คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1597

แดร์ริลเป็นสมาชิกใหม่ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ ถ้าพวกเขาต้องเรียกแดร์ริลว่าพ่อ คนของดินแดนมัจฉาเหมก็คงไม่เหลือศักดิ์ศรี

ฮือฮา!

คนจากดินแดนอื่น ๆ ต่างก็พากันมาชมดู พวกเขาอยากรู้ว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร

ในบรรดาฝูงชนก็มีคนของดินแดนพฤกษาสวรรค์ พวกเขานั้นรู้สึกท่วมท้นด้วยอารมณ์ ดาร์เรนน้องเล็กของพวกเขายอดเยี่ยมมาก! เขาทำให้ทุกคนภูมิใจ!

ไดอาน่ายืนอยู่เงียบ ๆ ใบหน้างดงามของเธอไม่แสดงอารมณ์แต่เธอก็ภูมิใจจนบรรยายไม่ถูก

ตึก ตึก ตึก

ทีน่าเดินเข้ามาหาแดร์ริลและกัดริมฝีปาก “พ่อ…”

ตอนที่เธอพูดออกมาเธอก้มหัวลง เสียงเธอก็แผ่วเบาจนถ้าคนไม่ได้ตั้งใจฟังที่พูด ก็ไม่มีทางที่จะได้ยิน!

เธอนั้นฝืนใจอย่างมากที่ต้องเรียกแดร์ริลว่าพ่อ

แต่ว่าเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น เธอแพ้พนันแล้วและนิกายเมธาสวรรค์ต่างก็จับจ้องทุกการกระทำของเธอ ถ้าหากว่าเธอไม่ทำตามคำพูด เธอก็คงอับอายจนไม่มีหน้าไปเจอใครได้ในอนาคต

แดร์ริลเกาหัวและยิ้ม “คุณพูดว่าอะไรนะ? มันเบาไปน่ะ ผมไม่ได้ยินเลย”

“พ่อ!”

ทีน่ากัดปากแรงจนเกือบเลือดไหล เธอตะโกนอีกครั้ง

“เด็กดี!” แดร์ริลยิ้มแต่ว่าเขายังไม่หมดธุระกับเธอ เขาพูดด้วยทีท่าครุ่นคิด “เวลาที่คุณเจอพ่อครั้งแรกนี่ แค่ทักทายก็พอแล้วเหรอ? คุณไม่รู้กฎหรือไง? ตอนที่คุณคำนับประมุขอลันเป็นอาจารย์คุณก็ยืนพูดแบบนี้เหรอ?”

เจตนาของเขาชัดเจน… เขาอยากให้ทีน่าคุกเข่า!

“นาย…” ทีน่ากำหมัดแน่น เธอทั้งอายทั้งโมโหแต่เธอก็โต้แย้งอะไรไม่ได้

นิกายเมธาสวรรค์มีกฎที่เข้มงวด สมาชิกทุกคนต้องคุกเข่าและคารวะผู้อาวุโสตอนที่พบกันเป็นครั้งแรก นี่เป็นกฎ

ตึง!

ทีน่างอเข่าและคุกเข่าลงตรงหน้าแดร์ริล เธอจำต้องโยนเกียรติและศักดิ์ศรีทิ้งไปตอนนี้

“พ่อ…” ทีน่าพูดช้า ๆ ขณะที่เธอก้มหัว

อืม!

แดร์ริลพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แต่เขาก็ยังไม่ยอมให้ทีน่าลุกขึ้นในทันที เขามองไปรอบ ๆ ตัวและมองที่เหล่าสมาชิกของดินแดนมัจฉาเหม “ศิษย์พี่หญิงของพวกคุณก็ทำแล้ว แล้วพวกคุณยังรีรออะไรอยู่อีก?”

ฮือฮา!

ศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมต่างก็มองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจ จากนั้นพวกเขาก็คุกเข่าและตะโกน “พ่อ…”

ดินแดนมัจฉาเหมนั้นมีลูกศิษย์หลายพัน และพวกเขาทุกคนต่างก็คุกเข่าต่อหน้าแดร์ริล มันช่างเป็นภาพที่น่าตกตะลึงมาก

บรรดาผู้บ่มเพาะนั้นต่างก็มีความซื่อสัตย์! แม้ว่าพวกเขาจะไม่พอใจที่ต้องเรียกแดร์ริลว่พ่อแต่พวกเขาก็รักษาคำพูด!

เฮือก!

คนจากสำนักอื่น ๆ ต่างก็ตะลึง พวกเขามองแดร์ริลด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

รวมถึงศิษย์ของดินแดนพฤกษาสวรรค์ด้วย พวกเขาต่างก็ยกนิ้วให้แดร์ริลอย่างชื่นชม

“ศิษย์น้องดาร์เรน นายเจ๋งจริง”

“นี่มันยอดเยี่ยมมาก”

“แล้วการที่ศิษย์น้องดาร์เรนเป็นพ่อพวกเขา แปลว่าต่อไปเวลาที่ศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมเจอเราพวกเขาก็ต้องเรียกเราว่าลุงด้วยใช่ไหม? แค่คิดถึงเรื่องนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว”

ทั้งดินแดนพฤกษาสวรรค์และดินแดนมัจฉาเหมต่างก็ไม่ลงรอยกันมานานหลายปีแล้ว พวกเขาต่อสู้กันมานานยิ่งกว่า ตอนนี้ศิษย์ดินแดนพฤกษาสวรรค์ต่างก็ยินดีที่เห็นดินแดนมัจฉาเหมคุกเข่าต่อหน้าศิษย์น้องของพวกเขาอย่างดาร์เรน

แม้แต่อีเวตต์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ต้องหัวเราะออกมา สามีของเธอจะร้ายกาจเกินไปแล้ว!

…

ตอนนั้นเองที่คุกในเมืองหลวงของโลกใหม่

เดบร้าใส่ชุดนักโทษอยู่ในห้องขังหนึ่ง เธอถูกมัดติดไว้กับไม้กางเขน

ผู้คุมนักโทษสองนายนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ มีอาหารหลายจานรวมถึงไวน์อยู่ตรงหน้า พวกเขากำลังกินเลี้ยงกัน

ขณะที่พวกเขากำลังเพลิดเพลินกับอาหารก็คอยมองเดบร้าไปด้วย

ผู้คุมคนหนึ่งชื่อว่า เรย์มอนด์ คล็อก และอีกคนชื่อ เอลสัน เบสส์ ทั้งสองต่างก็มาเพื่อคอยดูนักโทษ พวกเขาทำแบบนี้ทุกวันแล้วก็เบื่อหน่ายมาก

ความสุขเพลิดเพลินที่สุดของพวกเขาทั้งสองก็คือการได้ดื่มเล็กน้อยในช่วงบ่าย

แต่ว่าชีวิตของพวกเขาก็น่าสนใจมากขึ้นหลังจากที่เจ้าศักดินาเคนนี่ได้จับตระกูลคาร์เตอร์มาคุมขังไว้

ผู้หญิงของแดร์ริลแต่ละคนต่างก็งดงามราวเทพธิดา หลายวันที่ผ่านมาพวกเขาจะจับพวกเธอสักคนมามัดไว้แล้วมองดูขณะที่ดื่มไปด้วย

เหมือนกับที่เรย์มอนด์พูด… ผู้หญิงสวย ๆ ทำให้เหล้ายิ่งอร่อย

ตอนนั้นเรย์มอนด์ก็ดื่มไวน์ไปห้าแก้วแล้ว เขาหัวเราะคิกคักขณะที่ชี้ไปที่เดบร้า เขาบอกว่า “พี่ชาย ผู้หญิงคนนี้คือเดบร้า เกเบิล ฉันคิดว่าเธอสวยที่สุดแล้วในบรรดาผู้หญิงของแดร์ริล เธอยังมีทักษะทางด้านดนตรี หมากรุก คัดลายมือ และศิลปะอีกด้วย เธอมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากจริง ๆ”