คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1936

”โอ้”

เมแกนตัวสั่นเทาเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดตรงหน้า ใบหน้างามของเธอเต็มไปด้วยโทสะ

ก่อนนี้เธอคิดว่าเธอคุมสถานการณ์ไว้ในมือได้แล้วแต่ไม่คิดว่าจะพลิกกลับหน้ามือเป็นหลังมือง่ายดายแบบนี้เพราะดีไวน์ ฟาร์มเมอร์

“แล้วตอนนี้ล่ะ?”

สีหน้าดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ราบเรียบ เขามองเมแกนอย่างเย็นชาและพูดว่า “เจ้าหนู ตอนนี้ข้าคงมีสิทธิ์ที่จะต่อรองได้แล้วกระมัง? ส่งยาแก้พิษมาแล้วข้าจะปล่อยคนของเจ้าไป”

ที่จริงดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ก็คิดว่าจะปล่อยสัตว์มีพิษใส่เมแกนสักตัวแต่ว่าเธอยืนอยู่ใกล้กับลิลี่เกินไป เขากลัวว่าลิลี่อาจจะเจ็บตัวไปด้วยดังนั้นเขาจึงล้มเลิกไป

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะว่าตอนนี้คนของเมแกนอยู่ในกำมือของเขา เขาไม่กลัวว่าเธอจะต่อต้าน

เมแกนกัดปากแน่นและไม่ตอบอะไร สีหน้าเธอบิดเบี้ยวไม่น่ามอง

ดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ไม่เสียเวลาพูดอะไรต่อ เขาเดินเข้ามาหาช้า ๆ “ว่าไง? เจ้ายังจะขัดขืนอยู่อีกเหรอ? ยอมแพ้เสียเถอะ เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้าหรอก” น้ำเสียงเขาไม่แสดงอารมณ์ใด แต่ว่าก็กดดันข่มขู่มาก

แม้ว่าเมแกนจะเป็นหัวหน้าพันธมิตรแต่ในสายตาดีไวน์ ฟาร์มเมอร์เธอก็เป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้น เธอไม่มีค่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลย”

เมแกนตัวสั่นและตะโกนเสียงดังเมื่อได้เห็นดีไวน์ ฟาร์มเมอร์เดินเข้ามาหา ก่อนที่เธอจะดึงลิลี่เข้ามาแล้วเอามีดสั้นจ่อหน้าลิลี่ไว้

“ถ้าเดินเข้ามาอีกก้าว ฉันจะกรีดหน้าหล่อนเป็นสิบ ๆ แผล ไม่สิ เป็นร้อย ๆ แผลเลย” เมแกนกัดปากแน่น ใบหน้างามของเธอแสดงความบ้าคลั่ง “ผู้อาวุโสดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ ฉันรู้ว่าท่านเก่งเรื่องยาและสามารถรักษาในหน้าน่าเกลียดของลิลี่ได้ แต่จะเป็นยังไงถ้าหน้าเธอโดนฉันกรีดเป็นร้อยเป็นพันครั้งล่ะ? ฉันสงสัยว่าท่านจะมีหนทางรักษาหน้าของเธออีกครั้งไหม?”

“อีกอย่าง ท่านคิดว่าจะเอาชีวิตคนพวกนี้มาขู่ฉันได้เหรอ? ผิดแล้ว ฉันมาถึงทุกวันนี้ได้เพราะว่าฉันไต่เต้ามาด้วยตัวเอง ดังนั้นฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกเขาจะอยู่หรือตาย”

“ให้พวกสัตว์มีพิษจัดการพวกเขาได้ตามสบายเลยหากว่าท่านอยากจะฆ่าพวกเขา ฉันไม่สนหรอก อีกอย่างฉันจะกรีดหน้าของลิลี่แล้วทำให้แน่ใจว่าเธอจะน่าเกลียดไปชั่วชีวิตหากว่าท่านฆ่าพวกเขาทั้งหมด”

เมแกนเกือบจะตะโกนออกมาดังก้องเมื่อเธอพูดประโยคสุดท้าย ใบหน้าสวยงามของเธอมีแต่ความบ้าคลั่งเหมือนว่าเธอเสียสติไปแล้ว

“เจ้า…”

สีหน้าของดีไวน์ ฟาร์มเมอร์เปลี่ยนไปและเขาก็นิ่วหน้า เขาไม่คาดว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจะชั่วร้ายได้เพียงนี้ เธอสามารถเล่นสกปรกได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการและไม่สนใจชีวิตของลูกน้องตัวเองเลยสักนิด

อีกอย่างเมแกนก็พูดถูก แม้ว่าฝีมือทางการรักษาของดีไวน์ ฟาร์มเมอร์จะโดดเด่น แต่เขาก็ไม่ใช่พระเจ้า หากว่าเมแกนกรีดหน้าลิลี่เป็นร้อย ๆ แผลและทำลายใบหน้าของเธอ เขาก็คงไม่สามารถจะช่วยลิลี่ได้แม้เขาจะมีความรู้เรื่องยามากก็ตาม

ที่สำคัญดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ก็ตำหนิตัวเองเพราะเขาสัญญากับแดร์ริลไว้ว่าเขาจะปกป้องลิลี่ แล้วเขาจะอธิบายตัวเองกับแดร์ริลอย่างไรหากว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับลิลี่?

ลิลี่เองก็กลัวแทบตาย เธอไม่กล้าจะขยับตัวหรือไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เธอนั้นไม่กลัวความตาย แต่เธอกลัวว่าจะต้องกลับมาอัปลักษณ์อีกครั้งและต้องรู้สึกอับอายที่จะต้องเจอหน้าแดร์ริล

ที่เธอต้องอยู่ห่างจากแดร์ริลในช่วงหลายปีมานี้ก็เพราะใบหน้าที่อัปลักษณ์ของเธอ นั่นทำให้เธอเสียความมั่นใจ ตอนนี้ใบหน้าของเธอรักษาหายแล้ว เธอไม่อยากจะกลับไปเป็นเหมือนวันเก่า ๆ ที่เธอไม่มีความมั่นใจจะพบหน้าผู้คน

“เฮ้อ”

ในที่สุดดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ก็สูดหายใจเข้าลึกและมองเมแกนด้วยสายตาซับซ้อน “ดีมาก เจ้าหนู เจ้าชนะแล้ว”

ที่จริงแล้วดีไวน์ ฟาร์มเมอร์นั้นเป็นที่นับถือของคนอื่นมาก เขาไม่เคยต้องอดทนอดกลั้นขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก แดร์ริลนับถือและเชื่อใจเขามาก เขาไม่สามารถเสี่ยงที่จะทำลายใบหน้าภรรยาของแดร์ริลได้

และยิ่งเขาได้เห็นท่าทางร้อนใจกระวนกระวายของลิลี่ ดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ก็รู้สึกทนมองไม่ไหว

ดีไวน์ ฟาร์มเมอร์พึมพำคาถาและหมอกขาวในห้องโถงก็หายไป สัตว์มีพิษที่อยู่บนร่างของแฟนนี่และคนอื่น ๆ ก็หายไปเช่นกัน

เมแกนยิ้มเมื่อเห็นดังนั้นและพูดหยันว่า “ฮิฮิ ผู้อาวุโสดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ ท่านช่างเป็นสุภาพบุรุษและมีเมตตานัก”