คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1950
หลังจากที่เมแกนพูดจบ ศิษย์สำนักง้อไบ๊จำนวนหนึ่งก็เดินมาด้านหน้าและบีบปากของทุกคนในตระกูลคาร์เตอร์

แด๊กซ์และคนอื่น ๆ ปกติก็คงจะต่อต้านขัดขืน แต่ว่าตอนนี้มือและเท้าพวกเขาโดนมัดไว้ ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือก พวกเขาจำต้องอ้าปากออกเมื่อโดนบีบกราม

เมแกนหยิบขวดหยกออกมา ในขวดนั้นมียาเม็ดสีดำอยู่ แฟนนี่กรอกยาพวกนี้เข้าปากทุกคนในตระกูลคาร์เตอร์ ยานี้ก็คือโอสถโลกมืดมิดนั่นเอง

เมแกนคิดอย่างถี่ถ้วน มันคงจะไม่สนุกหากว่าฆ่าแด๊กซ์และคนอื่น ๆ ไปซะ เธอให้พวกเขากินโอสถโลกมืดมิดและเมื่อไม่มียาแก้พิษพวกเขาก็ต้องตายอย่างน่าอนาถ

เธอคำนวณเวลาเอาไว้อย่างพอเหมาะ พวกเขาแต่ละคนกินยาเข้าไปคนละห้าเม็ด และคืนถัดมาพิษก็จะออกฤทธิ์ ตอนนั้นแดร์ริลก็จะกลับมาทันได้เห็นแด๊กซ์และคนอื่น ๆ ตายเพราะพิษ

แดร์ริลจะได้เห็นครอบครัวและเพื่อนของเขาตายอย่างทรมาน แค่คิดถึงเรื่องนี้เมแกนก็รู้สึกมีความสุข

เธอนั้นไม่ห่วงเลยว่าแดร์ริลจะทำยาแก้พิษได้ คัมภีร์พิสุทธิ์อมตะนั้นเป็นคัมภีร์ที่น่าทึ่งมากที่สุด และมีแต่เพียงเธอเท่านั้นที่รู้เรื่องโอสถโลกมืดมิดนี้ ไม่ว่าแดร์ริลจะฉลาดรอบรู้สักแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางคิดหายาแก้ได้ในเวลาอันสั้น

ตึง

แค่ไม่กี่วินาทีหลังจากที่กินโอสถโลกมืดมิดเข้าไป แด๊กซ์ เชสเตอร์ และคนอื่น ๆ ต่างก็ตัวสั่นเทาและนิ่วหน้าแน่น

ตอนนั้นทั้งแด๊กซ์และเชสเตอร์ต่างก็หน้าซีดเผือด ในใจเขารู้สึกสงสัย

‘นี่มันยาพิษอะไรกัน?’

ผลของยานั้นรุนแรงมาก มันปิดกั้นพลังภายในไว้ทันทีและตอนนี้พวกเขาก็ไม่สามารถใช้พลังภายในได้อีกต่อไป

ไม่แค่เท่านั้น ช่องท้องพวกเขาก็เหมือนบีบแน่นด้วย

‘รุนแรงมาก.. นี่มันยาพิษอะไรกัน?’ พวกเขาต่างสงสัย

เมื่อเห็นเช่นนั้น เมแกนก็ยินดีมากและไม่เสียเวลา เธอมองแด๊กซ์และคนอื่น ๆ พร้อมบอกว่า “พวกคุณไม่ต้องเดาไปหรอก ฉันเอาโอสถโลกมืดมิดให้กิน ยาพิษนี้เมื่อกินเข้าไปก็จะอยู่ในร่างกายหนึ่งปีก่อนที่จะออกฤทธิ์ แต่ว่าฉันรอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอก ฉันก็เลยให้พวกคุณกินคนละห้าเม็ด”

“หลังผ่านไปครึ่งเดือน พิษในร่างพวกคุณก็จะออกฤทธิ์ และตอนนั้นพวกคุณก็จะเน่าตายอย่างน่าเวทนา มันจะน่าอนาถเกินกว่าที่จะจินตนาการได้ ลองคิดซิว่าเมื่อแดร์ริลกลับมาแล้วเห็นพวกคุณตายอย่างเลวร้าย เขาจะทุกข์ทนขนาดไหน? ฮ่าฮ่า”

เมแกนไม่คิดจะปกปิดความตื่นเต้นยินดี เธอหัวเราะดังลั่น แม้เธอจะดูงดงามมีเสน่ห์แต่แด๊กซ์และคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกได้ถึงความชั่วร้ายของเธอและอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

‘โอสถโลกมืดมิดเหรอ? ยานี้จะส่งผลหลังผ่านไปครึ่งเดือนเหรอ? แล้วร่างกายเราจะเน่าเปื่อยจนตาย?’

ตอนนั้นแด๊กซ์และทุกคนต่างก็โมโหและเกรี้ยวกราด

เมแกนไม่ได้ฆ่าพวกเขาทันที เห็นได้ชัดว่าวิธีที่เธอใช้นั้นเพื่อทำให้แดร์ริลรู้สึกสิ้นหวัง

นี่เป็นการกระทำของผู้หญิงจิตใจงูพิษ ไม่เพียงแค่หัวใจเธอเปี่ยมพิษร้ายเท่านั้น แต่ว่าคำเลวร้ายใด ๆ ในโลกนี้ก็ไม่อาจจะหามาบรรยายความชั่วที่เมแกนมีได้

เมแกนรู้สึกได้ถึงสายตาเปี่ยมโทสะของแด๊กซ์และทุกคน เธอยิ้มและโบกมือให้แฟนนี่ “คนพวกนี้ของตระกูลคาร์เตอร์คงอยู่ได้อีกไม่นาน ปล่อยพวกเขาเถอะ เรากลับไปที่สำนักง้อไบ๊กัน”

แด๊กซ์และคนที่เหลือต่างก็กินโอสถโลกมืดมิดเข้าไป แต่พลังภายในพวกเขาก็ถูกปิดกั้นไว้ พวกเขาจะไม่มีทางหายได้ เธอจึงไม่จำเป็นต้องห่วงว่าพวกเขาจะมาแก้แค้น เธอต้องกลับไปที่สำนักง้อไบ๊เพื่อรอให้ขั้นตอนต่อไปเริ่มขึ้นมาเอง

เพียงพริบตา นักรบจากสำนักต่าง ๆ ก็พากันจากไปพร้อมเมแกนออกจากคฤหาสน์คาร์เตอร์ไป จากนั้นพวกเขาก็หายไปกับความมืด

ขณะนั้นทั้งตระกูลคาร์เตอร์ก็เงียบสงัด

สายลมยามค่ำคืนพัดมาไม่หยุด แด๊กซ์และทุกคนก้มหน้าต่ำ หัวใจพวกเขาเย็นเยียบยิ่งกว่าลมยามดึกเสียอีก

ทุกคนต่างก็กินยาพิษเข้าไป พวกเขามีเวลาไม่กี่วันที่จะอยู่รอด พอถึงตอนที่แดร์ริลกลับมาและเห็นสภาพของทุกคน เขาก็คงจะเสียใจมาก

‘’เราจะทำยังไงกันดี?” พวกเขาสงสัย