คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1637

”เสด็จแม่!” อีเวตต์รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เธอปลอบจักรพรรดินีว่า “ท่านแม่คิดมากเกินไปแล้วค่ะ แดร์ริลไม่ได้เป็นคนแบบนั้น”

อีเวตต์ยังคงเรียกจักรพรรดินีว่า เสด็จแม่ เวลาไม่มีคนอื่นอยู่รอบข้าง เธอเข้าใจว่าจักรพรรดินีเป็นกังวลว่าแดร์ริลจะไปตกหลุมรักศิษย์พี่หญิงและทิ้งเธอไป

แต่อีเวตต์คบกับแดร์ริลมานานแล้ว เธอรู้จักแดร์ริลดีดังนั้นเธอจึงไม่เคยรู้สึกกังวลเลย

แม้ว่าพวกเขาจะกระซิบกระซาบคุยกันแต่แดร์ริลก็ได้ยิน

แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรและพอใจตราบเท่าที่อีเวตต์เชื่อใจเขา

ขณะที่หัวใจของเขาชาหนึบ เขาก็มองไปที่ประตูอีกครั้ง

ผ่านไปอีกสิบนาที แต่ดอนน่าก็ไม่ได้มา

‘เอาเถอะ ศิษย์พี่หญิงคงจะลืมไปแล้ว ฉันจะไปหาเธอเอง’ เขาคิดก่อนที่จะเดินออกจากสวนไป

เมื่อเขาออกมาด้านนอกก็เจอกับศิษย์พี่ดินแดนพฤกษาสวรรค์

“ศิษย์พี่ครับ เห็นศิษย์พี่หญิงดอนน่าบ้างไหม?” แดร์ริลดึงเขามาด้านข้างและถามทันที

ศิษย์พี่ส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “นายหาศิษย์พี่หญิงเหรอ? เธออยู่กับท่านปรมาจารย์หญิง ศิษย์พี่ใหญ่แล้วก็ศิษย์คนอื่น ๆ ที่สวนแพร์น่ะ”

‘สวนแพร์เหรอ?’ แดร์ริลอึ้งไปพร้อมนิ่วหน้า

‘นั่นมันก็แค่สวนไม่ใช่เหรอ? ศิษย์พี่หญิงและผู้บ่มเพาะคนอื่น ๆ ต่างก็ไปรวมตัวกันที่นั่น พวกเขาทำอะไรกัน? ขนาดปรมาจารย์หญิงยังอยู่ด้วย’

“นิกายเมธาสวรรค์เรามีแขกผู้สูงส่งวันนี้ เขาเป็นสหายของท่านปรมาจารย์…”

ขณะที่แดร์ริลนิ่วหน้าคิด ศิษย์พี่ก็ฝอยไม่หยุด “ท่านปรมาจารย์กำลังเก็บตัวบ่มเพาะอยู่ ท่านปรมาจารย์หญิงก็กำลังต้อนรับแขกอยู่ที่สวนแพร์เพราะตอนนี้เธอรับหน้าที่ดูแลสำนักแทนท่านปรมาจารย์ เธอเดินหมากกับเขาแต่ว่าแขกผู้นั้นเป็นคนเอาใจยาก…”

‘โห สหายท่านปรมาจารย์เหรอ? เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่’

เมื่อได้ยินดังนั้นแดร์ริลก็ตกตะลึง แต่เขาก็นิ่งสงบได้อย่างรวดเร็ว “เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปดูที่สวนแพร์สักหน่อย”

ขณะที่พูด แดร์ริลก็เดินมุ่งหน้าไปที่สวนแพร์

แดร์ริลสนใจว่าสหายของท่านปรมาจารย์คือใคร สิ่งสำคัญก็คือ การหาข่าวเรื่องของราชวงศ์แห่งโลกใหม่ให้ได้เร็วที่สุด

ตอนนี้ผ่านไปหลายวันแล้ว และเขาก็ไม่รู้ว่าพ่อทูนหัว เดบร้า และคนอื่น ๆ เป็นอย่างไรกันบ้าง

ไม่นานเขาก็มาถึงสวนแพร์ เขาเห็นดอนน่าและฮาร์วีย์อยู่ในศาลาพร้อมทั้งมีคนของดินแดนพฤกษาสวรรค์ยืนดูอยู่ไกล ๆ พวกเขาต่างก็ดูจริงจังและเงียบสงัด

ตรงกลางศาลา ไดอาน่าและจูปาเจี๋ยกำลังเดินหมากกันอยู่

เพราะว่าจูปาเจี๋ยนั้นหันหลังให้แดร์ริล เขาจึงมองไม่เห็นหน้ากัน

แต่ว่าแดร์ริลเป็นคนช่างสังเกตและรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

‘แปลกจริงเชียว ทำไมรูปร่างถึงได้ดูคุ้นตานักนะ?’ เขาคิดขณะที่เดินลงฝีเท้าหนักขึ้น

เมื่อทุกคนเห็นว่าแดร์ริลกำลังเดินเข้าไป ต่างก็เริ่มซุุบซิบกันอีกครั้ง

“ศิษย์น้องดาร์เรนมาแล้ว”

“ทำไมเขาถึงมาได้ ไม่มีใครไปตามเขานี่?”

เมื่อดอนน่าได้เห็นแดร์ริลเธอก็จำบางอย่างได้ทันทีและดูกระอักกระอ่วนจนเธอต้องยกมือกุมหน้าผาก

‘ไม่นะ ฉันสัญญาดาร์เรนไว้เมื่อคืนวานนี้ว่าจะไปหาเขา แล้วฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย?’ เธอคิดขณะที่รีบเดินเข้ามาหาเขา

ตอนนั้นฮาร์วีย์ก็เดินแซงมาและออกมาจากศาลา เขาตวาดแดร์ริลเบา ๆ “ดาร์เรน นายมาทำไมที่นี่? ไปหาอะไรทำที่อื่นไป เราไม่ต้องการนายที่นี่!”

‘ปรมาจารย์หญิงกำลังต้อนรับแขกเล่นหมากกันอยู่ ฉันต้องไม่ให้หมอนี่เข้าไปขวาง ถ้าหากว่ามีปัญหาเกิดขึ้นล่ะ? หมอนี่ไม่ได้ทำแค่ตัวเองขายหน้า แต่ก็จะทำให้แขกผู้มีเกียรติของเราไม่พอใจด้วย แบบนั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่’