้ว…”

“ฉันกลับมาแล้วนี่ไง!” แดร์ริลตอบจีเวลด้วยรอยยิ้มขณะที่แขนข้างหนึ่งโอบเอวของเดบร้า และแขนอีกข้างหนึ่งโอบเอวของอีวอนเอาไว้ด้วยความรัก

แดร์ริลรู้สึกสงสารพวกเธอเมื่อเขาสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของพวกเธอทุกคน

จากนั้นแดร์ริลก็พูดขึ้นอย่างรู้สึกละอายใจว่า “ผมขอโทษที่ทำให้พวกคุณทุกคนต้องลำบากใจ”

อีวอนนและเดบร้าไม่พูดอะไรขณะสวมกอดแดร์ริลเอาไว้แน่น พวกเธอยอมทำทุกอย่างขอแค่พวกเธอได้เห็นเขากลับมาหาพวกเธออย่างปลอดภัย

เตียวเสียนนั่งอยู่ในฝูงชนอย่างเงียบ ๆ ขณะมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน

‘แดร์ริลทำให้ผู้หญิงมากมายตกหลุมรักเขาได้อย่างไร?’

ในเวลานั้น บรรยากาศที่เคยตึงเครียดก่อนหน้านี้ก็ดูอบอุ่นขึ้นและผ่อนคลายลง

“นี่นายยังจะมีหน้ากลับมาที่นี่อีกเหรอแดร์ริล?”

ในเวลานั้น ราเชลที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เดินไปข้างหน้าและพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของนาย! ถ้าหากว่านายไม่พาเตียวเสียนมาที่นี่ ตระกูลคาร์เตอร์ก็คงไม่ต้องตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้! และที่ตระกูลคาร์เตอร์เกือบจะถูกกงกงทำลายก็เป็นเพราะนาย!”

แดร์ริลทำให้อีวานตายไม่พอ เขายังนำปัญหามาสู่ตระกูลคาร์เตอร์อีกด้วย ดังนั้น ราเชลจึงรู้สึกรำคาญจนเธอไม่อยากจะเห็นหน้าเขา

แดร์ริลหันมองราเชลด้วยรอยยิ้มและไม่ได้พูดอะไร

แดร์ริลรู้ว่าการตายของอีวานได้สร้างความสะเทือนใจให้กับราเชลเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม อีวานถูกไฟคลอกตาย ซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย แต่เป็นเพราะว่าแดร์ริลได้เห็นท่าทางที่อ่อนแอของพ่อทูนหัวของเขา ดังนั้น เขาจึงไม่ต้องการโต้เถียงกับราเชล