คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1553

ใบหน้าของจักรพรรดินียังคงดูเรียบเฉยแม้ตอนที่เธอเห็นแดร์ริลและอีเวตต์เดินเข้ามาภายในห้องโดยสารของเรือ เธอตวาดอย่างรู้สึกรำคาญ “ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา? เจ้าไม่รู้หรือยังไงว่าต้องแจ้งตัวตนก่อนเข้ามา?”

อะไรนะ?

ดูเหมือนว่าจักรพรรดินีจะคิดว่าสถานที่แห่งนี้เป็นพระราชวังของเธอจริง ๆ เธอต้องการให้พวกเขาแจ้งตัวตนก่อนเข้ามาภายในห้องโดยสารบนเรือประมงได้อย่างไร?

แดร์ริลรู้สึกหดหู่ใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

“เสด็จแม่!”

อีเวตต์เดินเข้าไปจับแขนของจักรพรรดินี จากนั้น เธอก็พูดอย่างอ่อนโยนว่า “อย่าต่อว่าแดร์ริลแบบนั้นได้ไหมเพคะ? เรามาที่นี่เพื่อหลบภัยไม่ได้มาพักร้อน ท่านแม่อย่าเข้มงวดกับกฎกติกามากนักได้ไหม?”

ใบหน้าของอีเวตต์เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอายก่อนที่เธอจะพูดเบา ๆ ว่า “อีกอย่าง แดร์ริลเป็นผู้ชายของหม่อมฉัน เขาเป็นลูกเขยของท่านแม่ ท่านแม่ได้โปรดอย่าใจร้ายกับเขานักเลยเพคะ”

เสียงของอีเวตต์เบามากเมื่อเธอกล่าวประโยคสุดท้าย มีเพียงพวกเธอทั้งสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน

ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะเป็นผู้ชายของเธอ แต่เธอก็รู้สึกเขินอายเกินกว่าที่จะพูดเช่นนั้นต่อหน้าเขา

ใบหน้าของจักรพรรดินีดูสงบลงเล็กน้อย “เจ้าอาจจะยอมรับว่าเขาคือสามีของเจ้า แต่ข้าจะไม่ยอมรับว่าเขาเป็นลูกเขยของข้า”

“ก็ได้เพคะ! ท่านแม่ แล้วท่านก็อย่าโกรธสี่พี่น้องสโคปเลยนะเพคะ หม่อมฉันไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรให้ท่านแม่โกรธ แต่พวกเขาจะไม่ขึ้นมาบนเรือลำนี้อีก เพราะฉะนั้น หม่อมฉันกับแดร์ริลจะอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ที่นี่ตกลงไหมเพคะ?”

อีเวตต์ไม่ได้รู้สึกกังวลเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น

เธอรู้จักแม่ของเธอดี จักรพรรดินีเป็นคนเจ้าอารมณ์และเจ้ากี้เจ้าการ แต่ถึงอย่างนั้นจักรพรรดินี่ก็รักอีเวตต์มาก ตราบใดที่ลูกสาวของเธอไม่เรียกร้องมากเกินไป จักรพรรดินีก็จะเห็นด้วยกับคำขอของเธอเสมอ

“อืม!”

จักรพรรดินียิ้มบาง ๆ ให้กับลูกสาวของเธอ จากนั้นเธอก็พูดว่า “เขาอยู่บนเรือลำเดียวกับเราได้ แต่เขาจะต้องขึ้นไปพักบนดาดฟ้าเรือเท่านั้น”

จักรพรรดินีเหลือบมองแดร์ริลขณะกล่าวเช่นนั้น เมื่อจักรพรรดินี้ต้องการเช่นนั้น จึงไม่มีที่ว่างให้แดร์ริลได้ตอบโต้เธอ

จักรพรรดินีคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่จะมีผู้ชายอยู่ภายในห้องในยามที่เธอพักผ่อน เพราะเธอคือจักรพรรดินีผู้สูงส่ง

“ท่านแม่!”

อีเวตต์กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “ลมทะเลแรงเช่นนั้นแล้วท่านแม่จะให้เขาไปอยู่บนดาดฟ้าเรือได้อย่างไร? แล้วเขาก็ยังบาดเจ็บอยู่ด้วย”

จักรพรรดินีไม่ได้พูดอะไร ท่าทางของเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

บัดซบ!

แดร์ริลพูดไม่ออก

จักรพรรดินีคาดหวังว่าเธอจะได้รับการปฏิบัติเหมือนเช่นตอนที่เธออยู่ในพระราชวัง ทั้ง ๆ ที่พวกเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลไม่ต้องการให้อีเวตต์รู้สึกเป็นทุกข์มากไปกว่านี้ ดังนั้น เขาจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มฝืนทน “ตกลง ผมจะขึ้นไปพักผ่อนบนดาดฟ้าเรือ!”

จากนั้น แดร์ริลก็หันหลังเดินออกไป

เปรี้ยง!

ในขณะที่ แดร์ริลกำลังจะเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ เสียงฟ้าร้องก็ดังสนั่นหวั่นไหว วินาทีต่อมา ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำหนาทึบ

ลมกระโชกแรงพัดผ่านทะเลที่เงียบสงบ!

อีเวตต์และจักรพรรดินีที่อยู่ภายในห้องโดยสารเรือต่างก็รู้สึกตกใจ

แดร์ริลเงยหน้าขึ้นมองเมฆดำก่อนจะถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

‘บ้าจริง! ทำไมสภาพอากาศถึงเปลี่ยนแปลงโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าแบบนี้ล่ะ?’

ครื่น!

ในขณะที่แดร์ริลกำลังครุ่นคิดอยู่ สายลมพายุอันรุนแรงและคลื่นก็พัดเข้ามาจนเรือของพวกเขาโคลงเคลงอย่างรุนแรง!

แดร์ริลเดินไปที่ประตูและมองออกไปข้างนอก วินาทีต่อมา เขาก็อ้าปากค้างเพราะความตกตะลึง!

คลื่นลูกใหญ่สูงราว ๆ 50 เมตรปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา มันปกคลุมไปทั่วทั้งมหาสมุทร มันดูราวกับเนินเขาลูกเล็ก ๆ !

พายุกำลังจะพัดมาทางเรือของพวกเขาในไม่ช้า!