คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1711

“นี่แก”

ซูซานกัดริมฝีปากของเธอ พร้อมกับจ้องมองไปที่โดน็อก แล้วเธอก็ตะคอกใส่เขา “ฆ่าฉันให้ตายซะยังจะดีกว่า ไม่งั้นฉันจะฉีกแกออกเป็นชิ้น ๆ แน่”

ซูซานและโซรันแต่งงานกันมานาน พวกเขาเคารพและชื่นชมซึ่งกันและกันอย่างมาก ซูซานหมดความหวังและความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่หลังจากที่สามีเสียชีวิต หัวใจของเธอถูกครอบงำด้วยความรู้สึกรังเกียจและความเกลียดชัง

“จิ๊! จิ๊! จิ๊!”

เมื่อโดน็อกเห็นความสิ้นหวังในการฆ่าตัวตายของเธอ เขาก็แกล้งซูซาน “นี่เธออยากไปอยู่กับสามีจริง ๆ สินะ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะสนองความปรารถนาความตายให้เธอเอง!”

โดน็อกยกมือขวาขึ้นช้า ๆ และในเวลาเดียวกัน พลังภายในของเขาก็พลุ่งพล่าน

ทันใดนั้นเอง เรือนจำทั้งหมดก็เหมือนโกดังเก็บวัตถุระเบิดที่ติดไฟ ทุกคนตกใจกลัวขณะที่พวกเขาตะโกน

“โดน็อก หยุดนะ!”

“ถ้าแกแน่จริง ก็เข้ามาทางฉันนี่สิวะ!”

“แกมันสัตว์! สัตว์เดรัจฉาน!”

โดน็อกเพิกเฉยต่อคำพูดเดือดดาลทั้งหมดที่ประดังเข้าใส่เขา ขณะที่มือของเขาเข้าใกล้ น้ำตาของซูซานก็ไหลอาบใบหน้าของเธอ เธอเหลือบมองโซรันซึ่งนอนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสายตาของความเกลียดชังและความสิ้นหวังไม่มีที่สิ้นสุดที่กำลังกลืนกินเธอ

‘สามี ฉันจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้แล้วนะ’

ทันใดนั้นเอง โดน็อกก็ชักฝ่ามือออกและเยาะเย้ยเธอ “เธออยากตายเหรอ? ข่าวร้าย ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอตายง่าย ๆ หรอก!”

จากนั้นโดน็อกก็ชี้ไปที่ฟลอเรียนซึ่งอยู่ข้าง ๆ เขา “ฟลอเรียน ฉันต้องการความช่วยเหลือหน่อยน่ะ!”

“ได้เลยครับ ท่านองคมนตรี บอกมาได้เลยครับว่าคุณอยากให้ช่วยอะไร” ฟลอเรียนเข้าไปหาโดน็อกด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ริมฝีปากของโดน็อกแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และพูดช้า ๆ ว่า “กระจายข่าวว่าฉันได้ฆ่าโซรัน พ่อทูนหัวของแดร์ริลแล้วและฉันก็จับตัวแม่ทูนหัวของมันมาแล้ว ถ้ามันไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนนี้ ม้นควรไปหาฉันที่เวสต์ริงตัน พร้อมกับจูปาเจี๋ยให้เร็วที่สุด”

ก่อนหน้านี้ โดน็อกต้องการฆ่าซูซานมาตลอด แต่เขาไม่สามารถบังคับตัวเองได้เพราะเธอดูน่าทึ่งเกินไป

ที่สำคัญไปกว่านั้น เจ้าศักดินาเคนนี่สัญญาว่าจะมอบคนสองคนให้เขาเท่านั้น และเขาได้ฆ่าหนึ่งในนั้นไปแล้ว ถ้าเขาต้องฆ่าคนที่สอง เขาก็จะไม่มีอะไรที่จะลากแดร์ริลออกมาจากที่ซ่อนได้

ฟลอเรียนหัวเราะในขณะที่เขาพยักหน้าให้กับแผน จากนั้นเขาก็ตบอกอย่างมั่นใจและให้สัญญากับเขา “ท่านองคมนตรี ไม่ต้องกังวลเลยครับ ผมจะช่วยกระจายข่าวให้ท่านเอง”

ฟลอเรียนมักจะมองว่าแดร์ริลเป็นตัวน่ารำคาญตลอดมาเช่นกัน

เขามีความสุขมากที่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับโดน็อกเพื่อกำจัดแดร์ริล

อืม!

โดน็อกพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ พร้อมกับมองไปที่ซูซาน “พาเธอออกไป! พรุ่งนี้เธอจะไปเวสทิงตันกับฉัน!” หลังจากที่เขาพูดเช่นนั้น โดน็อกก็เดินออกจากคุกไป

“พาเธอออกไป!” ฟลอเรียนสั่งให้ลูกน้องของเขา แล้วพวกเขาก็รีบตามโดน็อกออกไป

ราชองครักษ์หลายคนเข้ามาจับตัวซูซานในทันที

“ท่านแม่!”

“นายหญิง!”

คนอื่น ๆ ที่ติดอยู่ในคุกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และพวกเขาก็ตะโกนอย่างสิ้นหวัง

ซูซานรู้สึกท้อแท้ใจอย่างมาก เธอเอียงศีรษะและยิ้มให้ซาร่า “ระวังตัวให้ดีในตอนที่เราไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ลูกด้วยนะซาร่า จำไว้ว่า ไม่ว่าใครจะเข้ามาถามลูกเกี่ยวกับที่อยู่ของแดร์ริล ห้ามพูดอะไรออกไปเด็ดขาด”

“คุณแม่ ไม่นะ!” ซาร่ากำลังจะล้มลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน

…

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ณ เนินเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของพระราชวังโมอาน่าเหนือ

เมแกนและผู้ติดตามของเธอจำนวนมาก รวมทั้งแดร์ริล เซลีน และควีนนี่ที่ถูกจับมาเป็นตัวประกัน หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดก็มาถึงโมอาน่าเหนือ พระราชวังโมอาน่าเหนือตั้งอยู่ตรงข้ามเนินเขา

แต่อากาศช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย และท้องฟ้าก็มืดมัว เหมือนกับอารมณ์ของแดร์ริล

“พระราชวังโมอาน่าเหนือมีการป้องกันอย่างแน่นหนา หากไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ เราจะเสี่ยงเจับได้ วิธีที่ดีที่สุดที่จะไปต่อคือให้เราสองคนแอบเข้าไปในวังเพื่อขโมยคันธนู” แดร์ริลเสนอแนะขณะที่เขามองไปที่เมืองหลวง

อืม!